از جنگ 70 سال قبل چه چیزی می آموزیم؟

به مناسبت گرامیداشت هفتادمین سالروز عزیمت نیروی داوطلبان خلق چین به کره شمالی برای مبارزه با تجاوز ایالات متحده، مستند تلویزیونی با نام «برای صلح» از 18 اکتبر (27 مهر) در کانال یک تلویزیون مرکزی چین به طور گسترده ای به نمایش در آمد.

 کانالهای ماهواره ای  تلویزیون برخی از استان ها و شهرها  و وب سایت های  اصلی رسانه های چین به طور همزمان این فیلم مستند را پخش می کنند. به طور همزمان نیز نمایشگاه هایی با موضوعات مربوط به  آن جنگ در سراسر کشور چین در برپا شده است.

امپریالیسم ایالات متحده جنگ 70 سال پیش را به مردم چین تحمیل کرد. وقتی جنگ شروع شد، کمتر از یک سال از تاسیس جمهوری خلق چین گذشته بود.

بزرگترین آرزوی مردم چین در آن زمان، درمان  زخم های مجروحان جنگ، احیای اقتصاد ملی، تحکیم قدرت مردم و تحقق آرمان های یکپارچکی چین، شکوفایی کشور و برقراری صلح و آرامش در زندگی  بود.

با این حال، خواسته های به حق و صادقانه مردم چین به طرز وحشیانه ای به چالش کشیده شد. ایالات متحده که  قصد  تسلط بر جهان داشت،  برای گسترش حوزه نفوذ خود در آسیا، "نیروهای ملل متحد" را برای شروع جنگی همه جانبه علیه کره شمالی با هدف "مهار کمونیسم" تحریک کرد. آمریکا با این اقدام تجاوزکارانه خود  با وقاحت آتش جنگ را به خاک  جمهوری خلق چین تازه تاسیس کشاند و به این ترتیب امنیت و وحدت چین نو و  صلح و ثبات خاور دور و جهان را تهدید کرد.

نیروی داوطلبان خلق چین برای دفاع از صلح و مبارزه در برابر تجاوز آمریکا، پرچم عدالت را بالا گرفت. آنها وظایف سنگین بر دوش و مردم چین و کره شمالی به آنها اعتماد داشتند. نیروهای داوطلبان خلق چین با روحیه رزمندگی و سرافرازی از رودخانه «یالو» در مرز چین و کره شمالی عبور کردند، در یک فضای جنگی کاملاً نابرابر و بسیار خطرناک، در کنار ارتش خلق کره جنگیدند. آنها به مدت دو سال و 9 ماه نبرد سختی با اشغالگران آمریکایی انجام دادند و سرانجام پیروزی بزرگ را در جنگ علیه تجاوزگری به دست آوردند و الگویی درخشان از غلبه ضعیفان بر قدرتمندان در تاریخ جنگ بشری ایجاد کردند.

برخی از رسانه های گروهی، پیروزی چین در میدان جنگ کره را زیر سوال بردند و گفتند که چین دستاوردهای جنگی خود را بزرگنمایی کرده است. اجازه دهید به بیانیه طرف مربوط به جنگ نگاه کنیم؛ «مارک دبلیو کلارک» سومین فرمانده کل  "نیروهای ملل متحد" در خاطرات خود نوشته است: "من اولین فرمانده ارتش ایالات متحده هستتم که پیمان آتش بس غیر پیروز در تاریخ را امضا کرد. این موضوع ناامیده  و دردناک است. فکر می کنم پیشینیان من یعنی ژنرالهای «داگلاس مک آرتور» و «متیو ریجوی»  باید چنین احساسی داشته باشند."

بیش از دو هزار سال پیش، چینی ها به این حقیقت پی بردند که "کشور بزرگ اما جنگ طلب، انقراض می یابد؛ اگرچه جهان در امنیت باشد، اما فراموش کردن جنگ هم خطر خود را دارد."

تجربیات و درس های جنگ های بی شماری در تاریخ به مردم توصیه کرده است که آنها با اتکاء به قدرت خود به جنگ بروند. در نهایت عواقب تلخ  آن خواهند دید؛ اما در عین حال لجاجت و سستی در آمادگی جنگی نیز منجر به از دست دادن  سرزمین و حتی نابودی کشور خواهد شد.

صلح و توسعه موضوع اصلی دوران کنونی است، اما جهان امروز آرام نیست. جنگ ها و درگیری های محلی مانند جنگ خلیج فارس، جنگ افغانستان و جنگ سوریه پشت سرهم رخ داده است. مسئله هسته ای ایران، بحران هسته ای کره شمالی و تحریکات مداوم ایالات متحده در دریای چین جنوبی و تنگه تایوان احتمال  تبادل آتش را بسیار افزایش داده است. خطرات پنهانی جنگ بسیار زیاد است به گونه ای که صلح جهان را به طور جدی تهدید می کند.

صلح باید پاس داشته شود؛ صلح هرگز خود به خود ایجاد نمی شود. از آغاز دوران مدرن به این سو، چین به گرداب جنگ کشانده شده است. با این حال، تحت رهبری حزب کمونیست چین، مردم چین از مبارزه با دشمنانی که بسیار قوی تر از خود هستند، هراس نداشته اند. آنها در جنگ مقاومت علیه تجاوز ژاپن پیروزی بزرگی را بدست آوردند. همینطور در جنگ مقابل تجاوز ایالات متحده و کمک به کره شمالی، پیروزی بزرگ را به دست آوردند و ضربه سنگینی به همه دشمنانی که جرات حمله داشتند، وارد کردند.

ملت چین همواره صلح طلب بوده اما در عین حال شجاعت نبرد هم دارند. «شی جین پینگ» رئیس جمهوری خلق چین بارها تاکید کرده که گام برداشتن در راه توسعه صلح آمیز به نفع چین، آسیا و جهان است؛ هیچ نیرویی نمی تواند عزم چین برای توسعه صلح آمیز را متزلزل کند.

شی جین پینگ در عین حال معتقد است رستاخیز ملت چین به آسانی و با هیاهو به دست نمی آید. دستیابی به رویای بزرگ به جنگ سخت نیازمند است، به هر حال اراده همیشگی مردم چین در صلح دوستی، مبارزه طلبی و دفاع از صلح تغییر نخواهد کرد. هدف چین از گرامیداشت جنگ 70 سال پیش، یادبود تاریخ، ادای احترام به قهرمانان و حفاظت بهتر از صلح و امنیت جهان است.