یک چیزی اینجا درست نیست!

نگاهی به سال 2009 و شیوع ویروس اچ‌1‌ان‌1 در آمریکا در برابر سال 2020 و شیوع ویروس کرونای جدید در چین

سال 2009 و در پی شیوع ویروس اچ‌1‌ان‌1 در آمریکا، بیش از 60 میلیون نفر در این کشور به آن ویروس آلوده شدند و حداقل 18 هزار 449 بیمار در سراسر جهان جان خود را از دست دادند اما آمارهای نهایی که در سال 2012 توسط مرکز ملی پیشگیری و کنترل بیماری‎های منتشر نشان می‎دهد که داستان شیوع این ویروس در جهان بسیار بدتر از این حرف‎ها بوده و دست آخر حدود 300 هزار نفر جان خود را بر اثر ابتلای به آن از دست داده‎اند.

چنین چیزهایی آدم را به این فکر فرو می‎برد که چطور شده که اکنون به این شکل عجیب و غریب تمام نیروهای منفی در حال حمله به چین و چینی‎ها هستند و جبهه‎ای سراسر تهاجمی را علیه ویروس کرونای جدید تشکیل داده‎اند که شیوع آن از شهر ووهان در مرکز چین آغاز شده است. به نظرم لازم است اینجا به چند پرسش پاسخ داده شود.

تا جایی که خاطرم هست همزمان با شیوع اچ‌1‌ان‌1 در سال 2009 هیچ موردی از بیگانه‎ هراسی و آمریکایی‎ستیزی در جهان رخ نداد، درست نمی‎گویم؟ در حقیقت، شش ماه طول کشید تا در سراسر آمریکا وضعیت اضطراری اعلام شود، یادتان هست؟ آی کشوری در جهان بود که از زمان آغاز شیوع این ویروس در ماه آوریل سال 2009 تا یک سال بعد و پایان آن در آوریل 2010 و حتی در ماه ژوئن همان سال که شیوع اچ1ان‎1 به عنوان یک وضعیت اضطراری در سطح بین‎ المللی اعلام شد، با انتشار بیانیه و اعلامیه از شهروندانش بخواهد آمریکا را ترک کنند؟ و یا مرزهایش را به روی مسافران آمریکایی ببندد؟ خیر، حتی یک کشور هم این کار را نکرد.

همان طور که گفتم یک چیزی اینجا درست نیست. دولت چین در حالی بر اساس فرضیه‎هایی نظیر توطئه علیه جهان و انتشار گزارش‎های غلط برای پایین نشان دادن تعداد مبتلایان مورد حمله‎های بدخواهانه و سرشار از نفرت قرار گرفته است که همواره تمام گزارش‎های شفاف مربوط به شیوع چنین به بیماری‎هایی که از سوی کشورهای دیگر و یا مرکز پیشگیری و کنترل بیماری‎های آمریکا نیز ارائه شده دقیقاً به همین صورت بوده‎اند. آمارهای مربوط به شیوع ویروس اچ1ان1 و بیماری آنفلونزای خوکی تا حد زیادی کمتر از تعداد واقعی بود و سه سال بعد توانستند آن را به‌روز‌رسانی کنند، چرا که دوستان عزیز ماهیت بیماری‎های واگیردار به این شکل است که هیچ اهمیتی نمی‎دهند از چه کشوری شروع شده‎اند. هنگام شیوع این بیماری‌ها هیچگاه به اندازه کافی نیروی انسانی، کیت‎های تشخیص بیماری و یا حتی دارو و تجهیزات پزشکی وجود ندارد. چین هرگز نخواسته این دشواری‎ها را پنهان کند، همه از آن با خبر هستند و هر روز در اخبار چین درباره آنها اطلاع‎رسانی می‎شود. همواره عده‎ای جان خود را از دست می‎دهند؛ هزاران نفر که هرگز نخواهیم فهمید علت مرگ‎شان یک ویروس خاص بوده و یا خیر. این موارد واقعیت‎ هستند و نه یک مشکل ویژه در نظام بهداشت و درمان و یا دولت چین.

