دانشگاه ووهان

هنگامی که قرار شد به شهر ووهان، مرکز استان هوبی چین سفر کنم، دانشگاه این شهر یکی از جاهایی بود که به من توصیه شد حتماً آنجا را ببینم. آن طور که من متوجه شدمدانشگاه ووهان یکی از قدیمی‎ترین و زیباترین دانشگاه‎های چین است و از نظر سطح علمی نیز در میان ده دانشگاه برتر چین قرار دارد. محوطه بزرگ دانشگاه ووهان شامل زمین‎های فوتبال و بسکتبال، موزه هنر، دانشکده زبان‏‎های خارجی، ساختمان خوابگاه‎ها و کتابخانه قدیمی دانشگاه، دانشکده خبرنگاری و ارتباطات و چندین دانشکده دیگر است و در نهایت به دریاچه دونگ‌هو یا دریاچه شرقی شهر ووهان ختم می‌شود. مثل بسیاری از دانشگاه‎های قدیمی ایران نظیر دانشگاه تهران، تبریز، اصفهان، مشهد و شیراز، دانشگاه ووهان نیز در سال 1983 و در دوران سلسه چینگ ابتدا کار خود را با تأسیس یک مدرسه آموزش عالی به نام مؤسسه زی‎چیانگ کار خود را آغاز کرده است و پس از اضافه شدن دانشکده‎های مختلف در سال 1928 میلادی به دانشگاه ملی ووهان تغییر نام داده است؛ دست آخر در سال 2000 میلادی، با موافقت دولت چین سه دانشگاه دیگر شهر ووهان شامل دانشگاه مهندسی برق و مکانیک، دانشگاه فنی نقشه‌برداری و دانشگاه علوم پزشکی هوبی با این دانشگاه ادغام شدند و دانشگاه جدید ووهان را تشکیل دادند. در حال حاضر حدود 57 هزار دانشجو از سراسر چین و برخی کشورهای دیگر در مقاطع مختلف این دانشگاه مشغول به تحصیل هستند. از جمله معروف‎ترین فارغ‎التحصیلان دانشگاه ووهان می‎توان به لی سی‌گوانگ پدر علم ژئومکانیک چین، کریم ماسیموف نخست وزیر سابق قزاقستان و شاید از همه جالب‎تر لی جون معروف به استیو جابز چینی و مؤسس شرکت فناوری شیائومی اشاره کرد.

هنگام بازدید از دانشگاه ووهان در این فکر بودم که کدام یک از دانشگاه‎های ایران را می‎توان با این دانشگاه مقایسه کرد؛ به لحاظ قدمت شاید هیچ یک از دانشگاه‎های ایران با دانشگاه ووهان قابل مقایسه نباشد چرا که قدیمی‎ترین دانشگاه مدرن ایران یعنی دانشگاه خوارزمی یا همان دانشگاه تربیت معلم در سال 1297 هجری شمسی تأسیس شده و قدمت آن در حدود 100 سال است؛ از سوی دیگر فارغ از آنکه ووهان از نظر مساحت بزرگترین شهر چین به شمار می‎رود اما در زمره شهرهای پیشرفته‎ای مثل شانگهای و پکن قرار نمی‎گیرد؛ با این حال دانشگاه ووهان از نظر علمی در ردیف دانشگاه‎های پکن، چینهوا و یا شانگهای قرار دارد و اینجاست که یافتن یک دانشگاه خاص در ایران برای مقایسه با دانشگاه ووهان سخت می‌شود. به نظر من شاید بهتر باشد که ویژگی‎های مختلف این دانشگاه را با دانشگاه‎های مختلف ایران مقایسه کنیم؛ به عنوان مثال از نظر وجود ساختمان‎های قدیمی، دانشگاه ووهان شباهت‎هایی به دانشگاه هنر تهران و ساختمان‎های باغ ملی دارد؛ از نظر رتبه کشوری شابد بتوان گفت که شبیه به دانشگاه فردوسی مشهد در ایران است؛ سردر و محوطه سرسبز ورودی آن تا حدودی شبیه به دانشگاه صنعتی جندی شاپور است؛ محوطه زیبا و بزرگ آن را می‎توان به محوطه زیبای دانشگاه سیستان و بلوچستان در جنوب شرقی ایران شبیه دانست؛ از نظر مجهز بودن به امکانات خوب ورزشی می‎توانیم بگوییم که شباهت‎هایی با دانشگاه علم و صنعت تهران دارد و به همین ترتیب شباهت‎های دیگری نیز با سایر دانشگاه‎های ایران دارد. در کنار این شباهت‌ها تفاوت‎هایی نیز بین دانشگاه ووهان و دانشگاه‎های ایران وجود دارد که از آن میان می‎توان به سبک معماری و پوشش گیاهی فضای سبز دانشگاه و متمرکز بودن همه ساختمان‎ها و دانشکده‎ها در محوطه دانشگاه (در دانشگاه‎های ایران اغلب برخی از دانشکده‎ها، خوابگاه‎ها و حتی گاهی کتابخانه خارج از محوطه اصلی دانشگاه قرار دارند) و برخی موارد دیگر اشاره کرد.

هم‎اکنون دانشگاه ووهان به دلیل وجود آثار تاریخی و قدمتی که دارد تبدیل به یکی از مکان‎های دیدنی شهر ووهان شده است و یکی از نکات جالب درباره این دانشگاه حضور گردشگران در قسمت‎های مختلف دانشگاه است؛ حتی وقتی وارد دانشگاه می‎شوید عده‎ای ایستاده‎اند و نقشه دانشگاه را به شما می‌فروشند تا بتوانید راحت‎تر از قسمت‎های مختلف دانشگاه بازدید کنید. حضور آزادانه گردشگران در محوطه دانشگاه اتفاقی است که شاید در هیچ یک از دانشگاه‎های ایران و شاید حتی دانشگاه‎های دیگر چین نیز اتفاق نیافتد. ساختمان‎‌های کتابخانه و خوابگاه دو نقطه مورد علاقه گردشگران در دانشگاه ووهان هستند و شما عده زیادی را می‌بینید که در کنار این ساختمان‎ها مشغول گرفتن عکس یادگاری هستند.

نکته جالب دیگری که من در دانشگاه ووهان به آن برخوردم علاقه دانشجویان به استفاده از دوچرخه برای تردد در دانشگاه بود؛ حتی با وجود آنکه به خاطر وسعت زیاد محوطه دانشگاه تعدادی ون برای رفت‎وآمد دانشجویان در نظر گرفته شده بود اما اکثر آن‌ها ترجیح می‎دادند که با استفاده از دوچرخه به مقصد خود برسند و همین کار زیبایی‎های دانشگاه ووهان را دوچندان کرده بود.

در پایان باید بگویم در دانشگاه ووهان هم مثل دانشگاه‎های ایران و همه دانشگاه‎های دیگر جهان آنچه که بیش از هر چیز دیگری به چشم می‎خورد روح زندگی، اشتیاق به فراگیری و تجربه‎اندوزی و تلاش برای تحقق رویاها بود.