مروارید رودخانه مروارید

اریک نیلسون به این کشف رسید که گوانگ جو فرهنگ کانتونی را از گذشته به آینده و از گوانگ دونگ به جهان منتقل می کند. بر مبنای افسانه چينی پنج قوچ با سوارانی افسانه ای در حالی که خوشه های برنج در دهان داشتند برای مقابله با فقر به این منطقه که پیش از این به عنوان کانتو شناخته می شد آمدند، پس از این که این موجودات به سنگ تبدیل شدند، گوانگ جو به سرعت به شهری با نفوذ تبدیل شد. گوانگ جو مرکز استان گوانگ دونگ هنوز به عنوان "شهر برنج"، "شهر قوچ" و "شهر جاودانه" شناخته می شود.

در واقع، مروارید دلتای رودخانه مروارید مقصدیست برای افرادی که امیدوارند روابط، سبک زندگی و هنر شهر بندری 2000 ساله را تجربه کنند. این مروارید حالا به عنوان یک شهر بزرگ مدرن شناخته می شود. مانند هر مرواریدی، این لایه در طول زمان ساخته شده است.

ویرانه های کاخ نن یوئه

باغ 2000 ساله هنگامی کشف شد که کارگران ساختمانی در سال 1990 برای گذاشتن پایه های ساختمانی، زمین را حفاری می کردند.

ویرانه های کاخ 30 هزار متر مربعی ترکیبیست از منطقه نن یوئه (203 BC-111 BC) و نن هان (917-971) پادشاهی های نزدیک مرکز شهر که بیش از 500 چاه در آن حفر شده است. همچنین بیش از 160 متر نهر ساخت دست انسان در آن جریان داشته که برای ایجاد امواج سازه هایی در آن نصب شده بود .

در کشفیاتی که در منطقه ایجاد شده است، حدود 120 خط ناخوانا بامبو نوشت از داخل این چاه ها به دست آمد و چندین سند تاریخی دور از رطوبت منطقه سالم باقی ماند. در کشفیات همچنین تعدادی زره آهنی و چرمی سربازان و اسب ها در داخل چشمه ها یافت شد.

محوطه باغ ها که بر اساس فنگ شویی برجسته اشان انتخاب شده است همچنین میزبان استخوان های 20 گونه حیوانی، از جمله تمساح، خرس و جوجه تیغی بود و لاک 120 لاک پشت به طور متوسط 35 سانتی متری، همراه با بقایای 40 گونه گیاهی در آن کشف شد.

بازدیدکنندگان با سر زدن به این محل درمی یابند که چگونه این شهر بیش از قرن ها دچار تغییر و تحول شده و سپس رو به خارج گام نهاده تا امروز به شهری بزرگ و مدرن تبدیل شود.

جاده شماره 4 جونگ شان

لعاب کاری. قلابدوزی. ظروف مسی

جاده شماره 4 جونگ شان، در نزدیکی کاخ نن یوئه، میزبان فروشگاه ها و کارگاه های آموزشی برای صنایع دستی کانتونیست که در امتداد چی لوئو، مسیر گردشگری با سقف های سنتی مخصوص منطقه بارانی واقع شده است.

حکاکی هسته زیتون یکی از هنرهای قومی منحصر به فرد محلیست که در طول قرن ها زنده مانده است. "قایق های قرمز" باستانی غربت گروه های اپرا کانتونی متداول ترین موضوع حکاکی است. کشتی های حک شده تنها 2 سانتی متر طول دارند، اما قابلیت جا دادن پنج نفر، هشت پنجره و درهای باز را دارد. ساير موضوعات شامل نمادهایی فرخنده مانند لی چی، اژدها و يا کودکان حامل ذرت است.

در سال های گذشته ظروف چینی کانتونی که با نخ طلا، نقاشی و یشم تزیین می شد، یکی از بزرگ ترین صادرات به اروپا و ایالات متحده بود. یک استادکار برای ایجاد یک تکه به پنج روز زمان نیاز داشت. حکاک عاج که می توانست 52 لایه بتراشد، مواد را با استخوان گاو و چوب جایگزین کرد.

در این جا مسافران می توانند به تماشای کارگران صنایع دستی بایستند، محصولات خود را بخرند و یا به سادگی از این هنرهای سنتی و در نتیجه فرهنگ کانتونی بیاموزند.