چنین چیزی نه یک توطئه که یک تراژدی است.

با خواندن یک گزارش تکمیلی که 27 ژوئن سال 2012 و سه سال پس از شیوع ویروس اچ1ان1 منتشر شد، نگرانی و اضطراب ما نسبت به تخمین نهایی مرکز پیشگیری و کنترل بیماری‎های آمریکا درباره تعداد مرگ و میر ناشی از شیوع این ویروس تا حدی زیادی افزایش پیدا می‎کند. این گزارش که در پایگاه اینترنتی مرکز پژوهش و سیاست‎گذاری برای مقابله با شیوع بیماری‎های واگیردار منتشر شده، مشاهده می‎کنیم که آمار 18 هزار 449 نفری از تعداد کل مرگ و میر ناشی از این ویروس «. . . کمتر از تعداد حقیقی مرگ و میر بوده است چرا که جسد بسیاری از کسانی که در اثر بیماری‎هایی نظیر آنفلونزا جان خود را از دست می‎دهند از نظر ابتلای به این ویروس آزمایش نمی‎شود.» بسیار خوب، اما آیا کسی در سال 2009 و هنگام شیوع بیماری نهادهای دولتی و درمانی آمریکا را به پنهان کرد آمار و ارقام متهم کرد؟ آیا آمریکایی‎ها در شعبه‎های مختلف درمانگاه‎های مایو دوربین مخفی کار گذاشتند تا از تعداد دقیق مرگ و میر ناشی از آن ویروس مطلع شوند؟ پوچی این حمله‎های بدخواهانه و سرشار از نفرت آنجا مشخص می‎شود که روش درمان بیمار فارغ از آنکه به ویروس کرونا آلوده شده باشد و یا به دلیل ابتلا به هر ویروس دیگری دچار ذات الریه بشود، تنها شامل درمان‎ها حمایتی خواهد بود.

یک چیزی درست نیست. جهان باید قدردان واکنش بی‎سابقه، گسترده و تهاجمی چین باشد. ( همانگونه که مسئولان سازمان جهانی بهداشت و بسیاری از دولت‎ها و سازمان‎های بهداشتی کشورهای مختلف هستند.) من خودم اینجا در محل شیوع بیماری و در چین هستم- به واژه اینجا دقت کنید- و با چشم خود می‎بینم که حتی اگر فداکاری عظیم اقتصادی چین را نیز در نظر نگیریم اقدامات این کشور از هر جهت فوق‎العاده بوده است.

پس از گذشت یک ماه از شیوع ویروس کرونا، ما به جای پرداختن به این موضوع که چطور کلیت یک نظام حکومتی توانسته است سریعتر از هر حکومت دیگری روی کره زمین به چنین بحرانی واکنش نشان دهد، هنوز درگیر آن هستیم که چند مسئول دولتی در ووهان باید چند هفته زودتر به همه خبر می‎دادند. بله، درست می‎گویید این افراد حسابی گند زده‎اند و خوب است بدانید که به خاطر همین کارشان الان حسابی به دردسر افتاده‎اند. درست مثل سیاست‎مداران پورتوریکویی پس از آنکه مشخص شد پس از طوفان شدید سال گذشته کمک‎های اضطراری که برای مردم طوفان‎زده فرستاده شده بود را میان آنان تقسیم نکردند. کار این افراد واقعاً شرم‎آور است. افراد دچار خطا و اشتباه می‎شوند و باید امیدوار باشیم که به مجازات اشتباه خود نیز برسند اما نمی‎توان این اشتباه را به کل نظام حکومتی و دولت یک کشور تعمیم داد. از سوی دیگر، با توجه به موقعیت کنونی، مسئولان تمام استان‎های چین به دولت اعلام کرده‎اند در صورت ارتکاب به چنین اشتباه احمقانه‎ای آماده روبه‎‌رو شدن با هرگونه تنبیه سختی خواهند بود و من در صداقت گفتارشان هیچ شکی ندارم. با مقایسه این افراد با تعداد بی‎شماری از سیاست‎مداران غربی که توانسته‎اند در چنین شرایط نه تنها توانسته‎اند قِسِر در بروند بلکه مقام خود را نیز حفظ کرده‎اند متوجه می‎شویم که اشتباهات انسانی، حماقت و طمع تنها منحصر به یک رنگ پوست، نژاد و یا کشور خاص نیست.

