آمریکا ضعیف ترین کشور بهداشتی دنیا در مهار کرونا/ تلفات 52 برابری/ ابتلای 119 برابری در آمریکا در مقایسه با چین

روزنامه «چاینا دیلی» در گزارشی با عنوان «تصویری متضاد از آمریکا و چین در زمینه مراقبت های بهداشتی» نوشت به نظر می رسد که آمریکا به عنوان بزرگ ترین اقتصاد دنیا با داشتن بیش از 10.2 میلیون فرد مبتلا به بیماری کووید-19 و تلفات تقریبا 240 هزار نفری ناشی از کرونا، از نظر بهداشتی ناتوان ترین کشور دنیا شده است؛ در مقابل،‌ چین با تلفات 4 هزار و 634 نفری ناشی از کرونا به اولین اقتصاد مهم دنیا تبدیل شده که از تاثیرات ناشی از همه گیری و اپندمی کرونا بیرون آمده است.

حقیقت این است که هیچ گاه شیوع گسترده کرونا در چین اتفاق نیفتاد و بیشتر موارد ابتلا به کرونا در استان «هوبئی» این کشور مهار شد و 99 درصد از مرگ و میرهای ناشی از کرونا در سراسر چین نیز در همین استان اتفاق افتاد.

با این حال، همه گیری کرونا در آمریکا به تمام 50 ایالت این کشور گسترش پیدا کرد به طوری که هیچ کدام از ایالت های آمریکا با تلفات تک رقمی ناشی از کووید-19 روبرو نیست!

در مقایسه با آمریکا، پاندمی کرونا تا حد بسیار زیادی در چین تحت کنترل قرار گرفت؛ تلفات ناشی از ابتلا به کووید-19 در «برانکس» واقع در شهر «نیویورک» آمریکا، به مراتب بیشتر از کل تلفات کرونا در چین بوده است.

آمریکا در حالیکه کمتر از یک چهارم جمعیت چین و در مقابل تولید ناخالص داخلی بیشتری در مقایسه با چین دارد، اما تلفات ناشی از کرونا در این کشور 52 برابر تلفات چین بوده است؛ آمار مبتلایان به کرونا در آمریکا 119 برابر مبتلایان به کرونا در چین بوده و مرگ و میر در هر یک میلیون نفر جمعیت مردم آمریکا 219 برابر تلفات در هر یک میلیون نفر در چین گزارش شده است.

سؤالی که در این بین مطرح می شود این است که علت این تفاوت فاحش بین آمریکا و چین چیست؟

اصلی ترین تمایز اصلی بین عملکرد چین و آمریکا در مهار کرونا توجه به این نکته ساده و صریح است که کدام یک از دولت های چین و آمریکا مراقبت بیشتری از مردمش به عمل می آورد؟!

باید گفت که نجات جان مردم در برابر بیماری کووید-19 از اولویت های برتر دولت چین بوده در حالیکه از طرف دیگر دولت آمریکا منافع سیاسی و اقتصادی را در اولویت قرار داده است.

بر اساس این گزارش، اقتصاد چین که از تاثیرات ناشی از کرونا بیرون آمده نیز عملکردی به مراتب بهتر از اقتصاد آمریکا داشته است که این امر را می توان ناشی از ویژگی سوسیالیستی نظام اقتصادی و سیاسی دولت چین قلمداد کرد؛ تمام صنایع در چین برای قرار دادن تامین نیازهای ملت در اولویت کاری اشان بسیج شدند؛ برای مثال، چین قبل از وقوع پاندمی کرونا 20 میلیون ماسک صورت را به صورت روزانه تولید می کرد که این رقم تقریبا نصف مجموع تولیدات ماسک صورت در کل جهان بود.

این میزان تولید روزانه ماسک صورت در چین در پایان فوریه به 116 میلیون و در پایان ماه مارس سال جاری میلادی به 200 میلیون ماسک رسید.

