شهری به سفیدی آکسو(ادامه سفرنامه خانم مژگان در منطقه شین جیان)

جنگ اهالی محلی با بیابان، با پشتیبانی دولت در سال 1986 آغاز شد. مردان و زنان خستگی ناپذیر چین که در سازندگی زبانزد هستند، با در دست گرفتن بیل و کلنگ، به مبارزه با پدیده فرسایش خاک پرداختند! آن ها خاک سرزمینشان را زیر و رو کردند! تراکتور، جرثقیل و صدها ماشین آلات پیشرفته به کمک مردم آمد و قرار بر آن شد تا منطقه در چهار مرحله بهسازی شود، مردم سال ها بدون وقفه تپه های بلند را هموار کردند!

اما مساله فرسایش خاک هموار نشده بود!

بنابراین، دولتمردان نهال درختان بالا بلند، همچون صنوبر تبریزی را در دست اهالی قرار دادند! نهال ها کاشته شد! درختان قد برافراشتند! غول بیابان حالا دیگر توانایی نداشت!

اما هنوز، نه تنها دولتمردان که مردم نیز احساس رضایت نداشتند! تا این که بار دیگر با همفکری یکدیگر به نتیجه ای بکر رسیدند! "ما که در حال ساخت و ساز و ایمن سازی هستیم، چرا آن را به بهبود شرایط زندگی مردم تعمیم ندهیم"! ... و در این مرحله، نهال درختان میوه به اهالی سپرده شد!

زمین بار دیگر زیر و رو شد، خاک بهبود یافت، نهال ها کاشته شد! مردم در انتظار ماندند تا درآینده ای نزدیک پنجره های خانه هایشان را که از مدت ها پیش نیمه باز مانده بود، به طور کامل به روی شکوفه های سیب، عناب، انار، گلابی و ... باز کرده و عطر درختان گردو را با تمام وجود استشمام کنند!

این اتفاق خیلی زود رخ داد، چرا که این بار با پشتیبانی دولت و همت کارشناسان، بیوتکنولوژی کشاورزی (زیست فناوری) به میان آمد!

حالا آکسو یا به قول اویغورها ئاقسو و مناطق اطرافش، همچون "ئون سو" شهریست پر از شکوفه های سیب که به زبان چینی به آن (بین تانگ شین) یعنی، "قلب شکر" گفته می شود، چرا که سیب خوش مزه آکسو، به شیرینی معروف است!

ساخت و ساز و بهسازی و کشت وکار همچنان در این شهر در جریان است و بخت این شهر با مردمانش، می رود که با همت دولت و مردم، همچون نام رودخانه اش، ئاقسو، سفید و سفید و سفیدتر شود!