و اما برای تمام کردن حجت بر شما باید بگویم: «طبق برآوردهای پژوهشگران مرکز پیشگیری و کنترل بیماری‎های آمریکا شیوع ویروس اچ1ان1 در سال 2009 باعث کشته شدن 201 هزار 200 بیمار مبتلا به این ویروس بر اثر نارسایی تنفسی و 83 هزار 300 بیمار بر اثر بیماری‎های قلبی و عروقی شد.» در مجموع 284 هزار نفر جان خود را از دست دادند؟ شوکه شدید، درست می‎‏گویم؟!

آیا برای سفر به آمریکا و یا از آن کشور ممنوعیت سفر در نظر گرفته شد؟

آیا چین، آلمان، ژاپن و یا هر کشور دیگری مرزهای خود را به روی مسافران آمریکایی بستند؟

امروز متوجه شدم که وزارت کشور در آخرین اعلامیه‎های به‎روزرسانی سیاست‎های وزارت کشور آمریکا از شهروندان این کشور خواسته شده چین را ترک کنند. بریتانیا نیز درست به همین شکل از شهروندان خود خواسته از چین خارج شوند.

در سال 2009 هم شهروندان بریتانیا در آمریکا چنین اعلامیه‎ای را برای ترک آن کشور دریافت کردند؟ خیر

آیا جامعه جهانی خواستار قرنطینه آمریکا و یا بسته شدن مرزهای این کشور شد؟ خیر

آیا شهروندان آمریکایی نیز مانند آنچه که امروز مردم چین در حال تجربه آن هستند با حمله‎های بیگانه‎هراسانه و یا رفتارهایی از سر آمریکایی‎ستیزی مواجه شدند؟ خیر

چنین چیزی شگفت‎انگیز و در عین حال آزاردهنده است. اگر شما نیز در حال حاضر به عنوان یک شهروند خارجی در یکی از شهرهای چین – به غیر از ووهان- مشغول کار و زندگی هستید، می‎توان با اطمینان گفت که اگر به جای آنکه همین حال چین را ترک کنید در این کشور بمانید با احتمال زیاد آرامش و ثبات بیشتری را تجربه خواهید کرد. هیچ کجا به اندازه چین در امنیت نخواهید بود چرا که همه مردم با مسئولیت‎‌پذیری و به صورت آگاهانه خود را در خانه قرنطینه کرده‎اند. بگذریم از آنکه تصمیمات دولت چین برای حفظ امنیت جامعه و جان مردم با یک هزینه سرسام آور و چند صد میلیاردی برای اقتصاد این کشور همراه بوده است.

دوستی در شهر مسای ایالت آریزونا دارم که می‎گفت در یکی از رستوران‎های پرطرفدار چینی شهر که پیش از این همیشه پر از مشتری بود اکنون هیچ کسی نیست. چرا چنین اتفاقی رخ داده است؟

بیایید بر اساس منطق و استدلال با این موضوع بپردازیم:

اگر شما در میامی بودید و با خبر می‎شدید که یک بیماری ویروسی واگیردار در شهر میلان واقع در مرکز ایتالیا شیوع پیدا کرده آیا میزی را که برای شام همان شب در رستوران ایتالیایی ساحل جنوبی شهر رزرو کرده بودید را کنسل می‎کردید؟ خیر، آیا هفته بعد باز هم از پیتزافروشی جویی در ساحل دِلرِی پیتزا می‎خردید؟

