نینگ شیا دیگر جای دورافتاده ای نیست

منطقۀ خودمختار هویی نینگ شیای چین در 25اکتبر سال 1958 تاسیس شد. به علت عقب ماندن نینگ شیا از امکانات راه و ترابری تا مدتهای مدید سفر به این منطقه بسیار دشوار بود. اما امروزه شبکۀ راه و ترابری قوی فاصلۀ نینگ شیا را با خارج از منطقه کوتاه کرده و نینگ شیا دیگر جای دورافتاده ای نیست.

نینگ شیا قبلاً در تاسیسات زیربنایی و امکانات راه و ترابری عقب مانده بود و سفر به این منطقه آرزویی غیرعاقلانه بود. لی یون چوان 87 ساله که 50 سال پیش با قطار از پکن به نینگ شیا رفته است، هنوز شرایط و وضعیت آن سفر را به یاد می آورد:

«تقریبا یک روز و یک شب در قطار بودم! برای سفر زمانی طولانی بود. پس از ورود به منطقه هم کاملا احساس غریبگی می کردم. باد و طوفان شن می وزید. همه جا بیابان بود و گیاهی به چشم نمی خورد. از قطار پائین آمدم. کسی بلیط چک نمی کرد. حتی سکوی راه آهنی هم در کار نبود.»

در آن زمان امکانات زیرساختی مانند جاده، راه آهن و هواپیمایی در کشور عقب مانده بود و نینگ شیا نیز به همین سبب در ذهن مردم جایی دورافتاده محسوب می شد.

تابستان امسال فرودگاه بین المللی هه دونگِ یینگ چوان فوق العاده شلوغ بود. پروازها یکی پس از دیگری وارد و خارج می شد. ما جونگ هوا معاون مدیر عامل شرکت سهامی فرودگاه نینگ شیا گفت پیشبینی می شود تا پائیز امسال شمار سوار و پیاده شدن مسافران به هواپیما در این فرودگاه از 9 میلیون تن فراتر برود. خطوط هواپیمایی واصله به این فرودگاه نیز از 90 تجاوز کند که این دو رقم در مقایسه با 20 سال پیش به ترتیب 30 و 10 برابر شده است.

«این ارقام نشان می دهد که تسهیلات فرودگاه نینگ شیا به مراتب ارتقاء یافته و مستقیماً فاصلۀ بین نینگ شیا و جهان را کوتاه کرده است.»

به دلیل وجود این تسهیلات مسافرتی، خانوادۀ سه نفری آقای وانگ در ایام تابستان امسال سفر به نینگ شیا را انتخاب کرد: زمان پرواز از جیا یو گوانگ تا اینجا خیلی کوتاه است و فقط یک ساعت و 20 دقیقه طول می کشد. لذا باید گفت امکان راه و ترابری برای انتخاب مسافران عامل مهمی است.»

در پی پیوستن سه مسیر راه آهن تیزرو به شبکۀ ملی راه آهن تیزرو و بهره برداری پروژۀ جامع بندر هواپیمایی بین المللی یینگ چوان، مسافران از ترانزیت بسیار راحت و بدون فاصله ای برخوردار شده اند.

شبکۀ راه و ترابری پیشرفته و در سه بعد فاصلۀ نینگ شیا و خارج را کوتاه کرده است. به دنبال ارتقاء زیرساختهای صنایع اطلاعاتی، فاصلۀ برقراری ارتباط نینگ شیا با جهان به «صفر» رسیده است.

در گاوداری دهکدۀ یونگ شین بخش لیو چوان شهر وو جونگ، لو گویی از طریق وای فای ویدیو وضعیت پرورش و رشد گاوها را به مشتریانش در خارج ارسال می کند.

آقای لوئو گویی می گوید: «الان کار خیلی راحت شده است. گاو هر جا که می رود، تغذیه اش،... همۀ اینها تحت نظر است. کار فروش گاوها را هم از طریق اینترنت انجام می دهم.»

لوئو گویی برنامه دارد پروژۀ اینترنت اشیاء را شروع کند. در گوش گاوهایش تراشه نصب خواهد کرد تا کل روند رشد گاوها را تحت نظارت قرار دهد و بر کیفیت گوشت گاوهای پرورشی اشراف کامل داده باشد.

- «الان حدود 40 راس گاو داریم. اینجا کمی کوچک است؛ می خواهم تعدادشان را به 100 راس برسانم.»

در پنج سال گذشته نینگ شیا در زمینۀ صنایع اطلاعات گستری جمعا 23 میلیارد و 400 میلیون یوان سرمایه گذاری کرده است. پهنای باند اینترنت منطقه به 2940 گیگابایت رسیده است که از آن میان درگاه دسترسی پهنای باند مناطق روستایی 760 هزار باب است.

لی ده ون معاون مرکز اطلاعات وزارت صنایع و اطلاعات گستری چین گفت: «پهنای باند این منطقه حتی از پکن هم بیشتر شده است. در نواحی شهری پکن پهنای باند 50 تریلیون و 100 تریلیون کمیاب است، اما اینجا عموما به این سطح رسیده است. لذا نینگ شیا از لحاظ زیرساخت حتی از برخی مناطق پیشرفته کشور نیز فراتر رفته است.»

شو نینگ رییس کمیتۀ توسعه و اصلاحات منطقه خودمختار نینگ شیا گفت: نینگ شیا دیگر جای دورافتاده ای نیست. «بهبود زیرساختها برای مسافرت مردم و برقراری ارتباط با مناطق پیشرفته و پیوستن به وضعیت کلی توسعه کشور حائز اهمیت فراوانی است.»

منطقۀ خودمختار هویی نینگ شیا در حوضۀ بالایی رود زرد و در شمال غرب چین و شهر یین چوان مرکز این منطقه است. نینگ شیا در گذشته گذرگاه مهم بازرگانی بین شرق و غرب بوده و به عنوان یک منطقه مهم در مسیر رودخانه زرد در تاریخ دارای فرهنگ و تمدن کهنی می باشد. این منطقه تنها شصت و شش هزار کیلومتر مربع مساحت دارد که یکی از کوچکترین مناطق استانی چین است. این منطقه ابتدا در سال ۱۹۵۴ میلادی در استان گان سو ادغام شد ولی سپس در سال ۱۹۵۸ میلادی به عنوان منطقه ای خودمختار تحت رهبری قوم هویی شناخته شد.

این منطقه به همراه مناطق اطراف آن در قرن سوم پیش از میلاد قسمتی از دودمان چین بوده است. همچنین در طی سالیان، دودمان هان و دودمان تانگ شهرهایی را در این منطقه بنا کردند. در قرن یازدهم میلادی مردمان تانگوت امپراطوری شیای غربی را در این منطقه بنا کردند که وسعت این امپراطوری تقریباً هم اندازه وسعت این منطقه بود؛ اما چنگیزخان در اوایل قرن سیزدهم با تسخیر این منطقه آن را تحت فرمانروایی مغولان درآورد.