شناخت اندک مردم ایران درباره چین

باور کردن این موضوع بسیار دشوار است، اما واقعیت دارد. به جرات می‌توان گفت که تقریبا مردم ایران شناخت بسیار کمی نسبت به چین دارند. نه درباره جغرافیا، نه تاریخ، نه هنر، نه فرهنگ و ادبیات، نه ورزش و نه سینمای چین منبع قابل توجهی به زبان فارسی وجود ندارد تا علاقه‌مندان بتوانند به آن مراجعه کنند.

«مهسا»، دانشجو می‌گوید: «بسیاری از مردم جز این که پکن پایتخت چین است یا دیوار چین در آنجا واقع شده، چیز دیگری درباره این کشور نمی‌دانند. این اصلا اتفاق خوبی نیست. چین با قدمت چندین هزار ساله فرهنگی غنی دارد و با ایران اشتراکات تاریخی و زیادی دارد.»

یک مقام در وزارت گردشگری چین به یک رسانه‌ ایرانی‌ گفته:« ایران در منظر چینی‌ها کشوری بااستقلال و شجاع است ولی داستان‌های کمی از ایران در چین شنیده می‌شود که بتواند به‌واسطه آن، گردشگر جذب کند.»

صاحبنظران می‌گویند یکی از دلایل عدم آشنایی مردم ایران با چین این است که بیشتر ایرانیانی که به زبان چینی مسلط هستند، در حوزه تجارت فعالیت دارند و در این میان مجالی برای بیان موضوعات فرهنگی و هنری نمی‌ماند. اگر در یکی از خیابان‌های شلوغ تهران جلوی عابران پیاده را بگیرید و از آنها بخواهید نام یک خواننده یا نقاش مشهور چینی را به زبان بیاورند، هیچ پاسخی نخواهید شنید.

«فرشید» ۳۴ ساله می‌گوید: «اگر از کسانی که به چین سفر داشته‌اند درباره فرهنگ و هنر بپرسید چیزی نمی‌گویند. آنها فقط درباره قیمت اجناس و موضوعات ساده صحبت می‌کنند. نه داخل یک کتاب‌فروشی می‌روند و نه روی صندلی سالن کنسرت یا تئاتر می‌نشینند.»

بیشترین حجم خبرهایی که در رسانه‌های ایران درباره چین منتشر می‌شود، در حوزه دیپلماتیک و سیاست خارجی یا اقتصاد است. مردم ایران از رویدادهای هنری و فرهنگی چین مطلع نمی‌شوند.

سینمای چین با ورود بازیگران و فیلمسازان تازه نفس و با تولید آثار سینمایی جذاب و خوش‌ساخت و به کارگیری تکنولوژی‌های جدید مرتبط با حوزه فیلمسازی، توانسته در میان مخاطبان جهانی و منطقه‌ای اعتبار پیدا کند تا جایی که این کشور تنه زدن سینمای چین به هالیوود را طی یک برنامه چند ساله اعلام کرده است. اما با این حال مردم ایران با سینمای چین آشنایی ندارند.

«بهرام» ۵۰ ساله می‌گوید: «تاکنون در تلویزیون فقط چند فیلم یا سریال چینی دیده‌ام که ژانر رزمی داشته‌اند. فرزندانم هم هیچ‌وقت به من توصیه نکرده‌اند تا در خانه یک فیلم چینی ببینم. تمام آنچه من از صنعت فیلم سازی چین می‌دانم، همین است.»

یک کارشناس می‌گوید: «مشخص نیست چرا صداوسیما بیشتر از آن که فیلم‌های مشهور چینی را خریداری کند، به سمت سینما و تلویزیون کره جنوبی و ژاپن رفته است.»

«علی» گردشگر ۳۹ ساله می‌گوید: «من تا به حال یک شهروند عادی را ندیده‌ام که بتواند نام ۱۰ شهر در چین را نام ببرد. اما اگر از مردم ایران نام شهرهای آمریکا را بپرسی، آن هنگام یک به یک اسم می‌برند.»

علاوه بر فرهنگ و هنر، حتی غذای چینی هم در ایران شناخته نشده است. با وجود چند رستوران چینی در پایتخت، تعداد کسانی که تا به حال آن را امتحان کرده باشند بسیار اندک است.

«کیومرث» ۴۶ ساله که تاجر است، می‌گوید: «من وقتی قرار بود برای نخستین‌بار به چین بروم همه اطرافیانم توصیه کردند با خودم کنسرو ببرم. دلیل‌شان این بود که شنیده بودند ایرانی‌ها نمی‌توانند غذاهای چینی را بخورند. اما من وقتی به آنجا رفتم عاشق غذاها و خوراکی‌ها شدم. متاسفانه شایعات زیادی درباره چین در جامعه ایران مطرح است که به دلیل عدم آگاه‌سازی عمومی نهادینه شده.»