راز کاویدن غارهای "مو گائوکو" "دون هوان" در شمال غربی

غارهای "موگائو کو" "دون هوان" بزرگترین و کاملترین آثار بودیسم در جهان به حساب می آید. این گنجینه هنری مورد توجه جهان، در یک پرتگاه در بیابان شمال غربی چین احداث شده است و این از عجایب می باشد.

محل "مو گائو کو" توسط یک راهب بودایی به نام "له جون" تعیین شد. در سال 366 میلادی، "له جون" در سفر به غرب به کوه "شان وی" رسید. وقتی شب فرارسید، وی اقامتگاهی برای استراحت نداشت. نگهان ، متوجه کوه "مین شا" شد و مناظر معجزه آمیز آن را مشاهده کرد و دید که در بالای کوی نور طلایی می درخشد و هزاران بودا در میان نور دیده می شوند. این راهب از دیدن این منظره بسیار متحول شد و آن را یک محل مقدس دانست. لذا ، با مزدور کردن افرادی در محل حفاری کرد و این کار هر روز ادامه یافت تا اینکه در سلسله "تانگ" بیش از یک هزار غار در این محل حفر شد.

طبق تحقیقات درازمدت کارشناسان، کاویدن و احداث "موگائو کو" اتفاقی نبوده است، بلکه نتیجه هوش و ذکاوت مردم دوران باستان می باشد. ساخت "مو گائو کو" در منطقه سبز در میان بیابان، ایده انزواگرایی از زندگی معمولی و آمیختگی با طبیعت بودیسم را نشان می دهد. غارها در پای کوه و در مقابل رود ایجاد شده و آب رود "دانگ چوان" مناطق اطراف را آبیاری کرده و مناظر زیبا و ویژه ای در آن شکل گرفته است. بالاترین نقطه غارهای "موگائو کو" همانند کندوی زنبور عسل کمتر از 40 متر ارتفاع دارد. در فصل زمستان، باد و شن عمدتأ از طرف غرب از ماورای غارها می وزد و از بالای غارها عبور کرده و به داخل آن نفوذ نمی کند. در فصل تابستان، باد همراه شن از طرف شرق می ورزد، اما کوه مقابل "مو گائو کو" یک سد طبیعی برای جلوگیری از وزش باد به داخل غارها است. بر این اساس، "موگائوکو" یک ناحیه بسیار امن در مناطق بیابانی است.

به علل مذکور، "موگائو کو" پس از بیش از یک هزار سال، همچنان 492 غار و نقاشی دیواری و مجسمه های زیادی از دوران 11 سلسله چین را در خود حفظ کرده و یک میراث هنری و فرهنگی گرانبها برای جهان محسوب می شود.