بسياري از اين رسانه هاي گاه معروف به خاطر اشتباهات آشکار و انکارناپذيري که به خورد مخاطبان خود داده بودند، بارها وادار به عذرخواهي شدند. اما به نظر نمي رسد اين عذرخواهي ها نتيجه اي مانند بازنگري در سياست هاي آنها داشته باشد و شايد زنجيره اين عذرخواهي ها در آينده هم ادامه بيابد. در برابر اين رويه «رسانه هاي آزاد» براي مخاطبان بسياري اين سوال پيش مي آيد که «صد بار بدي کردي و ديدي ثمرش را/ خوبي چه بدي داشت که يک بار نکردي؟»
مردم چين در مقابل اين «کژتابي» ها دست به ابتکارات جالبي در اينترنت زدند و پايگاه هايي را براي اطلاع رساني و بحث درباره واقعيت هاي تاريخ دور و نزديک تبت، خواسته هاي دالايي لاما و طرفدارانش و وقايع چهارده مارس ايجاد کردند. در اين صفحات بحث و گفت و گو حتي برخي از شهروندان خارجي مقيم چين و گردشگران خارجي در تبت و خارجياني که سال ها پيش و در گذشته نزديک از تبت بازديد و پيشرفت هاي اين منطقه را با چشم خود مشاهده کرده بودند، نيز به «کژتابي» رسانه هاي خود اذعان مي کردند و گاه با سرخوردگي مي گفتند که نوشته هايشان از مشاهداتشان که به اين رسانه ها فرستاده بودند با بي اعتنايي برخورد شده و از انتشار آن سر باززده اند؛ چرا که موافق با سياست آنها نبوده است!
گويي هنوز در بسياري از کشورهاي «آزاد» جهان آسان ترين راه خبرنگار شدن يا بيکار نشدن خبرنگاران، انتقاد از چين محسوب مي شود. ظاهراً پايه هميشگي انتقادهاي اين «رسانه هاي آزاد» به اشتباهاتي برمي گردد که چندين دهه پيش در شرايط داخلي و جهاني کاملاً متفاوت در چين اتفاق افتاده است و در حالي که چين نو سي امين سالگرد اجراي سياست اصلاحات و درهاي باز و نمايش هاي شکوهمند دستاوردهاي آن را جشن مي گيرد و با شعار توسعه صلح آميز به شتابِ تمام به سوي زماني مي تازد که دوران پيش از آن به خاطره اي مبهم و مقطع کوتاهي از تاريخ اين کشور بدل خواهد شد، معلوم نيست کِي دستي تقويم دفاتر اين رسانه ها را عوض خواهد کرد.
به نظر مي رسد چنين بداخلاقي رسانه اي که مرتکبان آن هميشه اميدوار به کم حافظگي قربانيانشان هستند، از گفتمان فراموشي تاريخي فرهنگي ناشي مي شود که مي تواند در عرض کمتر از صد سال دو «فاجعه جهاني» توليد کرده و سخن از توليد «فاجعه جهاني سوم» براند. در حالي که بي توجهي مردم قديم و صلح طلب چين که از باروتي که اختراع کرده بودند براي جنگ و استعمار بهره نبردند، از اين دست فراموشکاري نيست، چه صاحبان اين تمدن براي ثبت «خاطرات» پنج هزار ساله خود، کاغذ را اختراع کردند؛ بلکه از پر اهميت بودن شتابي است که براي پيشرفت دارند. صلح طلبي شان نيز باهدف دريافت بزرگ ترين جايزه صلح جهان که از قِبَلِ توليد ماده منفجره ديناميت حاصل مي شود و استفاده کنندگان از آن براي کشتن انسان ها، سازنده آن را به حق نگران صلح جهان کرد، نيست؛ بلکه براي همزيستي مسالمت آميز با ديگر ملل قديم و جديدي است که همراه با کوچک تر شدن ارتباطي کره زمين با چين همسايه تر مي شوند.
1 2 3 4 5 6 7 
