سفر من به چین از لحظه‌ای آغاز شد که در فرودگاه بین‌المللی امام‌خمینی تهران به هواپیمای China Southern Airlines قدم گذاشتم.
با آن که بیشتر مسافران ایرانی هنگام سفر به چین از شرکت هوایی ایرانی ماهان بلیت می‌خرند، اما بلیتی که رادیو چین برای من ارسال کرد متعلق به خطوط هواپیمایی ملی چین بود.
وقی دقت کردم، متوجه شدم که فقط 4 نفر ایرانی مسافر سوار هواپیما شده‌اند و بقیه چینی یا اروپایی هستند. برای همین از همان لحظه خودم را در چین تصور کردم.
دو ساعت نخست پرواز به مشغله‌های زیاد خودم در تهران فکر می‌کردم و برای فرار از افکار بی‌فایده، تصمیم گرفتم تا بخوابم.
وقتی بیدار شدم، چراغ‌های کابین خاموش بود، تقریبا همه مسافران در خواب بودند، اما صفحه‌های LCD بالای سر مسافران فیلم The Humbling را پخش می‌کرد. هدفون را به کنار صندلی متصل کردم و به تماشا نشستم.
وقتی بعد از پایان نمایش فیلم به دستشویی رفتم، در انتهای هواپیما یک مهماندار آقا را دیدم که مشغول انتخاب DVD برای نمایش فیلم بعدی بود. چون مسافران در خواب بودند، مجبور بودم بدون حرف زدن و ایجاد صدا با او صحبت کنم. با ایما و اشاره از مهماندار درخواست کردم تا یک فیلم اکشن را انتخاب کند. وقتی روی صندلی‌ام نشستم، فیلم Pixels در حال نمایش بود، اما نتوانستم تا پایان آن بیدار بمانم.
خیلی عجیب بود که وقتی هواپیما در فرودگاه پکن فرود آمد، احساس غربت به من دست نداد. از چیزهایی که شاهد بودم، شوکه نشدم، زیرا همه چیز دقیقا همانی بود که پیشتر تجسم می‌کردم.
