شامگاه روز جمعه چهاردهم اوت، دکتر مظفر بختیار، ایران شناس، چین شناس معروف و پرفسور دانشگاه تهران در سن 72 سالگی در گذشت.
دکتر مظفر بختیار در دهه نود قرن بیستم از سوی دولت ایران برای تدریس و کارهای تحقیقاتی به دانشگاه پکن اعزام شد. از آن زمان، او روابط بسیار عمیقی با چین برقرار کرد. طی بیست سال پس از آن، او همواره سرگرم تحقیقات روی اسناد تاریخی مربوط به روابط دوستانه میان چین و ایران بود و کارشناسان و دانشمندان چینی را به ترجمه ای اسناد تاریخی به زبان چینی و فارسی تشویق کرد. وی با دستاورد های برجسته خود در این زمینه عنوان چین شناس معروف ایرانی را به خود اختصاص داد.
پرفسور بختیار نیز عضو کمیته علمی دانشگاه تهران بود و دانشجویان زیادی علاقمند به کلاس زبان و ادبیات فارسی او بودند.او نیز خبره خوش نویسی و نقاشی ایرانی بود. با وجود آنکه او در دانشگاه تهران به سخت گیری معروف بود ولی دانشجویان ایرانی کلاس او را بسیار دوست داشتند، زیرا کلاس درس او متنوع و پر حرارت بود و او به ویژه دوست داشت از فرهنگ چین برای دانشجویان توضیح دهد. او ضمن معرفی شاعران معروف چین مانند لی بائو، دو فو و با جو یی، شعرهای آنان را با شعر های شاعران ایرانی مانند سعدی و حافظ مقایسه می کرد. با شوخ طبعی و دانش غنی، فرهنگ و آداب و رسوم چین را به دانشجویان معرفی می کرد و با استفاده از داستان های جالب جاده ابریشم، شور و شوق دانشجویان را برای انجام تحقیقات بالا می برد.
دکتر بخیتار با علاقه مندی به فرهنگ چینی ، تمام عمر خود را برای تعمیق درک و دوستی مردم دو کشور فدا کرد. هنگامی که او در بیمارستان بستری شد، نیز از پسر بزرگ خود برای آموزش زبان چینی در دانشگاه پکن حمایت می کرد.
