هان جوئو، نصف بهشت

از زمان اجراي سياست اصلاحات و درهاي باز يکي از ويژگي هاي مردمي و جامعه شناسي جالبي که در همه جاي چين ديده مي شود و در شهرهاي بزرگ تر، بين المللي تر و پررونق تر بيشتر به چشم مي خورد، افرادي هستند که به زبان هاي گوناگون صحبت مي کنند. در شهرهايي مانند يي وو و هان جوئو برخورد با چينياني که فقط و فقط به واسطه ارتباط شغلي دست کم يک زبان خارجي ياد گرفته اند، اتفاقي عادي است. گاه اين افراد سن کم، تحصيلات و شغل متوسط دارند و زباني که ياد گرفته اند، زبان معروفي نيست. همچنين دانشجويان زبان هاي خارجي که علاقه اي به تجارت نيز دارند، هم از اين راه به کسب درآمد عادي مشغولند و هم به واسطه ارتباط زياد با خارجيان، در معرض يافتن فرصت هاي شغلي بهتر زيادي قرار دارند.

از اين افراد يک بانوي جوان محجبه چيني بود. در شهر يي وو وقتي از کنار يک رستوران و قهوه خانه با تابلوي ترکي رد مي شديم به زبان ترکي با اصرار ما را به داخل رستوران دعوت کرد. پنج سال پيش مسلمان شده بود و از روي کتاب آموزش چيني به ترک ها ترکي ياد گرفته بود! که کتابش را به ما نشان داد. ديگر تمرينات گفت و گويش را با دستگاه پخش فيلمي که در رستوران بود و يک فيلم کمدی ترکيه اي پخش مي کرد و همچنين با گفت و گو با مشتريان ترکيه اي انجام داده بود. ترکي را به رواني شگفت انگيزي صحبت مي کرد و از ما نيز با چاي و «رواني» (باقلَوا) پذيرايي نمود.

قبلا در پکن به دخترهاي جوان فروشنده در بازارهاي مختلف برخورده بودم که به دليل تماس دائم با مشتريان خارجي جملات کاملي را به زبان هاي روسي، انگليسي و حتي فارسي بلد بودند، اما تسلط اين دختر جوان به زبان ترکي حتي از کارمندان چيني دانشگاه دیده بخش زبان ترکي راديو بيشتر بود که نشان از علاقه او داشت.

در همه جاي شهر مي توان گروه هاي گردشگران داخلي يا خارجي پراکنده اي را ديد که با نداي راهنمايي که پرچمي رنگي در دست و بلندگويي کوچک اما قوي به کمر دارد و گيرنده آن را با سيم باريکي به سمت دهان مي برد، گرد او جمع مي شوند و او توضيحات مربوط به مکان هاي ديدني را به آنها ارايه مي دهد. در محوطه هاي ديدني بزرگ ماشين هاي برقي گردشگران را جا به جا مي کنند تا از اتلاف زمان و انرژي آنها در راه جلوگيري شود.

هان جوئو را فقط مي شود به اميد ديداري دوباره ترک کرد.