همراه با دانشجویان ایرانی در شهر شیا من واقع در جنوب چین

شهر شیا من واقع درجنوب شرقی چین یک شهر ساحلی با منظره بسیار زیبا و آب و هوای ملایم و مناسب است. این شهر یکی از زیباترین شهرهای چین به شمار می رود که به "پارک دریایی" و "هاوایی شرق" شهرت دارد.

یکی از فضاهای گردشگری شناخته شده در این شهر، دانشگاهی است که نام شیا من را با خود دارد. این دانشگاه در دامنه کوهی سرسبز ایجاد شده که مقابل دریای شرق قرار گرفته است. دانشگاه شیا من، به دلیل دارا بودن کیفیت بالای آموزشی، تجهیزات کامل برای پژوهش و مطالعات، خدمات عمومی مناسب و چشم اندازی زیبا، بسیار مورد توجه دانشجویان از کشورهای مختلف قرار گرفته است.

بر اساس آمار اداره اطلاعات دانشجویان خارجی دولت چین، در سال 2014 میلادی این دانشگاه به طور کلی 3 هزار و 607 دانشجو از 130 کشور در سراسر جهان پذیرش کرده است.

در حال حاضر، تعداد دانشجویان ایرانی که در دانشگاه شیا من مشغول به تحصیل هستند، حدود بیست نفر است. آن ها از شهرهای مختلف ایران وارد این دانشگاه شده‌ و در رشته‌های متنوع و سطوح مختلف تحصیل می‌کنند. دانشجویان ایرانی، همزمان با تحصیل، به شناخت کامل از این شهر و کشور چین دست یافته اند. آن ها می گویند، چین یک کشور با رشد سریع و تمدنی باستانی است. دانشجویان ایرانی، اکنون با دوستان چینی بسیاری ارتباط برقرار کرده اند و چین و مردمش را می ستایند. آن ها می گویند، اساتید و همکلاسی‌هایشان علاوه بر آن که در بسیاری جاها، یاری اشان کرده اند. دوستان خیلی خوب و بسیار صمیمی هم برایشان هستند.

فرناز شیرانی دانشجوی دکترای حقوق بین‌الملل در دانشگاه شیامن، سیاست کشور چین را در جذب دانشجویان بین المللی می پسندد و می گوید: برای آمدن به چین، خیلی تحقیق کردم. می خواستم بدانم در ازای بورسی که دانشگاه به من می دهد از من چه می خواهد و من در قبال حقوقم که تکالیفی هم دارم، چه کار باید بکنم. در حین تحقیقاتم، متوجه شدم که یکی از هدف های این کشور، آشنایی دانشجویان با فرهنگ و زبان کشور است. البته من این را پذیرش فرهنگ نمی بینم. در واقع، بحث آشنایی با یک فرهنگ جدید است. برای مثال وقتی دانشگاه چین به دانشجویان خارجی بورسیه می دهد، این هدف را دنبال می کند که دانشجویان بین المللی با فرهنگ و زبانشان آشنا شوند. به نوعی جبران آن سیاست درهای بسته سی سال پیش تا به این ترتیب، تمام زمان از دست رفته اش جبران شود و مردم بتوانند با تاریخ غنی آن آشنا شوند.

شیرانی معتقد است، لازمه آشنایی با یک فرهنگ و شناخت یک کشور نیز، حضور در آن کشور و لمس آن از نزدیک است. او با یک مثال، صحبت هایش را این طور ادامه می دهد: برای مثال من پیش از آمدنم به چین واقعا دچار تردید شده بودم، چون براساس آن چه که از طریق رسانه هایی مثل تلویزیون با چین آشنا شده بودم چیزی غیراز آن بود که حالا می بینم. البته بحث رسانه ها برمی گردد به توافقات فرهنگی که دو کشور باهم دارند. تا امروز ایران و چین روابطشان در حد اقتصادی و یا اندکی سیاسی بوده. کم کم به نظر من زمان می برد که وارد حوزه های فرهنگی و اجتماعی شوند. به هرحال، حالا که من با این کشور آشنا شده ام، می بینم که تصوراتم از چین کاملا متفاوت بود. در این جا دیدم که سطح زندگی مردم و خدماتی که برای آن ها دارند، با آن چه که من تصور می کردم خیلی متفاوت است. حال، این سیاست درست چین باعث شده که من این کشور را به دیگران معرفی کنم و آن ها را برای سفر به این کشور و یا تحصیل تشویق کنم.

فرزین نظام زاده، یکی دیگر از دانشجویان دوره دکترا در این دانشگاه است. او می گوید: درست است که چین و ایران دو کشور روابط فرهنگی کافی در حدی که بخواهیم نسبت به یکدیگر شناخت پیدا کنیم، ند

ارند. درست است که تاجران زیادی از چین به ایران و ایران به چین رفت و آمد دارند، اما هنوز شناخت کافی نسبت به یکدیگر پیدا نکرده ایم. این جا هم بسیاری چینی ها، ایران را نمی شناسند. تصوراتی که از هم داریم خیلی دور است. من بعد از 4 سال که در محیط هستم، می بینم که چین خیلی با آن چه که پیش از این درباره اش شنیده بودم، فرق دارد.

سعید شعبانی دیگر دانشجویی که در این دانشگاه تحصیل می کند، بر این باور است که سختکوشی، چین را به یک ابرقدرت در دنیا تبدیل می کند. او می گوید، در ایران، چین را کشوری با کیفیت های پایین و افرادی ضعیف می شناسند. اما این جا می بینم که حتی افراد کهنسال هم روحیه ای شاد دارند و در کنار تلاش روزانه خود، ورزش و تفریح را جزو اصلی زندگیشان قرار می دهند.

احترام به گذشتگان یکی از ویژگی های اصلی مردم چین است که هر فرد خارجی با حضور در این کشور به این باور می رسد.

ایوب کریمی دیگر دانشجوی دکترای کامپیوتر که به عنوان مربی یک رشته رزمی نیز در چین بسیار موفق است، در این باره می گوید: چنین سیاستی باعث می شود تا نسل های مختلف به ترتیب این احترام را با خود داشته باشند. روش القای چنین اخلاقی هم در این کشور بسیار درست است. به طور مثال در همین دانشگاه که ما تحصیل می کنیم، تندیس های زیادی از شخصیت های مختلف وجود دارد که به طور کامل معرفی شده اند و خدماتی را که برای مملکتشان ارایه داده اند، بر پای تندیس ها حک کرده اند. قطعا هر کدام از این ها در دوره خودشان اشتباهاتی هم داشته اند، اما این نسل نه تنها اشتباهات را درشت نمایی نمی کند، بلکه اجازه می دهد که امروزی ها، تنها با خدمات نسل پیشین آشنا شده و احترامشان را حفظ کنند. از نظر من، این نکته بسیار بر پیشرفت کشور چین تاثیر گذاشته است. این که یک نفر را از جنس و پوست خودشان تخریب نکرده اند، خیلی مهم است، یعنی برای خودشان ارزش قایل شده اند.

نگاه و باورهای این دانشجویان در شهر زیبای شیا من، تنها گزیده ایست از نظرات جوانان ایرانی که بودن در این دیار را دوست می دارند و باور دارند که چین، سرزمینی است که افراد در آن هویت می یابند.