بازگشت به مدار 38 درجه و جنگی که هیچ گاه فراموش نخواهد شد

جنگ در مدار 38 درجه شمالی آغاز شد؛ در 25 ژوئن سال 1950 میلادی بود که جنگ کره بین جمهوری کره (کره جنوبی) و جمهوری دموکراتیک خلق کره (کره شمالی) آغاز شد.

دولت آمریکا در مدت 2 روز به نظامیان خود دستور داد تا به کره شمالی حمله کنند و ناوگان هفتم خود را به تنگه های تایوان چین اعزام کرد؛ در تاریخ 7 ژوئیه بود که آمریکا با اعمال نفوذ در شورای امنیت سازمان ملل، منجر شد که این شورا قطعنامه ای با محور اعزام نیروهای سازمان ملل به شبه جزیره کره به تصویب برساند.

آمریکا یک سوم ارتش، نیمی از ناوگان نیروی دریایی و یک پنجم نیروی هوایی خود را برای محلق شدن به این جنگ بسیج کرد؛ حداکثر تعداد نیروهایی که آمریکا در این جنگ به کار گرفت، 300 هزار نفر بود.

در تاریخ 15 سپتامبر بود که نیروهای آمریکایی با فرود در فرودگاه «اینچئون» کره جنوبی، نیروهای کره شمالی را مجبور به عقب نشینی کردند؛ در عین حال،‌ هواپیماهای نظامی آمریکا به حریم هوایی چین نفوذ و فرودگاه ها و زیرساخت های قرار گرفته در مرز چین با کره شمالی را بمباران کردند.

چین بارها هشدار داد که از مدار مرزی سی و هشتم عبور نکنید؛ اما آمریکا این هشدار چین را نادیده گرفت و ارتش آمریکا در تاریخ 7 اکتبر در امتداد مدار مرزی سی و هشت درجه شمالی سرازیر شدند و به سمت مرز چین و کره شمالی پیش روی کردند.

روز بعد از آن و زمانی که امنیت ملی چین به دلیل این تهاجم مورد تهدید قرار گرفت و چین با درخواست کمک اضطراری «کیم ایل سونگ» رهبر وقت کره شمالی در برابر این تهاجم روبرو شد، ارتش داوطلب خلق چین تشکیل شدند.

در تاریخ 19 اکتبر بود که ارتش داوطلب خلق چین با عبور از رودخانه «یالو» (Yalu) در مرز چین و کره شمالی، به ارتش کره شمالی پیوست؛ آن جنگ، جنگی یک طرفه بود؛ در سال 1950 میلادی، خروجی تولیدات بخش کشاورزی و صنعتی چین یک دوازدهم کل تولیدات آمریکا بود و در عین حال، تولید فولاد چین نیز 1.444 درصد از مجموع کل تولیدات فولاد آمریکا بود.

در طول این جنگ، در حالیکه ارتش آمریکا از تازه ترین تسلیحات خود (غیر از هسته ای) استفاده کرد، ارتش داوطلب خلق چین عمدتا به پیاده نظام و توپخانه محدود تکیه کرد؛ دو طرف درگیری در این جنگ به هیچ وجه از نظر تسلیحات، تجهیزات و مواد غذایی با یکدیگر تطابق نداشتند اما آنچه بعدها اتفاق افتاد، فراتر از حد انتظار بود.

در تاریخ 25 اکتبر بود که ارتش داوطلب خلق چین اولین نبرد را آغاز کرد و نیروهای دشمن را به سمت رودخانه «چانگ چون» باز گرداند؛ در تاریخ 7 نوامبر،‌ دومین نبرد شروع شد که به عقب نشینی ارتش تحت هدایت آمریکا به سمت جنوب مدار مرزی سی و هشتم ختم شد.

ارتش داوطلب خلق چین تا ماه ژوئن سال 1951 میلادی، در مجموع 5 نبرد مهم را در طول 7 ماه عملیاتی کرد و خسارات سنگینی را به نیروهای سازمان ملل تحت رهبری آمریکا وارد کرد و در اصل، جبهه جنگ را در اطراف مدار سی و هشتم ثابت نگه داشت.

در تاریخ 10 جولای سال 1951 میلادی، اولین گفت و گوهای مربوط به توقف موقت جنگ در «کائسونگ» در نزدیکی مدار سی و هشتم آغاز شد؛ جنگ کره، دو سال دیگر ادامه داشت و به بن بست رسیده بود و مذاکرات و درگیری هر دو در کنار یکدیگر پیش می رفت.

در 14 اکتبر سال 1952 میلادی بود که جنگ «تپه مثلثی» آغاز شد؛ تپه ای که 3.7 کیلومتر مربع مساحت داشت؛ در حالیکه آمریکا قصد داشت این منطقه را با دو گردان و در طول 5 روز و با دادن 200 نفری تلفات بگیرد، اما این جنگ 43 روز طول کشید و 60 هزار نظامی در آن شرکت کردند و کل تلفات در این جنگ به 25 هزار نفر رسید.

بیش از 11 هزار نفر از نیروهای ارتش داوطلب خلق چین نیز در این درگیری زخمی و یا کشته شدند.

در تاریخ 27 جولای سال 1953 میلادی بود که توافق صلح موقت کره در روستای «پانمونجوم» امضا شد و به جنگ 33 ماهه علیه تجاوز آمریکا و کمک چین به کره شمالی خاتمه داده شد.

بر اساس داده های رسمی ارائه شده از سوی چین، بیش از 1.093 میلیون نظامی دشمن در این جنگ کشته و یا زخمی و یا اسیر شدند؛ جنگ کره در آمریکا به عنوان «جنگی فراموش شده» نامیده می شود.

مجموعا 2.9 میلیون نفر از سربازان ارتش داوطلب خلق چین به منظور حفاظت از سرزمین مادری اشان، وارد میدان نبرد شدند و 197 هزار و 653 نفر از آنها جان خود را در این راه فدا کردند.

از نظر چین، تاریخ هیچ گاه فراموش نمی شود و قهرمانان همیشه به خاطر خواهند ماند.

لینک خبر