«دیپلماسی تحریم آمریکا» ؛ چکشی که همه را میخ می بیند

روزنامه «پیپل دیلی» در گزارشی با عنوان «دیپلماسی تحریم آمریکا قوانین بین المللی را زیر پا می گذارد»،‌ به نقل قولی از یک روانشناس آمریکایی به نام «آبراهام مازلو» اشاره کرده است که می گوید کسی که فقط چکش در دست دارد، همه چیز را شبیه میخ می بیند؛‌ این نقل قول به وضوح دیپلماسی فعلی تحریم آمریکا را مجسم می کند.

پیپل دیلی به نقل از آمار ارائه شده از سوی مجله «آتلانتیک» نوشت آمریکا از تاریخ سوم ماه مه سال 2019 میلادی تاکنون، روی هم رفته 7 هزار و 967 مورد تحریم را اعمال کرده است؛ بر اساس آمار شرکت حقوقی «Gibson, Dunn & Crutcher»، دولت آمریکا در فواصل سال های 2017 تا 2019 میلادی، مجموعا بیش از 3 هزار و 200 مورد تحریم را علیه اشخاص و نهادهای خارجی وضع کرده است.

بر اساس این گزارش، سوء استفاده آمریکا از تحریم با انگیزه دفاع از بشر دوستی و حمایت از عدالت و انصاف و یا در راستای احساس مسئولیت بین المللی دولت واشنگتن به عنوان یک ابرقدرت صورت نمی گیرد بلکه اساسا نشان دهنده طرز فکر «من اول» و برتری طلبی مقامات آمریکایی است.

در تاریخ 8 اکتبر برابر با 17 مهر بود که آمریکا دور جدیدی از تحریم ها علیه ایران را اعلام کرد و متعاقب آن 18 بانک اصلی در ایران را در لیست سیاه خود قرار داد.

از زمان شیوع ویروس کرونا تاکنون آمریکا همچنان به تحریم های بلند مدت علیه ایران، کوبا، ونزوئلا و سایر کشورها اصرار ورزیده و فاجعه های بشردوستانه زیادی را در این کشورها رقم زده است.

آمریکا در هفتاد و پنجمین سالگرد تاسیس سازمان ملل به صورت یکجانبه و با وجود مخالفت 13 کشور از 15 کشور عضو شورای امنیت سازمان ملل، 27 نهاد و فرد مرتبط با برنامه های تسلیحات موشکی و تسلیحات متعارف و برنامه هسته ای ایران را تحریم کرد.

پیپل دیلی نوشت که آمریکا به عنوان کشوری که از «برجام» خارج شد، قوانین بین المللی را نقض کرد و به سازمان ملل به عنوان یک نهاد چند جانبه احترام نگذاشت و با استفاده یک جانبه از هر آنچه مناسب منافع خودش می داند و رها کردن هر آنچه به نفع آمریکا نیست، استکبار و خودبینی اش را به تصویر کشید.

پیپل دیلی با اشاره به اینکه ایران تنها پرونده مربوط به دیپلماسی تحریم آمریکا به شمار نمی آید، نوشت «مایک پمپئو» وزیر خارجه آمریکا اخیرا از توقیف دارایی «فاتو بنسودا» دادستان دیوان بین المللی کیفری خبر داده است؛‌ علت تحریم عالی ترین مقامات دیوان بین المللی کیفری توسط آمریکا به این جهت بوده که این نهاد به تحقیقات خود در زمینه ارتکاب جنایات جنگی ارتش و پرسنل اطلاعاتی آمریکا ادامه داده است.

بر اساس این گزارش، آمریکا به عنوان کشوری که همواره سایر کشورها را به نقض قوانین بین الملل و نقض حقوق بشر متهم می کند، دیوان بین المللی کیفری را تحریم کرد تا از مسیر تحقیقات این دیوان خارج شود.

تحریم های آمریکا اخیرا شرکت های «Ant» و «Tencent» چین را هدف گرفته اند؛ در عین حال، تیک تاک نیز با وجود 100 میلیون کاربر ماهانه در آمریکا همچنان با سرنوشتی نامعلوم روبرو است؛ «دونالد ترامپ» رئیس جمهور آمریکا در آگوست سال جاری با صدور یک دستور اجرایی ، استفاده از تیک تاک در آمریکا را به بهانه تهدید آن برای امنیت ملی آمریکا و بدون هیچ گونه مدرکی، ممنوع اعلام کرد.

با نگاهی به مجموعه تحریم های آمرکیا علیه شرکت «Alstom» فرانسه و «توشیبا» در ژاپن و غول های مخابراتی چین مانند «ZTE» و «Huawei»، این نتیجه گیری چندان دشوار نیست که بگوییم منطق دیپلماسی فعلی آمریکا این است که: «هر چیزی که خوب است بدزد و از طریق تحریم چپاول کن».

آمریکا حتی نشان داده است که به متحدانش نیز رحم نمی کند؛ در تاریخ 15 ژوئیه بود که پمپئو از تصمیم آمریکا برای تحریم تمام طرف های دخیل در خط لوله گازی «جریان شمالی 2» (Nord Stream 2) و خط دوم لوله گازی « TurkStream» خبر داد که به صورت مشترک، توسط روسیه و کشورهای اتحادیه اروپا ساخته شده اند؛‌ این اقدام آمریکا با مخالفت نمایندگان 24 کشور عضور اتحادیه اروپا روبرو شد.

«سرگئی لاوروف» وزیر خارجه روسیه اعلام کرده است که آمریکا تقریبا یک هدف را دنبال می کند و آن این است: داشتن فرصت و حق انجام هر کاری که آمریکا را در عرصه های سیاسی، اقتصادی و سایر بخش های مربوط به فعالیت های بشری راضی می کند.

پیپل دیلی نوشت: قرار بود صحنه دیپلماتیک مکانی باشد برای آنکه همه کشورها به یکدیگر احترام بگذارند و بر اساس برابری با یکدیگر گفت و گو کنند؛ اما متاسفانه آمریکا آنجا را به مکانی برای زورگویی های مکرر، دروغ گویی و تحریم تبدیل کرده است؛ آمریکا از تحریم به عنوان ابزاری جهت قلدری و اعمال استانداردهای دوگانه سوء استفاده می کند.

قدرت یک کشور مهم بر اساس مسئولیت پذیری هر چه بیشتر آن کشور در عرصه بین المللی تعریف می شود اما از دیدگاه آمریکا، قدرت به معنای مداخله عمدی در امور سایر کشورهاست و بدتر اینکه به نظر نمی رسد که مقامات آمریکایی برای مخالفت اکثریت کشورها با رویکرد و تضاد دیپلماسی آمریکا با مسائل اخلاقی، اهمیتی قائل باشند.