جیم راجرز یک سرمایه گذار آمریکاییست که زندگی بینافرهنگی دارد. یک بار گفته بود که قرن بیست و یکم قرن چین خواهد بود. او در سال 1988 طی 36 روز با موتور سیکلتش از شانگهای به پاکستان سفر کرد. بعداً دو دخترش در سنگاپور مستقر شدند، هر دو مسلط به زبان چینی معیار و در رسانه های اجتماعی چین کاملاً مشهور.
میگوید: وقتی در سال 1988 سراسر چین را از شانگهای تا پاکستان با موتورسیکلت زیر پا گذاشتم، هر روز بر حیرتم اضافه میشد. دیدن این همه مردم که از صبح تا شب کار میکردند و کارشان هیچوقت متوقف نمیشد، شگفت زده ام میکرد. معتقد بودم آدم یک بار زندگی میکند و نمیخواستم بعد از مرگم بگویند فلانی یک سرمایه دار بزرگ وال استریت بود. میخواستم از کشور خارج شوم و دنیا را ببینم. آن موقع زن و بچه و مسؤولیتی نداشتم. این سفر را به خاطر خودم میرفتم و نمیخواستم در تلویزیون معروف شوم. خودم اصلاً تلویزیون ندارم.
سفرم 8000 کیلومتر راه شد که 36 روز از شانگهای تا پاکستان طول کشید. یک ماجراجویی کامل. همه چیز هم به مرور تغییر زیادی کرد. رابطه چین و ایالات متحده هم در مرحله تغییر بزرگی بود. چیزی که الآن در واشنگتن اتفاق می افتد، دیوانگیست. چین و آمریکا باید دوست باشند و در کنار هم به رونق بزرگی برسند. در سر بعضیها در واشنگتن این است که باید چین را باید کوبید. من درکشان نمی کنم. تا به حال در هر جایی از چین که بوده ام، مردم چین امریکا و امریکاییها را دوست دارند. البته لزوماً عاشق واشنگتن نیستند. من هم واشنگتن را دوست ندارم.
ما یعنی چین و امریکا با هم میتوانیم کارهای خارق العاده ای بکنیم. واشنگتن فقط در حال تنش آفرینیست. باید از این مرحله گذشت. باید از این مرحله گذشت. متأسفانه وقتی کشوری پر از مشکل میشود، سیاستمداران خارجیها را سرزنش میکنند و مقصر می دانند که خطرناک است. فرقی نمی کند کدام کشور در چه زمانی از تاریخ باشد، خارجیها همیشه رنگ پوست متفاوتی دارند، زبان متفاوتی دارند، دین متفاوتی دارند. سیاستمداران هستند که مشکل تراشی میکنند. وقتی مشکلی پیش می آید، انداختن تقصیر به گردن دیگران آسانترین کار است.