جاده پکن

جاده پکن بر روی ویرانه های بیش از 11 لایه جاده از زمان سلسله تانگ (618-907) تا دوران جمهوری چین (1912-49) ساخته شده است.

روزانه حدود 30 هزار بازدید کننده در امتداد خیابان عابر رو که جاده ی شماره 4 جونگ شان آن را قطع می کند، می توانند خشت های این خیابان های باستانی را از طریق پنل های شیشه ای در زمین مشاهده کنند. درخشش فانوس های قرمز بر روی درختان سبز نیز نظر عابران را به خود جلب می کند. خیابان به دروازه شهر باستانی منجر می شود که سازه ای کپی شده از یک ساعت باستانی با سر اژدهاست. آثار دیگری نیز در امتداد خیابان قرار دارد.

اساس باستانی این محل به عنوان یک منطقه خرید حفظ شده است و میزبان قدیمی ترین داروخانه جهان است که نامش در فهرست جهانی گینس ثبت شده است. این جا حالا هم خانه ای برای برندهایی مثل مک دوناد، گولیاد و رولکس است.

تالار اجدادی خاندان چن

شکوه و جلال فوق العاده تالار خانواده چن روی طاووس را سرخ می کند. تالار درخشان اجداد سنتی قبیله ای چن، زیبایی کانتونی را در بهترین حالت و بیش از حد پر جنب و جوش نشان می دهد. مجموعه 15 هزار متر مربعی که در دهه 1870 تکمیل شده است، بزرگ ترین سازه استان در سبک منطقه ای لینگ نان است.

11 محل مقدس و سالن نمایش خدایان محلی، توتم های مقدس ادیان و مصنوعاتی مانند بادبزن های تاشو، نقاشی آبرنگ روی کاغذهای محلی و حکاکی روی صدف از دیگر دیدنی های این محل است.

مجسمه های روی پشت بام، سفال ها و حکاکی های چوبی نشانگر ویژگی هایی همچون توتم های محلی نشانگر خوش شانسی است. نمونه هایی مانند درختان موز یا گروه های هشت جوجه، 18 خرچنگ و 48 لابستر. (عدد نیز دارای معانی فرخنده است). مردم محلی به شوخی می گویند که سالن نخستین پروژه "فرصت سرمایه گذاری " بوده است.

این محل با مشارکت بیش از 1700 نفر با نام خانوادگی چن ایجاد شده است که بیشتر آن ها در گوانگ دونگ بودند. گرچه همه آن ها خویشاوند خونی نبوده اند.

کسانی که قرعه کشی برای کمک های خود ارایه دادند، قادر به گذراندن یک روز رایگان در روزهای گذشته بودند.

امروز، این یک مقصد بزرگ برای همه افراد با این نام خانوادگی است، از جمله برخی از آن ها که به اتفاق نام خانوادگی چن دارند.

مقبره پادشاه نن یوئه

مقبره پادشاه نن یوئه می تواند زمینه یک فیلم ایندیانا جونز باشد. بازدیدکنندگان برای رفتن به داخل آرامگاه حکمران دوم نن یوئه، جاو مو، که داخل یک تپه ساختگی حفر شده است باید بیست متر پایین تر بروند.

آن ها می توانند راهروهای محل دفن را بیابند که در آن پادشاه با 15 قربانی انسان، 200 مرغ و غذاهای دریایی فراوان مدفون شده است. اسکلت یک معشوقه حکمران را نیز می توان از پشت شیشه ای مشاهده کرد و دندان های حکمران و جمجمه ای که در فضای بیرونی نمایش داده می شود. بازدیدکنندگان همچنین می توانند لباس تدفین را ببینند که با بیش از 2000 تکه یشم کوچک همراه با ابریشم کنار هم دوخته شده است. زمانی که این زیرزمین عالم فانی از خاک بیرون آورده شد بیش از 1000 آثار کشف شده دیگر نیز آشکار شد.

بازدیدکنندگان گوانگ جو درمی یابند که بسیاری از جاذبه های فرهنگی شهر شبیه ویرانه هایش، زیر سطح هستند و ارزش آن را دارد که عمیقا لایه هایش را یک به یک برداشته و آن را با دقت نظاره کنند.