ثبتی دیگر از کشور چین در فهرست میراث جهانی

ویرانه های شهر باستانی «لیانگ جو» چین روز شنبه 15 تیر/ 6 ژوییه در اجلاس کمیته میراث جهانی یونسکو در باکو آذربایجان به فهرست میراث جهانی یونسکو اضافه شد. تا کنون چین 55 نام ثبت شده در این فهرست دارد که بیشترین رقم در دنیا است.

کمیته میراث جهانی یونسکو بر آن است که ویرانه های شهر باستانی «لیانگ جو» نمونه ای از تمدن شالیکاری و شهری 5000 سال پیش و پاسخگوی الزامات مربوط به جامعیت و واقعیت میراث جهانی است که می تواند در فهرست میراث جهانی ثبت شود.

ویرانه شهر باستانی «لیانگ جو» در شهر هانگ جوئو استان جه جیانگ امروز و دشت ساحلی جنوب شرق و حوضه رود یانگ تسه چین قرار دارد و مرکز سیاسی و دینی یکی از حکومت های قدیمی در حوضه دریاچه «تایی هو» بود.

این شهر باستانی 14.3 کیلومتر مربع وسعت دارد که توام با ناحیه ای 99.8 کیلومتر مربعی به عنوان «ناحیه حایل» در فهرست یادشده ثبت شده است. این اثر متشکل از شهریست که قدمتش به سال های 3300 تا 2300 پیش از میلاد برمی گردد. همچنین تاسیسات آبیاری و مقبره های اطراف شهر و آثار تاریخی کشف شده که عمدتا لوازم یشمی است و مستند اعتقادات مذهبی شهر می باشد.

وانگ چی چنگ، کارشناس موزه لیانگ جو گفت: در منطقه لیانگ جو نوعی الگوی متفاوت از تمدن در جهان ایجاد شده مبنی بر این که یک مملکت در میان تالاب با کشت برنج احداث شده است. این یکی از ویژگی های آن است و می توان گفت: حیات جامعه و اقتصاد لیانگ جو از برنج است.

بر اساس نتیجه باستان شناسی، در دوران فرهنگ هه مو دو (He Mudu) در منطقه جنوب شرقی چین (5000 تا 7000 سال پیش)، مسافت هر قطعه شالیزار تنها 30 تا 40 متر مربع و زمین کم ارتفاع طبیعی بود. اما در ویرانه لیانگ جو هر قطعه شالیزار به 50 هزار متر مربع رسیده و میزان تولید برنج در هر هکتار به 2100 کیلو می رسید. این نشانگر پیشرفته بودن کشت برنج در لیانگ جو بود. همچنین منطقه لیانگ جو زودتر از دیگر مناطق حاشیه دریاچه تای هو در کشت و کار از شخم مخصوص استفاده کرد.

با اکتشافات باستان شناسی، در بخش شمال غربی شهر باستانی لیانگ جو سیستم بزرگ و کامل آبیاری کشف شد که در آن 11 آب بند که عمدتا در دهانه دره بین دو کوه "دا جه" و "دا شیونگ" ایجاد شد، وجود دارد. براساس آمار اولیه، با این سیستم آبیاری یک آب انبار با مساحت 13 کیلومتر مربع ایجاد شده و گنجایش آب آن به 50 میلیون متر مربع می رسید.

وانگ نینگ یوان، کارشناس پژوهشگاه باستان شناسی آثار باستانی استان جه جیانگ در این باره گفت: یکی از کارکردهای این سیستم، جلوگیری از سیلاب است. چرا که میزان بارندگی این منطقه در سال به حدود 1600 میلی متر می رسید و به احتمال ظرف دو سه روز بارندگی یک سوم آن صورت می گرفت. بنابراین، سیلاب تهدیدی جدی برای منطقه بود. افزون بر این، راه آبی، راهی مهم برای رفت و آمد مردم لیانگ جو بود. با بستن مسیر و ذخیره آب، راه های آبی ایجاد می شد که برای حمل و نقل و سازندگی شهر نقش مهمی ایفا می کرد. کارکرد دیگر آن هم آبرسانی به مزارع بود، چرا که در حاشیه آب بند، مزارع برنج نیز کشف شده است.

سونگ شین چائو، معاون اداره ملی آثار باستانی چین گفت: ویرانه شهر باستانی لیانگ جو پیشرفته‌ترین تمدن شهری در حوضه رودخانه یانگ تسه را نشان می دهد. تا کنون چنین میراث فرهنگی در منطقه آسیای شرقی در فهرست میراث فرهنگی جهانی و یا فهرست نامزدهای ثبت شده آن وجود نداشته است.

یکی از مقامات شهر هانگ جوئو مرکز استان جه جیانگ گفت: به دنبال ثبت شهر باستانی لیانگ جو در میراث فرهنگی جهانی، نهاد حفاظت و مدیریت ویژه ایجاد شده و قوانین مربوط در این زمینه تکمیل خواهد شد. منطقه نیز با استفاده از این فرصت، برای حفظ و استفاده مطلوب از ویرانه باستانی و تلفیق توسعه فرهنگی و گردشگری تلاش خواهد کرد.