دهکده لیانگ جیا هه (بخش دوم)

شی جین پینگ خود را اهل یان آن می داند. 14 اوت سال 2004، شی جین پینگ که در آن زمان دبیر کمیته حزب کمونیست استان جه‎جیانگ بود، در گفت‌وگوی اختصاصی با رادیو و تلویزیون یان آن در پاسخ به این پرسش که "آیا خود را یک یان‎آنی می دانید؟"، بی درنگ جواب داد که واقعا خود را یک یان آنی می دانم، چرا که دوران کار و زندگی در یان آن در زندگی من خیلی دوران مهمی است. بسیاری از پایه‎های فکری و سبک کار من در یان آن شکل گرفت. به همین خاطر خود را یک یان آنی می دانم.

22 دسامبر سال 1968، مائو تسه دونگ رهبر فقید چین جوانان تحصیل کرده را به کار و آموزش همراه با کشاورزان فقیر تشویق کرد. حدود 17 جوان تحصیل کرده شهر خود را ترک کرده و به روستاها رفتند که شی جین‎پینگ نیز یکی از آنها بود.

او پکن را به مقصد یان آن ترک کرد.

16 ژانویه سال 1969، شی جین پینگ و دیگر جوانان همراه او به کمون آن یی شهرستان یان چوان رسیده و سپس به روستاهای مختلف توزیع شدند. شی جین پینگ و 14 نفر دیگر که شی کوچکترین نفر در میان آنهاست، به دهکده لیانگ جیا هه رفتند. لیانگ یو مینگ که در آن زمان دبیر حزب کمونیست لیانگ جیا هه بود، هنوز یادش هست که شی جین پینگ یک چمدان قهوه‎ای با خود داشت و توی آن پر از کتاب بود. در واقع، شی جین چینگ دو چمدان با خود داشت که وسایل شخصی‎اش در آن بود و یک چمدان دیگر هم که پر از کتاب بود.

دهکده لیانگ جیا هه بیش از 60 خانواده و بیش از 200 نفر جمعیت داشت. یک رود کوچک از وسط روستا عبور می‎کرد. روستاییان در غارهایی که روی تپه‌ها و دامنه‌های کوه ساخته شده بود اقامت داشتند.

15 جوان به دو گروه تقسیم شدند و گروه دوم با شی جین‎پینگ باهم در یک غار زندگی می‎کردند.

ورود این جوانان به روستا همزمان شد با ایام عید بهار سال 1969 و مردم محلی با بهترین غذاها از جمله گوشت، مرغ و انواع کباب از این جوانان پذیرایی کردند. در آن زمان که مردم چین بسیار فقیر بودند، این یک "ضیافت بزرگ" به شمار می‎رفت اما چند روز بعد، چهره واقعی روستا خودش را به این جوانان نشان داد. با پایان روزهای عید بهار، گروهی از مردم روستا در خانه‎های خود را قفل کردند و بیرون رفتند. آنها راهی مناطق دیگر شده بودند تا با گدایی زندگی خود را بگذرانند. در واقع حدود نیمی از جمعیت روستاهای شهرستان یان چوان با گدایی امرار معاش می‎کردند.

شی جین پینگ در گفت‎و‎گوی اختصاصی با رادیو و تلویزیون شهر یان آن داستانی را تعریف کرد. وقتی که تازه به لیانگ جیا هه رسیده بود در وسایل خود، یک نان غربی پیدا کرد که با خود از پکن آورده بودو کاملاً کپک زده بود. او ناخودآگاهانه آن را جلوی یک سگ انداخت. مردم روستا تا آن زمان چنین نانی ندیده بود و برای‎شان انداختن این غذای مجلل جلوی یک سگ غیر قابل تصور بود.

شی جین‎پینگ در کتاب خود به عنوان «من فرزند سرزمین زرد هستم» در اشاره به سرگذشت خود در لیانگ جیا هه نوشته است: " من کوچک‎ترین فرد گروه بودم و چیزی از مهارت‎های لازم برای زندگی درازمدت در آن روستا نمی‎دانستم و به اهمیت همکاری و کار و زندگی گروهی در چنین محیطی خیلی توجه نمی‎کردم. دیگران خیلی تلاش می‎کردند، اما من خودم را به زحمت نمی‎انداختم. به همین خاطر مردم محلی از من خیلی دل خوشی نداشتند."

شی جین پینگ گفت: پدرم همواره از کودکی من به من یاد می‎داد که باید از کودکی به همکاری و کار گروهی اهمیت داد. اینکه در کار و زندگی همیشه به فکر خودمان باشیم، چیز خوبی نیست."

به هر حال پس از مدتی، شی جین پینگ به کار و زندگی در روستا عادت کرد اما یکی از دردسرهایش حساسیت به نیش حشرات بود. پوستش پر از جای نیش حشرات بود و او را خیلی اذیت می‎کرد. با این حال، پس از دو سال زندگی در روستا به نیش حشرات هم عادت کرد و بدون هیچ مشکلی راحت و آرام می‎خوابید.

شی جین پینگ به تدریج با جوانان محلی آشنا و دوست شد. وی گاهی اوقات کفش‌های خود را به دوستانش هدیه می‎داد و گاهی هم موی آن‎ها را کوتاه می‎کرد. در اوقات فراغت هم مثل یک مربی خوب به دوستانش شنا یاد می‎داد. حالا دیگر مردم روستا او را میان خود پذیرفته بودند و از او چیزهای زیادی درباره جهان خارج از روستای یاد می‎گرفتند.