" کوا فو " و تعقیب آفتاب

در دوران باستان ، در صحرای شمالی ، کوه بلندی دیده می شد . در جنگل دور دست افراد غول پیکر زندگی می کردند . رهبر آنان " کوا فو " نام داشت . در گوش هایش دو مار طلایی آویزان و در دستهایش نیز دو مار طلایی دیده می شد .

روزی ، هوا بسیار گرم بود . آفتاب سوزان نور می داد و درختها سوخته و رودخانه ها خشک شده بود . مردم رنج کشیده یکی پس از دیگری درمی گذشتند . " کوا فو " بسیار غمگین شد . وی به آفتاب نگاه کرد و به مردم گفت : آفتاب بسیار نفرت انگیز است . حتما آفتاب را تعقیب و آن را دستگیرمی کنم تا به فرمان مردم گوش دهد . مردم با شنیدن سخنان " کوا فو " ، وی را از انجام این کار بازداشتند .

بعضی ها گفتند که نباید این کار را انجام دهد . آفتاب بسیار دور است و حتما بر اثر خستگی جان خود را از دست خواهد داد . بعضی ها گفتند که آفتاب بسیار سوزان است و وی را می سوزاند ؛ اما " کوا فو " تصمیم خود را گرفته بود . وی به مردم غمگین گفت : برای سعادت شما ، حتما می روم ! " کوا فو " با مردم خداحافظی کرد و همانند باد به سوی آفتاب دوید . آفتاب در آسمان با سرعت حرکت می کرد و " کوا فو " در زمین با تمام نیرو می دوید و از کوه ها و رودخانه ها عبور کرد .

زمین به گام او به غرش در آمد و تکان می خورد . " کوا فو " خسته شد . او خاک کفش خود را به روی زمین ریخت و به دنبال آن کوه خاکی بزرگی به وجود آمد . " کوا فو " دیگ بزرگ را روی سه سنگ گذاشت و غذا پخت . سپس این سه سنگ به کوه بلند تبدیل شد . " کوا فو " به دنبال آفتاب رفت . هر چه به آفتاب نزدیک تر شد ، اطمینان بیشتری داشت . سرانجام " کوا فو " در جایی که آفتاب غروب می کرد ، به پای آفتاب رسید ." کوا فو " بسیار خوشحال بود و می خواست آفتاب را در آغوش بگیرد.

اما آفتاب بسیار سوزان بود و " کوا فو " احساس تشنگی و خستگی می کرد . وی به کنار رودخانه زرد رفت و همه آب رودخانه را خورد . بار دیگر به رودخانه " وی " رفت و آب آن رودخانه را نیز خورد . اما تشنگی وی رفع نشد . " کوا فو " به شمال دوید زیرا آنجا چند دریاچه بزرگ وجود داشت . اما هرگز به آنجا نرسید و به سبب تشنگی در گذشت . " کوا فو " در لحظه مرگ احساس تاسف کرد و برای مردم دلتنگ بود . بدین سبب عصای خود را انداخت . جایی که عصا به روی زمین افتاد ، بی درنگ درختهای سبز هلو رشد کرد .

این درختها در تمام سال پر میوه بودند و همانند چتر آفتاب با سایه های خود از مسافران پذیرایی می کردند . هلو نیز تشنگی مسافران را رفع می کرد و خستگی مردم را از بین می برد . داستان تعقیب آفتاب توسط " کوا فو " نشانگر آرزوی چینیان قدیم برای مقابله خشکسالی است . با وجود آنکه " کوا فو " در گذشت ، اما روحیه تسخیر ناپذیر او همیشه در ذهن مردم باقی ماند . در بسیاری کتب قدیم چین ، این داستان ثبت شده است . در بعضی مناطق چین برای یادبود " کوا فو " کوه بلندی به نام وی نامگذاری شده است .