تحقق رؤیای رهایی از فقر با دستان چابک

خانم شو آیی جو هنرمندی در شهر تسان جوئو استان هه بِی چین است. وی در 20 سال گذشته از یک کارگر بیکار به یک صاحب شرکت موفق تبدیل شده است که نه تنها با مهارت سنتی بافندگی دستی درآمد کسب می کند، بلکه به رهایی بیش از 3000 کارگر زن معلول و زن روستایی محلی کمک کرده است.

شو 28 ساله در سال 1997 میلادی بیکار شد. او برای تامین زندگی به پکن رفت و شروع به فروشندگی سفره کرد. وقتی تازه به پکن رسیده بود، شو حتی در یک اتاق زیرزمین اقامت می کرد و مشکلات بسیاری را تجربه کرد. اما هرگز دست از تلاش برنداشت. به نظر او این تجریبات باعث می شد بیش از پیش اهمیت پایداری و پشتکار را بفهمد.

«اگر یکصد راهکار وجود داشته باشد، هرگز فقط 99 راهکار را امتحان نکنید. زیرا احتمال دارد حتی صد و یکمین راهکار موفق شود. منظورم این است که این جمله مرا در روند تأسیس شرکتم خیلی تشویق کرد. هر بار کاری مس کنم، صد در صد تلاش می کنم و به راحتی تسلیم نمی شوم.»

شو با این روحیه تسلیم ناپذیر، چند سال بعد، برای خود مغازه ای در پکن باز کرد و در آن به فروش سفره به بازارهای روسیه و کره جنوبی کرد.

یک روز شو هنگام آموزش کارگران زن بیکار شهر تسان جوئو متوجه شد که خیلی از آنها همانند او بیکار شده اند و هنوز شغلی پیدا نکرده اند و نسبت به آینده خود تصور روشنی ندارند. شو که به تازگی دشواریهای ایجاد شرکت خودش را تجربه کرده و پشت سر گذاشته بود، مشکلات زنان بیکار و مشکل یافتن شغل را درک می کرد. بنابراین و با توجه به ویژگی زنان بیکار که دستهای چابکی داشتند و کار بافندگی دستی را دوست دارند و ضمن کار می توانند از اعضای خانواده های خود مراقبت کنند، در سال 2005 میلادی شرکت نساجی «دونگ لی» را تاسیس و مارک «آیی یانگ یانگ» را ثبت کرد. او با هدف وارد کردن کارهای بافندگی زیبا و با عشق به زندگی مردم، «کارخانه ای بدون دیوار» برای زنان بیکار ایجاد کرد.

موسسه شو برای کمک به بیشتر زنان بیکار طی حدود ده سال گذشته 16 شعبه در شهرستانهای تابع شهر تسان جوئو و حتی شهرستانهای استان شان دونگ ایجاد و به اشتغال بیش از 3000 زن از جمله 200 زن معلول کمک کرد.

وانگ جین یینگ 65 ساله اهل روستایی از شهرستان هایی شینگ است. او که بافندگی دستی را دوست دارد، در اوقات فراغت از کارهای کشاورزی کلاه و ژاکت می بافت تا در بازار بفروشد و پولی به دست بیاورد. وانگ می گوید: در آن زمان هر ماه از فروش کلاه و ژاکت می شد حدود 200 یوان (تقریبا 25 دلار) به دست آورد. او از زمان پیوستن به خانواده بافندگان دستی شو آیی جو در سال 2009، به دلیل افزایش کار و قیمت کارهای دستباف، حالا ماهانه می تواند حدود 2000 یوان (حدود 250 دلار) به دست بیاورد. حالا وانگ مسؤول یکی از شعبه ها هم شده و با سرپرستی حدود 130 زن فقیر دیگر، از راه کار بافندگی زندگی سعادتمندی برای خود درست می کنند.

«وقتی زندگی ما در دهکده خیلی سخت بود، خانم شو به من کمک کرد. من هم بعدا به دیگرانی که مشکلاتی در زندگی داشتند، کمک کردم. از این که می بینم زندگی خواهران بافنده من روز به روز بهتر می شود، خیلی خوشحال می شوم.»

شو آیی جو همیشه زنان را به اشتغال تشویق می کند و می گوید: اگر فقط روش بافندگی را یاد بگیریم، یک کار خودکار و مکانیکی است. اگر رؤیا نداشته باشیم، آینده ای هم نداریم. برای همین است که آنها را به کار کردن و اشتغال تشویق می کنم.

«گنگ ار تسویی» از شهرستان یان شان شهر تسان جوئو، امسال 28 ساله است. او که از کودکی معلول است، همیشه نگران تامین زندگی خود بود. فرصتی که شعبه بافندگی دستی شو برای او ایجاد کرد، مثل آن بود که پنجره ای رو به زندگیش باز کرد. او عاشق بافندگی دستی است، اما از زندگی انتظارات بیشتری دارد. او می گوید از آنجا که در راه رفتن مشکل دارد، امکان پخش زنده در رسانه های جدید توجه او را به خود جلب کرد تا به این روش کارهای دستباف خود را بفروشد. شو از این فکر گنگ استقبال کرد. او امروز ماهانه یکهزار یوان بیشتر به دست می آورد. او به خبرنگار گفت:

«ما معلولان مشکلات زیادی در اشتغال داریم. از این که حالا می توانم این کار را انجام دهم خیلی خوشحالم؛ دستکم می توانم درآمدی برای خودم کسب کنم و زندگی خودم را تامین کنم. من به این کارهای دستباف خیلی افتخار می کنم و حس می کنم که زندگیم پر از نور آفتاب است.»

شرکت نساجی شو طی 15 سال توسعه به شرکتی با هزاران نوع محصول خانگی اعم از کلاه دستباف، لباس و عروسک و کالاهای زینتی و 9 حق امتیاز ملی تبدیل شده است. حالا او چشم به بازارهای بزرگتر چین و خارج از کشور دوخته است. شو در ماه نوامبر سال جاری میلادی محصولات موسسه خود را در دومین نمایشگاه بین المللی واردات به نمایش گذاشت و با تاجران کشورهای حاشیه کمربند و جاده از جمله بنگلادش و سریلانکا توافقنامه همکاری امضا کرد. شو امیدوار است بتواند هنر سنتی دستی چین را در صحنه جهانی نشان دهد.

«هنر سنتی دستی چین مثل ماه درخشان است. اما متاسفانه بسیاری از کشورها با آن آشنا نیستند. ما این هنر را به کشورهای بیشتری معرفی می کنیم و در ضمن ما هم می توانیم هنرهای دستی آنها را به چین بیاوریم تا محصولات ما و محصولات خارجی از همدیگر بیاموزند.»

شو از کار راهنمایی دیگران برای رها شدن از فقر لذت می برد. وی گفت:

«وقتی دیدید خیلی از مردم از طریق سکوی شما و با کار و تلاش خودشان نتیجه زیادی به دست می آورند، حس خوشحالی زیادی به آدم دست می دهد، طوری که آن حس سعادت با هر حس دیگری غیرقابل مقایسه است.»

شایان ذکر این است که شهر تسان جوئو در سالهای اخیر همیشه زنان را به رهایی از فقر با استفاده از مهارتهای سنتی دستی تشویق و انجمن دستباف را ایجد و همچنین 19 ایستگاه خدمات مربوط به دستباف، کاغذبری و گلدوزی تاسیس کرده است که به بیش از یکصد هزار زن در زمینه هر چه زیباتر کردن زندگی کمک کرده است.