اگر در سنگاپور بودید و خبر می‎رسید که یکی بیماری ویروسی در شهر دالاس ایالات تگزاس در قلب آمریکا شیوع پیدا کرده آیا از رستوران باربکیوی تگزاسی مورد علاقه‎تان در سنگاپور که صاحبش اهل هوستون بود صرف نظر می‎کردید؟

آیا هنگام راه رفتن در خیابان‎های شیکاگو از نزدیک شدن و یا برخورد با افرادی که پوست سبزه داشتند و شبیه ایتالیایی‎ها بودند خودداری می‎کردید؟ آیا به خاطر اینکه در تگزاس یک بیماری ویروسی شیوع پیدا کرده، در سنگاپور از نزدیک شدن به هر مرد گنده‎ای که کلاهی به سبک گاوچران‎ها سرش بود فقط به خاطر شبیه بودن به اهالی دالاس و این موضوع که ممکن است همین الان از هواپیما پیدا شده باشد خودداری می‎کردید؟ متأسفانه در جامعه امروز یک نوع قلدرگری افراطی عجیب و بی‎معنی رواج پیدا کرده باید تمام تلاش خود را برای دور ماندن از آن به کار ببندیم. در حالی که چنین رفتارهایی تنها از سوی یک گروه کوچک از فعالان افراطی تشویق می‎شود، بخش اصلی مردم عادی جامعه از دیدگاه کهنه و آکنده از خشم خسته شده‎اند.

دست آخر، باید چند نکته در مورد این نوع جدید از ویروس کرونا که شیوع آن از ووهان چین آغاز شده روشن شود. همان‎طور که به اچ1ان1 ویروس آمریکا نمی‎گفتند به این ویروس هم نباید ویروس چین بگوییم. دو هفته یا شاید دو ماه دیگر شیوع این ویروس مخصوص فصل آنفلونزا به پایان خواهد رسید و هم از آمدن بهار لذت خواهیم برد. با این وجود، حرفم را اشتباه برداشت نکنید؛ اقدامات جدی و واکنش چشمگیر دولت و مردم چین برای جلوگیری از شیوع این ویروس ضروری بوده است، بله درست است ویروس کرونای جدید درست مثل اچ1ان1 در سال 2009 بسیار خطرناک‎تر از ویروس‎های آنفلونزای معمولی است. در حال حاضر تنها کاری که می‎توانیم در برابر این ویروس کرونا انجام دهیم به این ترتیب است:

ویروس کرونای جدید بسیار مسری است و به راحتی به دیگران منتقل می‎شود. این ویروس با قرار گرفتن در بافت ریه به طور ویژه باعث ذات الریه می‎شود که همان عفونت بافت ریه است. این بیماری از یک عفونت تنفسی ساده که گلو و نای را آلوده می‎کند شدیدتر خواهد بود.

در حال حاضر میزان مرگ و میر ناشی از ویروس کرونای جدید در حدود 2 درصد اعلام شده که حدود 20 برابر مرگ و میر 1/0 درصدی آنفلونزاهای فصلی است؛ با این حال همین 2 درصد هنوز هم در مقایسه با میانگین مرگ و میر سارس با 9 درصد و مرس با 37 درصد بسیار کمتر است.

ویروس کرونای جدید تنها بین 10 تا 15 درصد از بیماران علائم حاد ایجاد می‎کند. 80 تا 90 درصد مرگ و میرهای ناشی از آن در میان بیماران سالخورده‎ای رخ می‎دهد که از قبل دچار بیماری‎های زمینه‎ای هستند و نه جوانان. جالب است که این ویژگی با ویروس اچ1ان1 و شیوع آنفلونزای خوکی سال 2009 در آمریکا کاملاً در تضاد است چرا که اکثر قربانیان آن ویروس در بین جوانان و کودکان بودند تا افراد بالای 60 سال.

