آنها «چین مساله دار را گرفتار کروناویروس» یافتند

نویسنده: شو یا ون

فارسی: مجتبی پویا

چکیده: خبرهای بد را کنار هم بچینید تا چین مساله دار به دست آید. واقعاً؟ گزارشهایی مانند «سانسور و پنهانکاری چین درباره ویروس و کمانه کردن تبلیغات» در وال استریت ژورنال و «کروناویروس دستگاه تبلیغاتی قدرتمند چین را تضعیف کرد» از نیویورک تایمز با اعتماد کامل از این می گوید که چین مبارزه با ویروس را باخته و ظاهراً اشتباهی در زمامداری و رسانه های ما وجود دارد.

با این حال تصویر عمومی کاملاً عکس این را نشان می دهد. از اواسط ماه فوریه ارقام بد رو به کاهش گذاشته و ارقام خوب رو به افزایش. بیشتر استانها غیر از هو بی و بیشتر شهرها غیر از وو هان موارد ابتلاء و مرگ کمتر یا هیچ گزارش کرده اند. هیچ ناآرامی اجتماعی رخ نداده، زندگی روزمره خوب است.

زمامداری؟ حالا تخت بیمارستانی بیشتری از شمار بیماران وجود دارد. یکی از بیمارستانهای موقت به تازگی به خاطر عدم نیاز بسته شد. از شدت پیامهای هوشیاری در سطح کشور کاسته شده، کسب و کار و مشاغل گام به گام به فعالیت باز می گردند؛ به علاوه تصمیماتی برای ارتقاء رتبه مقاماتی که نمایش خوبی در این دوره از خود نشان دادند گرفته می شود و آنها جایگزین کسانی می شوند که کار عمده ای نکردند.

رسانه؟ البته که درست مثل یک گروه تشویق ورزشی به بازگویی اقدامات قهرمانانه در بیمارستانها و جامعکها پرداخت، در حالیکه به گزارش و پرسشگری درباره اشتباهات نیز ادامه داد. انتظار از زمامداری و خبرنگاری خوب بیش از این چیست؟ در زمانهای بحرانی آرامش و دلداری و اعتماد به نفس دادن همچون تزریقی در بازو عمیقاً مورد نیاز است نه انگشت اشاره و اتهام به سمتی گرفتن. خودتان را در قرنطینه تصور کنید. چه چیزی ممکن بود شما را به حفظ آرامش تشویق کند؟

دکتر بروس ایلوارد که تیم بازرسی سازمان جهانی بهداشت به وو هان و شهرهای دیگر را بر عهده داشت به vox.com گفت که از سفرش به چین دو برداشت و دستاورد با خود همراه برده است.

یکی سرعت است. فکر می کنم درس کلیدی از چین سرعت است. همه چیز به سرعت مربوط می شود. موارد ابتلا هر چه سریعتر پیدا شود، هر چه سریعتر جداسازی شوند و رد افراد دیگر در تماس با آنها گرفته شود، نتیجه موفقیت آمیزتر خواهد بود.

دستاورد دیگر اقدام است. اگر جاگیری و آستینها بالا زده شود و کار یافتن سامانمند مبتلایان و افراد در تماس با آنها شروع شود، قطعاً در ظاهر شیوع تغییری ایجاد خواهد شد؛ التهاب آن فرو خواهد نشست و از بیمار شدن مردم زیادی و مرگ و میر افراد ضعیف و آسیب پذیر بسیاری جلوگیری خواهد شد.

دیدن بالا آمدن موج انتقاد از جامعه به خصوص در طول شیوع مساله ای حاد در زمینه تندرستی عادیست، ولی اگر این حوادث ناگوار بازتابی از تصویر عمومی نیست، چرا اینگونه در معرض دید قرار داده می شود؟ مثل قدیمی فیل و نابینایان را به خاطر می آورید؟ شش مرد درباره ظاهر کلی حیوان مناقشه می کنند، زیرا هر کدام فقط بخشی از بدن فیل را لمس می کند و تصور خود را به کل تن حیوان تعمیم می دهد.

ولی در این موضوع مساله بزرگتری از خطاهای احمقانه وجود دارد. [رسانه های غربی] با اغراق در حوادث منفی سعی در لکه دار کردن چین می کنند و از نظرات شخصی و غیرکارشناسی چیزی در حد واقعیت می سازند. آیا آنها درباره واقعیات صادقند؟ بخشی از ادعاهایشان درست است ولی به طرز عامدانه ای نامتعادل.

این یک حقه قدیمی است: ابتدا یک تصویر و الگوی قالبی پیگیری می شود؛ عنوانی چشمگیر با کلماتی مانند «پنهانکاری و سانسور دولتی یا دستگاه تبلیغاتی» برایش انتخاب می شود، بعد شکایاتی در رسانه های اجتماعی پیدا شود و سرانجام همه این عناصر در کنار هم گذاشته می شود. اگر یکی از اعضای طولانی مدت یکی از این رسانه ها باشید، حالا در برابر خود چینی کاملا ناامید خواهید یافت؛ که گویا «بدبینی عمومی در آن رو به افزایش است» و «پکن با بزرگترین چالش مشروعیت طی چندین دهه روبروست».

این چنین است که وال استریت ژورنال در تشخیص خود که چین را «بیمار واقعی آسیا» می نامد، به اشتباه می افتد.

آیا وضعیت کلی از بد رو به بدتر می رود؟ مورگان استنلی، بازارهای سهام چین، سنگاپور و استرالیا را محفوظ و مصون از ویروس برگزید. آیا این کارشان احمقانه است؟