در «ووهان» استان «هوبئی» دو بیمارستان موقت در مدت 10 روز ساخته شد و این در حالیست که پرستان آمریکایی مجبور بودند از کیسه های زباله به عنوان تجهیزات محافظت شخصی اشان در مهار کرونا استفاده کنند؛ تولید کنندگان و خرده فروشان ماسک های صورت در چین از سوی مقامات این کشور نسبت به هرگونه افزایش قیمت کالاهای خود هشدار گرفتند و این در حالیست که سناتورهای آمریکا پس از دریافت اطلاعات محرمانه درباره شیوع ویروس کرونا، اقدام به فروش سهام خود کردند تا از ضرر و زیان ناشی از کاهش اجتناب ناپذیر قیمت سهام جلوگیری کرده باشند.

دولت چین بالاترین نشان غیرنظامی خود را که «نشان جمهوری» (Order of the Republic) است، به دکتر «ژونگ نانشان» اپیدمیولوژیست برتر این کشور اعطا کرد؛ دولت آمریکا و به ویژه «دونالد ترامپ» رئیس جمهور این کشور در مقابل، بالاترین چهره اپیدیولوژیست این کشور یعنی دکتر «آنتونی فائوچی» را محکوم کرد و فائوچی حتی با تهدید مرگ از سوی برخی روبرو شد.

مدت زمان کوتاهی بعد از شیوع همه گیری کرونا بود که چین متوجه شد که محدودیت های سخت مربوط به قرنطینه و تعطیلی در کنار انجام تست های گسترده و ردیابی تماس های فردی، از کارآمدترین روش ها برای مقابله با بیماری کووید-19 است؛ در مقابل، آمریکا اقتصاد را در اولویت کاری اش قرار دارد و با خیالی آسوده، ایده تعطیلی گسترده کشوری را نادیده گرفت.

واکنش اولیه آمریکا در برابر همه گیری کرونا، یک واکنش ناشی از بی فکری بود؛ دولت آمریکا با امید به منحرف کردن توجه عمومی از بی کفایتی اش در مهار کرونا، چین را مقصر نشان داد و تلاش کرد تا یک نژاد پرستی ضد چینی به راه بیندازد؛ شاید آمریکا امید داشت که اگر ویروس کرونا را مکررا یک ویروس چینی توصیف کند، بتواند باعث نابودی این ویروس شود!

بسیاری از رسانه های خبری آمریکا نیز به تولید و پخش این داستان سرایی ها با هدف گسترش نژادپرستی ضد چینی دامن زدند.

دومین تاکتیکی که آمریکا استفاده کرد این بود که خود ویروس کرونا را کم اهمیت جلوه دهد.

برخی از سیاستمداران آمریکایی همچنان پاندمی کرونا را از دیدگاه های ضد چینی خود نگاه می کنند؛ یکی از دلایلی که بسیاری در غرب بیماری کووید-19 را در همان ابتدا جدی نگرفتند می تواند همین دیدگاه و عقاید شرقی و اعتقاد به این باشد که این نوع بیماری ها صرفا دیگران را گرفتار می کند و نمی تواند روی افراد روشنفکر غربی تاثیری بگذارد!

بسیاری از غربی ها درک اینکه ویروس هیچ حد و مرز و نژادی نمی شناسد را ناخوشایند می دانند؛ تعجبی نیست که همین افرادی که از تعطیلی ها و اقدامات سختگیرانه مهار همه گیری کرونا توسط مقامات چین انتقاد می کنند،‌ دولت خودشان را به دلیل عدم اجرای سریع همین اقدامات سختگیرانه در مراحله ابتدایی شیوع کرونا سرزنش می کنند.

تاکنون، تقریبا 240 هزار نفر آمریکایی قربانی سیستم بهداشتی پیشرفته اما نخبه گرا و ناقص در این کشور و همچنین واکنش سیاسی و ضد علمی به پاندمی کرونا توسط مقامات واشنگتن شده اند؛ هیچ کس نمی داند که چه مقدار تلفات دیگر تا زمان مهار کرونا در آمریکا رقم خواهد خورد؛ با این حال یک نکته بدیهی و واضح است؛ آن نکته این است که صحبت از مراقبت از جان آدم ها و رفاه آنها در آمریکا صرفا یک چاپلوسی و چرب زبانی است اما در چین واقعیت دارد و عملی می شود.