روند شش دهه توسعه و تحول در آموزش و پرورش چین (1949 تا 2009)

نیم نگاهی به سرز مین چین

جمهوری خلق چين دارای نه میلیون و ششصدهزار کیلومتر مربع وسعت (خشکی بیش از نه میلیون و سیصد و بیست هزار کیلومتر مربع، آبی بیش از دویست و هفتاد هزار کیلومتر مربع) می‌باشد و پس از روسیه و کانادا ، سومین کشور پهناور جهان به شمار می‌رود. براساس آمار سال 2009 میلادی جمعیت چین حدود 1338612968 (یک میلیارد و سیصدو سی و هشت میلیون و ششصد و دوارده هزار و نه صد و شصت و هشت نفر) می‌باشد که قریب به 5/22 درصد جمعیت جهان را تشکیل می‌دهد.

سرزمین چین به بیست و سه استان (با تایوان)، پنج منطقه خودمختار (که دو منطقه آن مسلمان‌نشین است)، چهار شهرداری مستقل (تحت نظارت دولت مرکزی) دو منطقه ویژه اداری و بیش از دو هزار شهرستان تقسیم می‌شود و با 29 كشور مرز مشترك دارد.

مركز اداری، سياسی و فرهنگی چين، شهر تاريخي پكن با نزدیگ به 17 ميليون جمعيت (بجز دوره‌اي كوتاه پيش از پيروزی انقلاب كمونيستی چين كه شهر نانجينگ پايتخت اين كشور شد) بيش از 800 سال، پايتخت سلسله‌های مختلف امپراتوری چين بوده است. حزب كمونيست چين با داشتن بیش از 75 ميليون عضو رسمی، بزرگترين حزب حاكم در جهان امروز است.

نحوه اداره چين مورد توجه بسياری از كشورهای در حال توسعه قرار گرفته است. بدون آنكه واقعيت های متحول در چين و چگونگی سازگار كردن قدرت با تحولات الزام آور به درستی مورد ارزيابی قرار گيرند. چين طی چند دهه گذشته و به خصوص بعد از طرح اصلاحات سیاسی و در های باز اقتصادی "دنگ شيائوپنگ" در مسيری متفاوت از تحول در ساختارهای بنيادين ماركسيسم - لنينيسم ايدئولوژی رسمی حاكم در گذشته قرار گرفته است.

چين در اين مسير جديد ضمن پذيرش اصلاحات اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، اصلاحات سياسی را به دلايل خاصی در مرحله آخر قرارداده است.

امروز اين سرزمين پهناور با تمدنی ديرين، با اتخاذ سياست درهای باز و با مديريتی مدبرانه، رشد و توسعه حيرت انگيزي را در زمینه های مختلف تجربه مي‌كند. علاوه بر مديريت، عوامل موفقيت اين كشور را توجه و تمايل به بازار، برون‌نگری، سرمايه‌گذاری مشترك و مهم‌تر از همه، پيشينه فرهنگی ذكر مي‌كنند. امروز جمهوری خلق چين سومین قدرت بزرگ اقتصادی دنيا محسوب می‌شود و اين روند روبه رشد در طبيعت فرهنگی و اجتماعی اين كشور نيز تاثير گذار خواهد بود .

براساس قانون اساسي جمهوري خلق چين، آزادی اديان و مذاهب و آیین ها در میان عموم مردم آزاد است .بودائی، دائوئيسم ، اسلام، يهود و مسيحيت از جمله آیین ها و ادیان رایج در این کشور هستند.

آنچه که مسلم است کشور چین به صورت یک دولت بسته و متمرکز اداره می‌شود و در برخی از موارد تا حد گسترده‌ای از نظام خودمختاری و عدم تمرکز اداری بهره می‌گیرد. اگر چه با توجه به گستردگی قومیت‌ها، فدرال بودن حکومت مناسب ‌تر به نظر می‌رسد، اما زمامداران چین هیچگاه گرایش به فدرالیسم و تشکیل دولت متحده و فدرال از خود نشان نداده‌اند. زیرا آنها بر این باور بوده‌اند که فدرالیسم یک کالای خارجی است که هیچ هدفی جز متلاشی کردن کشور پهناور چین و تضعیف آن نمی‌تواند داشته باشد .

نظام خودمختاری مناطق اقلیت نشین نیز در نظام سیاسی چین عبارت است از اینکه، در مناطق اقلیت نشین خودمختاری تحت رهبری واحد کشور اجرا می شود ؛ این مناطق طبق اوضاع خود قوانین و سیاستهای کشور را اجرا می کنند ، کشور همچنین مقامات دولتی ؛ نیروهای متخصص و کارگران فنی فراوانی را برای اقلیتهای ملی آموزش می دهد ، مردم ملیت های مختلف در مناطق اقلیت نشین به اتفاق مردم سراسر کشور تحت رهبری حزب کمونیست چین با تمرکز نیرو به سازندگی ونوگرائی سوسیالیستی پرداخته ؛ آهنگ توسعه فرهنگی و اقتصادی مناطق اقلیت نشین را تسریع کرده و سعی کرده تا این مناطق را به نواحی یکپارچه و پر رونق تبدیل کنند .

دولت چین ضمن مساعدت به توسعه امور مختلف آموزشی و اقتصادی و فرهنگی مناطق اقلیت نشین و ارتقای سطح زندگی مادی و معنوی آنها ، تا حدودی اعتقادات مذهبی و حفاظت از میراث فرهنگی آنان را نیز مورد کنترل و حمایت خود قرار داده و همچنین بودجه هایی را برای مرمت معابد و مراکز مذهبی با ارزش تاریخی و فرهنگی د ر این مناطق اختصاص داده است که این روند نسبت به دوره های گذشته قابل توجه می باشد .