امضای ۲۰۰ سند همکاری؛ نماد اعتماد جهان به طرح «کمربند و جاده» چین و ناکامی آمریکا

«مایک پمپئو» وزیر امور خارجه آمریکا در تاریخ 25 اکتبر (روز گذشته) سفر خود به کشورهای هند، سریلانکا، مالدیو و اندونزی آغاز کرد؛ بسیاری از تحلیلگران بر این باورند که هدف اصلی این سفرهای پمپئو، ترغیب مقامات کشورهای مقصد برای ملحق شدن به آمریکا علیه چین است.

در حقیقت، اتخاذ چنین رویکردی از سوی آمریکا و پمپئو دور از انتظار و غیرمنتظره نیست؛ با نگاهی به عملکرد اخیر وزیر خارجه آمریکا در بسیاری از موقعیت های عرصه بین الملل به خوبی می توان متوجه شد که حمله به چین و بی اعتبار کردن پکن همواره سوژه داغی برای او محسوب شده است.

وزیر خارجه آمریکا به شیوه ای خاص در حال شایعه پراکنی این دروغ است که ابتکار «کمربند و جاده» چین یک «تله بدهی» است؛ پمپئو می خواهد با این دروغش کشورهای مشارکت کننده در طرح ابتکاری کمربند و جاده را از همکاری با چین منصرف کند؛ چنین رویکردی از سوی پمپئو خشم گسترده ای در جامعه بین الملل به همراه داشته است.

حقایق موجود ثابت کرده اند که طرح پمپئو برای تحریک جدایی جامعه بین الملل از چین نه تنها ناکام مانده بلکه نمونه دیگری از «دیپلماسی دروغگویی» آمریکا را به تصویر کشیده است.

همانطور که همه ما می دانیم، ابتکار «کمربند و جاده» یک دستاورد عمومی جهانی ارائه شده از سوی چین به جامعه بین الملل است؛ از ماه مه سال جاری میلادی تاکنون، مجموعا 138 کشور و 30 سازمان بین المللی 200 سند همکاری با چین در زمینه ساخت مشترک کمربند و جاده را امضا کرده اند؛ این امضا به معنای رای اعتماد این کشورها و نهادها به چین و حمایت جامعه بین الملل از ابتکار کمربند و جاده است.

با این وجود، سیاستمداران آمریکایی در مواجه با این ابتکار که یکی از محبوب ترین دستاوردهای عمومی در جهان امروز محسوب می شود، با ذهنیت جنگ سرد برخورد کرده اند و دروغ هایی درباره «تله بدهی» علیه این ابتکار از خود جعل کرده اند تا فرصت همکاری های بین المللی را تضعیف کنند.

همزمان با نزدیک شدن به زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، لفاظی ها و سخنان پوچ برخی از سیاستمداران آمریکایی بار دیگر به عنوان ابزاری برای ایجاد مسائل علیه چینی و منحرف کردن اذهان عمومی از درگیری ها و اختلافات داخلی موجود در آمریکا به راه افتاده است.

مردم شاهد این موضوع بوده اند که وزیر خارجه آمریکا در سفر به اروپا و شرکت در بسیاری از کنفرانس های بین المللی، مکررا اقدام به ایجاد رعب و ترس در کشورهای شرکت کننده در ابتکار کمربند و جاده کرده و مدعی شده است که چین از وام ها برای افزایش سطح بدهی کشورهای شرکت کننده در ابتکار کمربند و جاده استفاده می کند تا این کشورها را به تله بیندازد.

در اینجا این سوال مطرح می شود که آیا کشورهای شرکت کننده در طرح ابتکاری کمربند و جاده چین در یک به اصطلاح تله بدهی سقوط خواهند کرد؟

حقایق موجود بهترین گواه برای جواب به این سوال است؛ آمارهای مربوطه حاکی از آن است که بدهی مناطق و کشورهای مربوطه به چین در راستای اجرای ابتکار کمربند و جاده،‌ در مقایسه با باقی بدهی های آنها، سهم کمتری دارد و تاکنون هیچ کشوری به دلیل همکاری با چین در آنچه به اصطلاح تله بدهی گفته می شود،‌ نیفتاده است.

بر اساس داده های ارائه شده از سوی صندوق بین المللی پول، از پایان سال 2019 میلادی تاکنون، 40 درصد از کشورهای آفریقایی گرفتار بدهی شده اند آن هم در شرایطی که بیشتر طلبکاران این کشورهای آفریقایی، بانک ها و شرکت های آمریکایی و اروپایی هستند!

این بدان معناست که اگر شما حقیقتا دنبال این باشید که بفهمید چه کسی این کشورهای آفریقایی را به دام بدهی کشانده است، کشورهای غربی و در راس آنها آمریکا نمی توانند از مسئولیت خود در به وجود آمدن این حجم از بدهی کشورهای آفریقایی فرار کنند.

درست در همان روزی که پمپئو سفر خود به آسیای جنوبی را آغاز کرد، پروژه «خط حمل و نقل ریلی لاهور» در پاکستان به طور رسمی افتتاح شد و شروع به کار کرد که اولین خط مترو در پاکستان و اولین پروژه حمل و نقل ریلی بزرگ امضا و اجرا شده تحت کریدور اقتصادی چین – پاکستان و بر اساس ابتکار کمربند و جاده محسوب می شود؛ در طول اجرای این پروژه، بیش از 7 هزار فرصت شغلی فراهم شد و تقریبا 2 هزار شغل نیز در جریان عملیاتی شدن این پروژه و فاز نگهداری از آن به وجود خواهد آمد.

کمربند و جاده برای جهانیان چه معنایی دارد؟

با نگاهی به عملکرد ابتکار کمربند و جاده در طول 7 سال گذشته می توان به جواب این سوال رسید.

هیچ اهمیتی ندارد که پمپئو و امثال او در آمریکا چگونه تلاش می کنند تا به چین حمله و آن را بی اعتبار کنند؛‌ وقتی این سیاستمداران آمریکایی خودشان از دادن پول برای کمک به ایجاد زیرساخت و ارتقاء پیشرفت های اقتصادی در کشورهای در حال توسعه دریغ می کنند، پس بهتر است که نظاره گر باشند و از تلاش برای اختلاف افکنی و مهار مسیر پیشرفت کشورهای دیگر دست بردارند.