جاده انتقال چایی

جاده انتقال جایی برای انتقال چای از "یان آن" در استان "سی چوان"در غرب چین آغاز می شود. در ادامه مسیر باید از دو کوه "تیان چوان" و "ار لان" گذشت تا به دو شهر "لو دین" و "کان دین" رسید. پس از گذر از این دو شهر، با ورود به "تبت" چای استان "سی چوان" به منطقه تبت نشین منتقل می شود. این جاده و جاده انتقال چای که از استان یون نان تا تبت امتداد دارد، به عنوان مرتفع ترین راه انتقال تمدن قدیمی چین در جهان شناخته شده است.

در هزار سال اخیر، این جاده پرپیچ و خم و پنهان در میان کوه های بلند، که با گذر انسان و چهار پایان از روی آن هموار شده، مسافران را با عبور از فراز ونشیب ها به مقصد می رساند.

جاده انتقال چای از زمان سلسله "تان" شکل گرفت. در شرق این جاده، شهر "یان آن" در استان سی چوان قرار گرفته که با عبور از شهر "کان دین" در غرب، به لهاسای تبت می رسیم و در پایان، پس از گذر از نپال و هند، آسیای غربی و ساحل دریای سرخ در آفریقای غربی را پیش رو خواهیم داشت.

طول این جاده به چهار هزار کیلومتر می رسد و قدمت آن بیش از 1300 سال است. این جاده که از خاک اصلی چین و قله "چین های تبت" می گذرد، در مسیر خود اقلیت های این کشور را به یکدیگر پیوند می دهد. این جاده نه تنها یک راه تجاری، بلکه راه مبادلات فرهنگی نیز هست.

در میان مردم ساکن در قله چین های تبت، ضرب المثلی، بر سر زبان ها است که می گوید: " ممکن است بتوانی یک روز را بدون غذا سرکنی، اما هرگز نمی توانی یک روز بدون چای دوام بیاوری!"

با توجه به عادت ویژه غذایی مردم تبت، در تعدیل چربی خون در بدن، نوشیدن چای امری ضروری است. ولی به دلیل آب و هوای سرد و زمین های مرتفع، کشت چای در این منطقه امکان پذیر نیست. این در حالی است که مناطق داخلی که تولید کننده چای هستند، به اسب های برجسته در مناطق تبت نشین نیاز داشتند که به این ترتیب، تجارت چای در مقابل اسب آغاز شد. همراه با توسعه اقتصادی و اجتماعی، تجارت در این منطقه بیش از پیش شکوفا و سبب گسترش این جاده تا به امروز شد.

در جاده انتقال چای، کالاها به طور عمده از طریق اسب و انسان انتقال می یافت، به ویژه در بخش کان دین، با توجه به فراز و نشیب، اسب توانایی حرکت در مسیر را نداشته و تنها انسان قادر بود که چای را به مردم این منطقه برساند.

افرادی که حمل چای بر پشت خود را انجام می دادند، " بی فو" یعنی چای بران نام داشتند.

یک جعبه چای، حدود 8 کیلوگرم وزن داشت و هر نفر 10 تا 12 جعبه چای بر پشت خود حمل می کرد. علاوه بر حمل این کالاها، "بی فو" باید غذا و کفش مورد نیاز خود را نیز همراه داشت. آنها باید هر روز حدود 5 کیلومتر پیاده روی می کردند. این مسیر معمولا یک ماه طول می کشید. "بی فو" هربار که تصمیم به سفر می گرفت، از پایان سفر سخت خود بی خبر بود.

چای بران با پشت سر گذاشتن کوه ها، به مدت هزاران سال در این جاده حرکت کردند. آنها نه تنها با سرگذشت خود در قبال طبیعت غلبه کرده، بلکه موجب ترویج روحیه خوش بینی نیز شدند.

در مرکز مبادلات چای که در این جاده قرار دارد، دیگر اثری از چای بران دیده نمی شود، ولی اکنون شما هرروز می توانید کاروان مسافران را مشاهده کنید که سوار بر اسب از این جاده بازدید می کنند.

اکنون همانگونه که حتی سایه چای بران خسته در این جاده دیده نمی شود، و صدای زنگوله اسب ها به گوش نمی رسد، رایحه خوش چای نیز به مشام نمی رسد.

با این وجود، رد پای چای بران و اثر سم اسب آنها، همچنان بر جاده باقی مانده که این خود، گویای این داستان زیبا در این جاده که با شکوه ترین جاده تجاری در قاره آسیاست، شده است.