پیپل دیلی: دیپلماسی زوری آمریکا صلح و ثبات جهان را بر هم زده است

روزنامه «پیپل دیلی» در گزارشی با عنوان «دیپلماسی اجباری آمریکا در سراسر جهان ایجاد آشفتگی می کند»، با اشاره به اظهارات اخیر «مایک پمپئو» وزیر خارجه آمریکا مبنی بر اینکه کشورهای جهان می خواهند متحد واشنگتن باشند، نوشت اینطور نیست که همه جهان بخواهد متحد آمریکا باشد بلکه این پمپئو است که می خواهد رهبر این اتحاد باشد تا به کشورهای دیگر و متحدان آمریکا تشر بزند تا آنها به عروسک های خیمه شب بازی در مسیر تمایلات پمپئو تبدیل شوند.

مدتی بود که رئیس دستگاه دیپلماسی آمریکا با سفر به سراسر جهان از هیچ تلاشی برای ارعاب سایر کشورها جهت جانبداری از دولت واشنگتن و تشکیل آنچه به اصطلاح «اتحاد ضد چین» نامیده می شود، دریغ نکرده است.

پمپئو به منظور سرکوب هواوی که یک شرکت خصوص تکنولوژی در چین است، به اروپا رفته و از اعمال فشار و دادن سودهای زیاد و به راه انداختن بازی «ارعاب و انگیزه» جهت تامین هدف خود که سرکوبی این شرکت چینی است، استفاده کرده است؛ همانطور که روزنامه آمریکایی «واشنگتن پست» اخیرا نوشته است، پمپئو از دستکاری سیاست خارجی آمریکا با هدف تحقق جاه طلبی های سیاسی اش، دریغ نمی کند.

نتیجه رهبری پمپئو در دستگاه دیپماسی آمریکا این شده است که امروزه دیپلماسی آمریکایی تا اندازه دیپلماسی اجباری و زوری تقلیل یافته و در حال ایجاد آشفتگی در سراسر جهان است.

آمریکا در اروپا همواره متحدان اروپایی خود را برای افزایش هزینه های نظامی اشان تحت فشار قرار می دهد تا تعداد زیادی از نظامیان آمریکایی را به کشور بازگرداند؛ این رویکرد آمریکا باعث شده است که مفهوم اتحاد با آمریکا برای سران آلمان و فرانسه صراحتا زیر سوال برود.

آمریکا به منظور تحت فشار قرار دادن اتحادیه اروپا برای دادن امتیاز به واشنگتن، جنگ تجاری با اروپا را تشدید و برای مثال تعرفه های مخربی روی خودروهای اروپایی وضع کرده است.

آمریکا در قبال خاورمیانه و در حالیکه خودش از توافق هسته ای با ایران خارج شده است، صراحتا از شورای امنیت ملی سازمان ملل می خواهد تا تحریم تسلیحاتی علیه ایران را تمدید کند و بعد از اینکه این تلاش دولت ترامپ با رای مخالف اکثریت اعضای شورای امنیت روبرو شد، ترامپ بدون مجوز از سرگیری تحریم های سازمان ملل علیه ایران را اعلام کرد که با انتقاد سازمان ملل و جامعه بین الملل روبرو شد.

دست درازی آمریکا حتی شامل آمریکای لاتین هم شده است؛ از 18 الی 20 سپتامبر سال جاری میلادی تاکنون، وزیر خارجه آمریکا در سفر به چهار همسایه ونزوئلا یعنی برزیل، گویان، سورینام و کلمبیا، تلاش کرد تا برای جلب همکاری آنها با آمریکا و اتخاذ موضعی سخت گیرانه تر علیه ونزوئلا لابی کند اما اظهارات و رفتار پمپئو در این سفر سریعا با مخالفت قاطعانه چندین نفر از مقامات برزیلی روبرو شد.

پیپل دیلی نوشت که این نوع دیپلماسی اجباری آمریکا در کنار دیپلماسی تحریم و دیپلماسی فریبکارانه دولت واشنگتن، یک دیپلماسی هژمونیک افراطی را برای این کشور رقم زده است که به نمایندگی از طرف پمپئو اجرایی می شود؛ این سیاستمداران آمریکایی بر اعمال تحریم های طولانی مدت و بی رحمانه علیه کوبا، ایران، ونزوئلا و سایر کشورهای در حال توسعه اصرار دارند و کاری کرده اند که این کشورها در طول همه گیری کرونا در وضعیتی وخیم به سر برند.

با وجود اصرار قاطعانه جامعه بین الملل به آمریکا برای حذف تحریم ها علیه این کشورها به منظور مقابله با همه گیری کرونا و نجات جان مردم، پمپئو و سیاستمداران آمریکایی که دیدگاهی مشابه وزیر خارجه کشورشان دارند و خود را مدعی حقوق بشر می دانند،‌ همچنان به اعمال فشارهای شدید و استفاده از وضعیت همه گیری کرونا برای کشتار مردم ادامه می دهند.

بر اساس این گزارش، آمریکا با حضور در سازمان ملل صرفا به دنبال امتیازگیری است در حالی که در انجام تعهدات خود ناکام مانده است؛ پمپئو و سیاستمداران آمریکایی برای سرپوش گذاشتن بر مسئولیت خود و نهایتا از کنترل خارج شدن کرونا در آمریکا نه تنها چین را بی اعتبار می کنند بلکه مکررا به مشکل آفرینی در مسیر تلاش های سازمان بهداشت جهانی می پردازند.

این سیاستمداران آمریکایی درست در لحظات بحرانی مقابله جهان با همه گیری کرونا، از مسیر تلاش های تدارکاتی سازمان بهداشت جهانی کنار کشیدند که این روند،‌ تهدیدی جدی برای امنیت بهداشت جهانی به حساب می آید.

پیپل دیلی نوشت که عدالت و قوانین جامعه جهانی نباید با مشت آمریکا تهدید شوند؛ دیپلماسی اجباری آمریکا که توسط پمپئو و سیاستمداران این کشور پیش گرفته شده است با حرکت جهان در مسیر صلح، برابری، گفت و گو و همکاری در تضاد است و منجر به جدی ترین صدمه ها و آسیب ها به دیپلماسی آمریکا در طول دهه های گذشته شده است.

آمریکا که به دنبال زورگویی و تحریم و قلدری علیه جهان است،‌ به یک ویرانگر صلح جهان و مخرب نظم بین الملل و دشمن تمدن بشری تبدیل شده است؛ سوالی که به وجود می آید این است که چه فرقی بین سیاستمداران آمریکایی درگیر دیپلماسی اجباری با سایر زورگویان وجود دارد؟