دیدگاه چینی ها نسبت به خانواده

چینی ها ملتی هستند که فوق العاده به خانه و خانواده خود وابسته اند. خانه برای چینی ها معنا و اهمیت خاصی دارد. این را در کلام و گفت و گوهای روزانه اشان هم می توان تشخیص داد. به طور مثال واژه

"گو جیا" 国家" یعنی "کشور مانند خانه" است که آن ها برای واژه کشور به کار می برند.

در بسیاری از ضرب المثل های چینی از واژه و مفهوم خانه استفاده شده است، به طور مثال، ضرب المثل "برگ به ریشه درخت می افتد" (落叶归根)، این مفهوم را می رساند که هر شخص دوست دارد در دوران سالخوردگی به خانه خود بر گشته و در زادگاه خود دفن شود.

به طور کلی، چینی ها، داشتن یک خانواده بسیار بزرگ و کامل را نماد خوشبختی می دانند.

در عید بهار که مهم ترین عید چینی هاست، اعضای خانواده تلاش می کنند که در هر نقطه ای که هستند، در آن روز خود را به خانه برسانند. کارگران که اغلب مهاجرانی در شهرها هستند، و یا دانشجویانی که در شهرهای بزرگ مشغول به تحصیل هستند و به طور کلی هر فرد چینی که برای کار و زندگی دور از خانه است، در این عید با هر وسیله نقلیه ای که در دسترسش باشد، به خانه بر می گردد.

به طور کلی در ایام عید بهار چین، می توانید بیشترین و پر چمعیت ترین سفر مهاجران را در دنیا بینید.

عید بهار سال 2012، حدود 3.1 میلیارد نفر با قطار، اتوبوس، هواپیما،خودروی شخصی و یا حتی با موتوسیکلت، بین زادگاه های خود و شهرهایی که برای کار یا تحصیل در آن جا ساکن هستند، جا به جا شدند. بسیاری از این سفرها به راحتی انجام نشد. عدم دسترسی به بلیت قطار، ازدحام در واگن ها، گرانی بلیت هواپیما و سرمای شدید، برای آن ها که مجبور به استفاده از موتورسیلکت برای بازگشت به خانه های خود بودند، از جمله مشکلاتی بود سر راه مسافران بود. با این وجود، همه آن ها خود را به خانه هایشان رساندند.

این جا پیست موتور سواری و مسابقه موتورسواری نیست، بلکه این ها موتورسوارانی در راه خانه خود هستند

 
هجوم مسافران به ایستگاه راه آهن گوانگ جو در سال 2008

خانه، شاید مکانی مقدس برای چینی ها باشد.

خانه

فریدون مشیری

من دلم می خواهد

خانه ای داشته باشم پر دوست

کنج هر دیوارش

دوستهایم بنشینند آرام

گل بگو گل بشنو

هرکسی می خواهد

وارد خانه پر عشق و صفایم گردد

یک سبد بوی گل سرخ

به من هدیه کند

شرط وارد گشتن

شست و شوی دلهاست

شرط آن داشتن

یک دل بی رنگ و ریاست

بر درش برگ گلی می کوبم

روی آن با قلم سبز بهار

می نویسم ای یار

خانه ی ما اینجاست

تا که سهراب نپرسد دیگر