سیستم آموزشی و تاثیر خانواده ها

سیستم آموزش و پرورش یکی از مهم ترین ارکان هر کشوری به شمار می رود چراکه در تربیت و پرورش جوامع نقش اساسی را ایفا می کند. بنابراین این سیستم همیشه در درجه اول اهمیت قرار دارد.

شاید اغراق نباشد که بگوییم وزارت آموزش و پرورش بزرگترین و پر دردسرترین سازمان دولتی ایران است، اما به هر حال باید خدمات آموزشی در اختیار دانش آموزان که آینده سازان کشور هستند قرار داده شود و در تصحیح نواقص این سیستم آموزشی کوشید. هنوز در رسیدن به بهترین ها راه زیادی در پیش است اما قرار داشتن در این مسیر هم از اهمیت کمی برخوردار نیست.

جدا از سیستم آموزشی، خانواده ها نیز برای آموزش فرزندانشان راه های مورد سلیقه خود را انتخاب کرده اند و سعی دارند با شرکت دادن کودکان در انواع کلاس های آموزشی فوق برنامه، هوش و استعداد آن ها را در زمینه های مختلف بیابند و آن را پرورش دهند که البته بودجه فروانی هم در این زمینه هزینه می کنند و همه خانواده ها نیز در یک سطح نمی توانند خواسته های خود و فرزاندانشان را برآورده سارند؛ این نکته را هم نباید فراموش کرد که بخشی از این کلاس ها به رقابت میان خانواده ها تبدیل شده است تا رقابت دانش آموزان و آن ها تنها قربانیان این رقابت ناعادلانه هستند، ناعادلانه از این جهت که این بچه های بیگناه باید تمام زندگی کودکی خود را در مسیر خانه به کلاس های مختلف و یا سر کلاس های آموزشی باشند و زمانی هم که در خانه هستند، بجای غرق شدن در دنیای خود باید با انواع تمرین هایی که از این کلاس ها به جا مانده سرگرم شوند.

البته خانواده ها سعی می کنند به علایق فرزندانشان هم در این زمینه توجه داشته باشند، اما گاهی هم پیش می آید پدر و مادر رویاهای خود را در فرزندانشان جستجو می کنند و با توجه به علاقه خود که نتوانسته اند به آن دست یابند، فرزندانشان را در راه خود قرار می دهند، به گفته روانشناسان، خانواده با اینگونه انتخاب ها در نهایت با سرخوردگی کودکان روبرو خواهند شد.

مدارس خصوصی بیشماری برای جلب دانش آموز بیشتر امروزه کار را برای دانش آموزان و خانواده ها آسان کرده اند و با افزایش ساعت های مدرسه و البته افزایش هزینه، خواسته های خانواده ها را در برنامه آموزشی خود گنجانده اند. بسیاری از مدارس دوزبانه در کنار آموزش کتاب های درسی بر روی زبان دوم دانش آموزان که بیشتر زبان انگلیسی و فرانسه است هم متمرکز می شوند؛ در بیشتر مواقع بويژه در دبیرستان کلاس های آمادگی کنکور نیز در برنامه درسی دانش آموزان گنجانده شده که برای افرادی حضور در اینگونه مدارس مقدور است که از توان مالی بالایی برخوردار باشند.

جالب اینجاست که در مدتی که در چین زندگی کردم متوجه شباهت هایی میان سیستم آموزشی ایران با این سیستم در چین شدم. دانش آموزان چینی 2500 ساعت درس می خوانند که این میزان در کشورهای غربی 357 روز می شود و البته لازم به ذکر است که کلاس های تمرینی آن ها هم شامل این ساعات نمی شود.

خانواده های چینی هم به حضور فرزندانشان علاوه بر کلاس های درسی به کلاس های مختلف موسیقی و رقص و آواز اصرار دارند که هزینه ها نیز حدود 2 برابر ایران است، از این نظر شرایط کودکان تقریبا در هر دو کشور با هم شباهت دارد، البته در چین سخت گیری ها بیشتر است و سیستم آموزشی بسیار قوتر.

با وجود انواع کلاس های هنری، درسی و ورزشی کودکان امروزه کم تر از حق تفریح و بازی های کودکانه برخوردارند. بدون شک خانواده ها با فراهم کردن این امکانات سعی در بهتر شدن آینده فرزندان خود می کنند، غافل از اینکه دنیای کودکی آن ها را به امید آینده می گیرند.