افزون بر آن، دولت سالیانه برای هر خانوار، یارانه ای به مبلغ شش هزار یوان و به مدت ده سال اختصاص می دهد. به اضافه یارانه سرانه چمنزار، ساکنان دهکده هر خانوار هر سال بیش از 20 هزار یوان از سوی دولت دریافت می کند. معاش روستاییان در کوتاه مدت تضمین شده است. اما زندگی پس از توقف یارانه دولتی سبب نگرانی روستاییان شده است.
"ون چوان تای"، مجلس قصبه تانگولاشن می گوید: کلید این مشکل آن است که برای چگونگی توسعه آینده راه و اقداماتی مناسب اندیشیده شود! حالا پروژه های بسیار مانند کارخانه فرش تبتی و حکاکی سنگ مانی ایجاد شده است.
برای این که دامپروران چادرنشین با موفقیت به روستاییان یکجانشین تبدیل شوند، دولت محلی اقداماتی مانند برگزاری کلاس های آموزش مهارت کار مانند آشپزی، رانندگی، جوشکاری، کارگری ساختمان ورقص را در پیش گرفته است.
جائو شو یوان دبیر کمیته حزبی قصبه تانگولاشن بیان می کند: امسال 8 نفر برای شغل گارسونی در هتل و سه جوان برای کار در شرکت آب معدنی آموزش دیده اند. اما زندگی روستاییان سالمند بیشتر به یارانه دولتی متکی است.
"چایرانچا" 43 ساله است. او درباره زندگی خود نگرانی ندارد. این زن تبتی در یک عمارت چند طبقه اقامت دارد. شوهرش در لهاسا به تجارت مرجان، کهربا و غیره مشغول است و درآمدی خوب دارد.
او به رادیو بین المللی چین می گوید که پیش از مهاجرت، به عنوان دامپرور در چمنزار 300 متری چادرنشین بود و یک زندگی سخت و پرزحمت داشت. چایرانچا حالا خانه دار است و روزگارش را به راحتی می گذراند. اما گاهی برای وسعت و زیبایی چمنزار که سالیان طولانی در آن جا زندگی کرده است، دلتنگ می شود!
1 2 3 4 