چین توانست به سرعت و تنها ظرف چند روز ژنوم ویروس کرونای جدید را شناسایی کند و به سرعت اطلاعات خود در این زمینه را با سازمان‎های بهداشتی و درمانی جهان به اشتراک گذاشت. پژوهشگران پزشکی و داروسازان مدتی است پی برده‎اند که برخی از داروهای موجود برای مقابله با بیماری‎های ویروسی برای مقابله با ویروس کرونای جدید مؤثر هستند.

شگفت‎زده نشدن از اقدامات گسترده و جدی چین برای کنترل شیوع ویروس در استان های مختلف غیر ممکن است؛ محدودیت، عبور و مرور و تردد، محدودیت موقت کسب و کار و در کنار همکاری و مسئولیت‎پذیری بیش از 1 میلیارد و 300 میلیون برای قرنطینه داوطلبانه تا زمان بر طرف شدن خطر این بیماری به عنوان یک واکنش چشمگیر و بی‎سابقه از سوی جامعه جهانی مورد تحسین قرار گرفته است و از آن به عنوان یک استاندارد تازه برای درک بهتر موارد قابل اجرا در زمان شیوع بیماری‎های واگیردار در هر کشور دیگری در آینده یاد می‎شود. آیا این روش سخت و پرهزینه است؟! بدون شک.

همان طور که پیشتر هم گفتم یک چیز در مورد واکنش انسان‎ها به آنچه که در حال رخ دادن است درست نیست. من نمی‎خواهم انگشتم روی این موضوع بگذارم به این دلیل که بدون شک بسیار پیچیده است و بسیاری از مسائل وارونه دیگر نیز در جهان وجود دارد که فهم و توضیح به یک عمر زمان نیاز دارد و به قول معروف یک مثنوی هفتاد من می‎شود.

اما می‎دانم که این موضوع باید متوقف شود. حمله‎های بدخواهانه، سیاسی، بیگانه‎هراسانه و نژادپرستانه و تلاش برای انگ زدن و لکه‎دار کردن هر آنچه که چینی است باید متوقف شود. این روند نه به هیچ یک از سیاستمداران واشنگتن و نه شهروندان عادی که نگران مراقبت از خانواده خود است کمکی نخواهد کرد.

خانواده من اصالتاً اهل منطقه باسیلیکاتای ایتالیا هستند که شهری است در دامنه پوتنزا و گروتولا از توابع ماترا. پس از مهاجرت آنها به آمریکا من در منطقه یونکرز شهر نیویورک به دنیا آمدم. آمریکا تا زمانی که آن را ترک کردم خانه من و خانواده‎ام بود. اکنون دو دهه است که من کشور محل تولدم آمریکا را ترک کرده‎ام؛ کشوری که چیزهای زیادی برای تحسین کردن و در عین حال پیشرفت در آن پیدا می‎شود. اما من آن کشور را ترک کردم و به چین آمدم و اکنون چین خانه من است. اگر 30 سال پیش از من می‎پرسیدید که زندگی در این مسیر پیش برود ممکن بود در پاسخ بگویم که یا دیوانه شده‎اید و یا یک فالگیر ناشی هستید اما سرنوشت دقیقاً همین مسیر را پیش پای من قرار داده است. من واقعاً از زندگی به همراه همسر چینی‎ و خانواده‎ام در شهر شن یانگ واقع در شمال شرقی چین احساس خوشبختی می‎کنم. من اکنون یک فرد میانسال و می‎توانم بگویم دنیادیده هستم. به خوبی درک می‎کنم که جامعه و حکومت چین، آمریکا و هر کشور دیگری هم نکات مثبت دارد و هم نکات منفی.

بیگانه‎هراسی باید فوراً متوقف شود. دو هفته یا دو ماه بعد شیوع ویروس کرونا متوقف خواهد شد و بهار زیبا از راه خواهد رسید. اگر تا آن زمان هیچ حرف خوب و مثبتی برای پشتیبانی از چین و مردم چین ندارید که بزنید بهتر است دهن‎تان را ببندید!

ماریو کاولو، شن یانگ، چین