اتومبیل رانی از قومیت هویی

هفتاد و دو ساله است. با خودروی تعمیرشده اش، دور صحرای "تاکلاماکان" را که "دریای مرگ" نام دارد، طی می کند. پیرمرد را که "ما ون هویی" نام دارد،

آن ها که از قدرت و استقامت وی در صحرا شناخت دارند، "لا ما" صدا

می زنند.

پیرمرد که پیش از بازنشستگی اش یک راننده بود، از مهارت بالایی در رانندگی و تعمیر خودرو برخوردار است. از

کسانی که برای اولین بار با "لا ما" روبرو می شوند، به نظرشان می رسد که او تنها پنجاه سال دارد. "لا ما" زنده دل و نیرومند است. نشانی از خمیدگی دوران کهنسالی در او نیست. او همچون برق و باد تیز می دود. خوش خلقی و روحیه ی خوبش، او را جوان تر و سرزنده تر نشان می دهد.

 آن جا که "لا ما" نمی خواست پس از بازنشستگی اش روحیه خود را از دست بدهد، بنابراین، همواره در مسابقات مختلف اتومبیل رانی شرکت کرده است.

در سال 2005 "لا ما" هفتاد و دو ساله با اتومبیل خود، صحرای تاکلاماکان را

درنوردید.

وی با اشاره به این حرکت خود می گوید: هدف من از شرکت در این گونه مسابقات آن است که ثابت کنم سالخوردگان هم، مانند جوانان سرشار از نیروی جوانی هستند و می توانند در مسابقات مهیج شرکت کرده و کارهایی بزرگی انجام دهند.

طول مسیر مسابقه ای که "لا ما" در سال 2005 در آن شرکت کرد، بیش از 4000 کیلومتر بود. شرکت کنندگان می بایستی دور صحرای تاکلاماکان را طی می کردند. این صحرا بزرگترین صحرا در سرزمین پهناور چین است و "دریای مرگ" نام دارد.

در مقررات مسابقه قید شده بود که اتومبیل ران ها باید در یک زمان مشخص طول مسیر را طی کنند.  اگر اتومبیل رانی بیشتر از زمان مشخص شده مسیر را طی می کرد، از امتیاز او کاسته می شد.

هدف از اجرای این مسابقه سنجش مهارت راننده و کنترل اتومبیل توسط آن ها بود. چنین مسابقه ای، مبارزه ای سنگین برای اکثر اتومبیل ران ها است، چه رسد برای فرد سالخورده ای همچون "لا ما"!

هنگام یادآوری آن مسابقه اضطراب و دلهره بر چهره پیرمرد به خوبی احساس

می شود. او می گوید: سخت ترین بخش مسابقه رانندگی در مسیر بین شهر

"ژو چیان" تا "چیه مو" بود. در این مسیر که بیش از 400 کیلومتر است، گودال های بزرگ و کوچک، بسیار وجود دارد.

او به خاک شور آن منطقه اشاره می کند و می گوید: خاک زمین به زانوانم می رسید، اتومبیل به راحتی حرکت نمی کرد. مجبور شدم پتوی پشمی و لباس هایم را زیر چرخ خودرو بگذارم تا اتومبیل را به حرکت در آورم.

دستیار راننده که همراه با "لا ما" در این دور از مسابقات شرکت کرده بود، یک معلول جسمی است. او همیشه آرزو داشت که درخت "هو یان" نوعی درخت شبیه شمشاد را که در بیابان رشد می کند، از نزدیک ببیند! بنابراین، به محض این که

"لا ما" از مسیر مسابقه یعنی بیابان خبردار می شود، او را در جریان قرار داده و از او دعوت می کند که در این مسابقه شرکت کند تا به این ترتیب به آرزوی خود دست یابد.

کسانی که با روحیه این اتومبیل ران سالخورده آشنایی دارند، از خونگرمی او باخبر هستند.

"سو شن جی" یکی از دوستان "لا ما" درباره وی می گوید: او مردی خوش قلب و خونگرم است. او همیشه همه ثروت خود را در اختیار مستمندان قرار می دهد.

این کار وی باعث خوشحالی اش می شود.

"لا ما" علاوه بر رانندگی، از استعداد خوانندگی و نوازندگی گیتار نیز برخوردار است. وی می تواند بیش از یک صد ترانه از ده کشور مختلف را بنوازد و بخواند.

لاما حتی به زبان ملیت هان، اویغور، تاتار و روس نیز آواز می خواند.

اتومبیل ران سالخورده می گوید: خواندن ترانه های مختلف به زبان های

گوناگون، احساس خوبی به من می دهد. دوست دارم با نوازندگی حس جوانی، عشق و دوستی را در خود به وجود آورم. هربار که زمانم را با موسیقی سپری می کنم، حاضرم به مدت یک سال، لب به هیچ نوع خوراکی نزنم.

"لا ما" بر این باور است که جهان بدون موسیقی تیره و تار است. او در سال های اخیر بیشتر حقوق شش صد یوانی خود را برای اتومبیل رانی هزینه کرده و یا آن را برای کمک به دیگران اختصاص داده و تنها مقدار کمی از حقوقش را برای خود استفاده کرده است.

"جان شیو چین" همسر "لا ما" هرگز شکایت نمی کند. وی می گوید: حالا که اوضاع جسمانی همسرم خوب است، می تواند کارهایی را که دوست دارد، انجام دهد. هرگاه توانایی خود را از دست داد، آن وقت از او مراقبت می کنم.

هنگامی که گفت و گوی خبرنگار رادیو بین المللی چین با "لا ما" به پایان

می رسد، با اصرار از خبرنگار می خواهد که با اتومبیل خود او را به مقصد برساند. در میان راه، صدای آواز دلنشین و روحیه بخش "لا ما" به گوش می رسد.