دهکده پارسی در جنوب چین

این دهکده احاطه شده در رودها و دریاچه ها، یکی از روستاهای معمولی چین است با خصوصیات جنوبی بودن آن، با همان مزرعه های برنج که درختان کاج که آنها را به قسمت های مساوی از هم جدا می کند، با همان خانه باغ های پر از خیزران و همان غازها و اردک ها که در همه رودخانه ها و ابراه ها با هم بازی می کنند.

اما این روستا حومه نشین خاوری شهر یانگ جئو (yangzhou) از استان جیانگ سو نامی عجیب و غیر متعارف دارد. (ده پارسی). حز این نام، رسم و ایین های دخیل و غیر چینی، راه و روش زندگی متفاوت با دیگر جای ها او را از دیگر روستاهای مجاور، مجزا و مشخص می کند. در این نکته تردیدی نیست که ساکنان این روستا از اعقاب پارسیان بازرگانی هستند که در عرض سال های 907-618 در سلسله تانگ به چین آمده اند.

آیین های عبادی، مراسم خاکسپاری مردگان و هدیه دادن به نیاکان مرده، همه در مقابل دو مجسمه طلا صورت می پذیرد که مظهر دو خدای آنها است. یکی خدای خوبی به نام پرسیا که مجسمه او صورتی مهربان دارد و دیگری"لون کیان" که یک دیو است و خدای بدی است.

گورهای این ده یا به شکل غلافه شمشیر است یا به شکل دیگهای قدیمی چین با دو دسته حلقه ای شکل. شکل و قیافه مردم این روستا نیز با دیگران تفاوت بسیار دارد. پیرمردی نود و نه ساله با نام "نایو کای" می گوید: دیگران همیشه به من می گویند ظاهر تو عجیب است.

او به ایرانیان شباهت بسیار دارد. با چشمانی در عمق نشسته، بینی راست و ریش انبوه. او به خاطر مشخص از یک تبار اصیل پارسی است." نایو" نه فرزند دارد. بزرگترین پسرش هفتاد و هفت ساله است. این فرد با غرور و سربلندی از پسر بزرگ خود که بیست و شش سال دارد سخن می گوید که فارغ التحصیل کالج است. در این جا شصت و هفت خانوار با همین نام خانوادگی یعنی "نایو" زندگی می کنند.

در سلسله تانگ، شهر "یانگ جئو" (yangzhou) یکی از بنادر عمده بازرگانی بین المللی آسیا بود با موقعیت استثنایی یعنی جایی که جاده ابریشم به خط ارتباطی دریا می پیوست. بر اساس مدارک گذشته، در این سال های حدود پنج هزار ایرانی و عرب برای کارهای تجاری در این ناحیه مستقر شدند. بیشتر پارسیان به داد و ستد مروارید و دیگر سگهای گرانبها پرداختند.

امروزه، هنوز مردم این نواحی در مورد کسی که خودنمایی می کند و ثروت و دارایی خود را به رخ دیگران می کشد، ضرب المثلی دارند که نشان از گذشته پرافتخاری مردم ایران دارد. در ای ضرب المثلی می گویند، پارسیان با جواهر بازی می کنند.

این نکته مورد قبول همگان است که ده پارسی در زمان های بسیار دور یک بندر بوده است. جایی که کشتی های پارسیان در آن لنگر می انداخته است." وان شائو سیان" هفتاد و یک ساله از ساکنان این ده می گوید، نیاکان او در حدود سال های 1349 از "سو جو" (suzhou) به ده پارسی آمده اند. شهری که ده پارسی در اطراف آن قرار دارد، امروز یکی از شهر های پیشرفته کشور چین است.

وجود این دهکده حکایت از این دارد که در ان دوران، ایرانیان تا به آن اندازه در این مناطق سکونت داشته اند که اکثریت جمعیت را تشیکل می داده اند و دهکده را به نام اجتماع خود می خوانده اند.