پکن قدیم از نگاه نویسنده امریکایی

ماریان شلزینگر Schlesinger 104 ساله هنوز تصویری را که در سال 1930 برای دیدن خواهرش ویلما و شوهر خواهرش به چین آمد، به خاطر دارد.

ماریان در مقدمه کتاب "سان بائو و ماجراجویی‌هایش در پکن" نوشته است: می ترسم چهره قدیمی شهر با تمام فضای شگفت‌انگیزش، هوتونگ‌ها، خانه های گلی، صداها و زندگی روزانه‌ای که من به خاطر دارم، از بین رفته باشد.

این کتاب 77 سال پس از تالیف توسط انتشارات جونگوا به زبان چینی ترجمه شد.

ماریان می‌گوید: فکر میکنم چیزی که در کتابم به آن اشاره کرده‌ام تقریبا یک ثبت تاریخی است. او در سال 1934 پس از 17 روز سفر از امریکا به شانگهای رسید. به همراه خواهرش و جان شوهر خواهرش پیش از رسیدن به پکن در سال 1935 از شیامن، فوجو و گوانگ‌جو بازدید کردند. هنگ‌کنگ نیز یکی از مقاصد ماریان در چین بود.

جان با جدیت تمام در حال یادگیری زبان چینی بود و ویلما بر روی سلسله تانگ (618-907) پژوهش می‌کرد. ماریان و ویلما به کلاس نقاشی چینی می‌رفتند و هنگام نقاشی توجه مردم را به خود جلب می‌کردند، مردم با قیافه هایی متعجب مشغول تماشای آن ها در حال نقاشی می‌شدند. آن ها همچنین با اسب‌های مغولی سوارکاری کردند.

ماریان می‌گوید: با همه این سرگرمی‌ها و خاطرات زنده از تجربیات منحصر به فرد، من تصمیم گرفتم کتاب مصور "ماجراهای سان باو" را بنویسم. داستانی درباره پسر روستایی کوچکی که به شهر بزرگ پکن می‌رود و ماجراهایی که برای او رخ می‌دهد.

او در ادامه معرفی کتابش می‌گوید: شخصیت رمان پسری است که به همراه پدرش از روستا با یک خر به پکن می‌آیند تا غذا بفروشند اما در نیمه راه گم می‌شوند. سپس "شیاوچین" را ملاقات می کنند که یک پسر شهری است. آن ها از در کنار هم بودن لذت می برند و شاد بودند تا اینکه سان بائو متوجه می‌شود پدرش با یک اژدهایی شبیه به بادبادک به روستا بازگشته است.

ماریان بیش از 40 تصویر برای کتاب ماجراهای سان بائو ساخته است. او همچنین در سال 1940 کتاب کودک دیگری هم نوشت.

جائو ووپینگ نایب رییس خانه ترجمه انتشارات شانگهای اتفاقی در نمایشگاه کتابی در نیویورک متوجه این کتاب می شود و نمایشگاه از جائو می خواهد تا این کتاب را به زبان چینی ترجمه کند.

جائو درباره کتاب ماجراهای سان بائو می‌گوید: ماریان برخلاف چینی زبانان، فرهنگ و آداب رسوم محلی را که فراتر از تجربیات اصیل او هستند، به خوبی درک کرده است. نقاشی‌های هنری و زبان شاعرانه او به چهره قدیمی پکن زندگی بخشیده است.

چویی دای‌یوان نویسنده چینی تصویر ماریان از چره پکن قدیمی را وفادارانه توصیف می‌کند و می‌گوید تصویرهای کتاب "حس خوبی" دارند.

چویی چهار دهه است که در پکن زندگی می‌کند و هربار با خواندن کتاب ماجراهای سان بائو حس دژاوو (آشنا پنداری) به او دست می دهد. پدربزرگش هم سن ماریان بود و پدرش هم یک سال پس از اینکه کتاب منتشر شد، بدنیا آمد.

چویی می گوید: پکن قدیمی مانند غروب خورشید مارا تنها گذاشت اما من سایه های پدربزرگ و پدرم را در این کتاب میبینم. من فکر می کنم این کتاب در حقیقت به بررسی مبادلات فرهنگی می‌پردازد.

نگاه ماریان به پکن متفاوت از مردم محلی است، چراکه بسیاری از آن ها متوجه اتفاقات عجیب نمی شوند و ارزش فرهنگ در چنین تجربه هایی منعکس می‌شود.