موسیقی نن با روحش آمیخته است

این زن که خود را خوش شانس می داند "زا یان یی" نام دارد. او خود را خوش شانس می شناسد، چرا که موسیقی "نن" را می فهمد.

مردم شهر "چوان جوئو" بسیار به نوشیدن چای علاقه دارند. مهم ترین بخش مهمان نوازی برای آن ها، آماده کردن چای برای مهمانان است. آنان دوست دارند در فضایی که آغشته به عطر چای است درباره کار و مسایل دیگر صحبت کنند. اما در آموزشگاه بانو یان یی، ما نه تنها چای خوش عطر نوشیدیم، بلکه یک هدیه ویژه هم دریافت کردیم و آن شنیدن هنر موسیقی نن بود. او برای ما نواخت و با صدای زیبایش خواند.

هنرمندان چوان جوئو براساس ویژگی های موسیقی نن، آن را به سه بخش انگشت گذاری، نت نویسی و آهنگسازی تقسیم کردند تا بتوانند این هنر را آموزش داده و به علاقه مندان انتقال دهند.

مردم محلی، موسیقی نن را با سازهای موسیقی سنتی چین اجرا می کنند. آن ها در روزهای عید در کنار هم نشسته و از اجرا و شنیدن این سبک موسیقی لذت می برند.

بانو زای یان یی، در سن شش سالگی شروع به یادگیری نواختن ساز سنتی چینی به نام "پی پا" کرد. در آن زمان، موسیقی نن، تنها یک سرگرمی برای او بود. اما در 20 سالگی، او به جاذبه های این موسیقی پی برد و عاشق این هنر شد. اکنون، بخشی از زندگی او وابسته به موسیقی نن است.

او استاد این هنر است و در میان هنرجویانش، اساتید انگلیسی هم حضور دارند. او هم مانند دیگر زنان به موسیقی پاپ علاقه دارد. این زن اغلب خود را خوش شانس می نامد. مفهوم خوش شانسی برای او، پافشاری بر رسیدن به خواسته هایش است.

سال 2012 میلادی، او که در موقعیتی خوب در کشور سنگاپور به آموزش موسیقی می پرداخت، بدون هیچ تردیدی تصمیم گرفت تا برای تعمیم و گسترش موسیقی "نن" به زادگاهش بازگردد. او با اشاره به تصمیمش می گوید: "با خبر شدم که شهر "چوان جوئو" به عنوان زادگاه موسیقی نن در حال اجرای رقص و آواز مربوط به موسیقی نن است، تا هویتش را زنده نگه دارد." او که نواختن و خواندن موسیقی نن برایش همچون حس شاد بازیست، بر این باور است که هنر و فرهنگ سنتی نباید محدود باشد بلکه باید نگاه بین المللی پیدا کند.

سال 2013 میلادی، در مقابل تعجب شمار زیادی از اساتید، او به وطن بازگشت و آموزشگاه "موسیقی نن" را دایر کرد. او ضمن به اشتراک گذاشتن دروس در سایت های مختلف، با استفاده از سرمایه خود، کلاس های آموزش موسیقی "نن" را در دو شهر دیگر نیز تاسیس کرد. با پافشاری بر معرفی فرهنگ "چوان جوئو"، این بانوی هنرمند، حدود 200 فعالیت در این مورد ترتیب داد. او ضمن این که تلاش کرد تا تعداد بیشتری از مردم عادی با این موسیقی آشنا شوند، بنابه دعوت دانشگاه های چین، مانند دانشگاه "فو دا" و "دانشگاه مرکزی موسیقی چین" برای دانشجویان سخنرانی کرد. حالا کسانی که با ایده آل او موافقند، در سراسر چین مشغول معرفی موسیقی "نن" هستند.

به نظر این هنرمند، موسیقی نن، تنها یک نمایش هنری نیست، بلکه نوعی روش زندگیست. برخی از مردم معتقدند این نوع موسیقی به دلیل فهم سخت برای این نسل مفید نیست و باید همراه با رقص اجرا شود تا بتواند برای مردم کنونی قابل درک باشد. ولی به نظر بانو زای یا یی، موسیقی نن، نه تنها قدیمی نشده، بلکه دارای نیرویی قوی است. او در این مورد، تاریخ و میراث نن را برای مردم محلی به ارمغان آورده است.

بانوی هنرمند می گوید: "اکنون چیزی که ما می توانیم درباره آن پژوهش کنیم، آثار دست نخورده و بدون کپی است. این میراث توسط هنرمندان نسل در نسل خلق شده است. هرچند که نامشان بر روی آثار ثبت نشده، ولی آنان موسیقی و روح خود را در تاریخ با جاودانگی ثبت کرده اند. اگر ما اکنون کاری برای حفظ این مجموعه انجام ندهیم، با گذشت زمان، به فراموشی سپرده خواهد شد."

به نظر این هنرمند، هنر نباید با احساس تلخی همراه باشد، بلکه باید نوعی از لذت در تعادل بین زندگی و هنر وجود داشته باشد. نوآوری یک نتیجه است و به میراث گذاشتن آن یک مسوولیت است. آن کس که توانایی جانشینی برای یک هنر را دارد باید این مسوولیت را پذیرفته و در اجرای آن کوشا باشد.