...که سودها کنی ار این سفر توانی کرد(2)

نکتۀ جالب دربارۀ ورودی و خروجی این موزه، ایجاد آن به شکل دالانی از داربست های عظیم انگور است که سایه ای دلچسب همراه با بوی خوش و گس برگ مو و نمای هوس انگیزِ خوشه های براق انگور از فراز سر بازدیدکنندگان داشت.

نمونۀ کوچکی از چاه قنات و کانال رابط آنها با یک ورودی حلزونی برای بازدیدکنندگان در زیر زمین و حوض ها و فواره ها و راه آب های زیبا و دارای آب زلال در محوطۀ موزه بر روی زمین، بخش عمده ای از موزه است. در اطراف راه آب ها نیز مجسمه هایی از کارگران، ابزار و حیوانات مورد استفاده در ایجاد قنات به چشم می خورد.

بخش عمدۀ دیگر «منار انگور» نام دارد و عبارت از اتاق های وسیع، بلند و دارای دیوارهای مشبکی است که در آنها ستون هایی برای آویزان کردن انگور به منظور خشک کردن و تولید کشمش استفاده می شود. در این محیط زیبا بود که من و بسیاری از همراهانم نخستین بار متوجه شدیم که انگور نه با مستقیم آفتاب، بلکه با جریان ملایم هوا خشک و به کشمش تبدیل می شود. البته پس از این منظره یاد آویزه های انگور در اتاق های مخصوص خانه های روستایی زنجان افتادم که زندگی شهری از خاطرم زدوده بود. برداشت انگور در مناطقی که محصول عمده به شمار می رود، از جمله در شهر تاکستان که خود نام از تاک گرفته، از چنان اهمیتی برخوردار است که با مراسم و آوازخوانی همراه است که متأسفانه بخت دیدار از نزدیک نیافته ام و فعلاً تنها در حد شنیده باقی مانده است.

از شما شنوندگان گرامی دعوت می کنم، برای مشاهدۀ تصویرهای زیبا، رنگارنگ و گوناگون این سفر، حتما به وبلاگ صورتگر چین در بخش «دیدگاه شما»ی صفحۀ فارسی پایگاه اینترنتی سی آر آی سری بزنید.