ووشیا

ووشیا که در لغت به معنای "قهرمان رزمی" است ژانر افسانه‌ای سینمای چین به شمار می‌رود که ماجراجویی هنرهای رزمی در چین باستان را به نمایش می‌گذارد. اگرچه وو شیا به طور سنتی سبکی از ادبیات به شمار می‌رود، اما محبوبیت آن باعث شده تا به اشکال هنری گوناگون مانند اپرای چین، فیلم، سریال تلویزیونی و بازی‌های ویدیویی هم گسترش بیابد. این بخشی از فرهنگ عامه در بسیاری از جوامع چینی در سراسر جهان است.

کلمه "ووشیا" ترکیبی از وو (رزمی) و شیا (جوانمرد یا قهرمان) است. در برخی ترجمه‌‌ها هنرمند رزمی به شمشیرزن مرد یا زن گفته می‌شود که الزاما شمشیرباز نیست.

قهرمانان در افسانه‌های ووشیا برای کسی کار نمی‌کنند یا قدرت نظامی ندارند. آن‌ها اغلب از طبقه اجتماعی پایین جامعه باستانی چینی هستند.

شیای سنتی چینی را می توان با کدهای رزمی فرهنگ‌های دیگری مانند بوشی دوی سنتی سامورایی‌های ژاپنی مقایسه کرد.

کلمه ووشیا به عنوان یک ژانر واژه ابداعی تقریبا جدید است، داستان‌های مربوط به شیا قدمتی 2000 ساله دارد.

این کله به عنوان یک ژانر نخستین بار در پایان سلسله چینگ ظاهر شد که از خانواده کلمه ژاپنی "بوکیو"، ژانر رزمی تحت تاثیر داستان ماجراجویی بو شی دو آمده است. این اصطلاح توسط نویسندگان و دانش آموزانی که امیدوار بودند ارتش چین مدرن شود، وارد کشور شد و بلافاصله به عنوان کلمه‌ای برای خطاب شیایی و دیگر مراحل ووشیا مورد استفاده قرار گرفت.

 بسیاری از آثار ووشیا که در دوران سلسله‌های مینگ و چینگ معرفی شدند، در دوران پس از آن ممنوع شدند. چرا که به عنوان عاملی در شورش علیه دولت به شمار رفتند. خروج از جریان اصلی ادبیات نیز بدان معنی است که حمایت از این سبک به توده‌ها و نه به اهل قلم محدود می‌شد. با این حال سبک ووشیا در میان مردم عادی بسیار محبوب باقی ماند.

داستان ووشیا در چین باستان بسیار مورد توجه بود، شرایط تاریخی از شرایط خاص و مهم به حالت مبهم یا نادرست و غلط و یا به طور کلی برای پس زمینه متغیر بوده و عناصر فانتزی مانند استفاده از قدرت‌های جادویی در داستان‌های ووشیا متداول است اما شرط لازم این ژانر به شمار نمی‌رود

داستان ووشیای معمولی شخصیت نقش اول مردی است که عشقش را از دست داده و برای انتقام تصمیم می‌گیرد تمرینات سخت رزمی را بیاموزد، در پایان داستان او به یک جنگجوی قدرتمند تبدیل می‌شود که با استفاده از توانایی خود شیا را دنبال می‌کند.