زندگی 30 ساله یک ایرانی در چین

خبرنگار رادیو بین المللی چین و آقای سرآبادانی

دکتر سرآبادانی در حال حاضر در شهر گوانگجو زندگی می کند، اما تجربه زندگی و سفر به شهرهای دیگر چین را هم داشته است. او شهر گوانگجو را قلب صنعت سرزمین پهناور چین می داند:

من در سال های اولیه ورودم به پکن، حدود شش سال در دانشگاه این شهر تحصیل کردم. پس از آن حدود 15 سال در شهر "شن یان" در منطقه ای سردسیر در چین، در شمال شرقی کشور که مسیر کره و ژاپن محسوب می شود، زندگی کردم و بیشتر دوران طبابت خود را در آن جا سپری کردم. حالا هم حدود 15سال است که در گوانگجو هستم. شهری که می توان آن را به عنوان مرکز اقتصاد و قلب اقتصادی چین دانست.

از نگاه دکتر سرآبادانی هر کدام از مناطق چین از ویژگی هایی برخوردار است. او این ویژگی ها را به این ترتیب تقسیم بندی می کند:

از نظر تجاری حرف اول را در چین شهر گوانگجو می زند چرا که این استان حدود 30 تا 34 درصد کل واردات - صادرات چین را در اختیار دارد؛ یعنی برابر با هشت استان و شهر چین. سه شهر پکن، شانگهای و تین جین، به همراه 5 استان توسعه یافته چین، همگی رقم صادرات و وارداتشان با استان گوانگجو برابر است. از این دیدگاه است که گوانگجو قلب اقتصاد چین محسوب می شود. اما شهر پکن از نظر فرهنگی شهری جاافتاده تر است. مردمان این شهر فرهنگی ترند. اما؛ شمال چین هنوز مردمانی ساده تر و ساده زیست تر دارد. انسان هایی با صفت های پهلوانی که در فرهنگ ما نیز بسیار است در این منطقه بیشتر دیده می شود.

این ایرانی مقیم چین در رشته های مختلف علمی، ادبی و اقتصادی سررشته و تخصص دارد، وی با توجه به تجربیات خود علل رشد سریع این کشور را این گونه می داند

صحبت درباره اقتصاد چین در چند جمله نمی گنجد و به قولی "مهتاب شبی خواهد و آسوده شبی!" این است که با چند جمله نمی شود خلاصه کرد ولی من فکر می کنم آن فقری که سال ها یا قرن ها در چین ریشه دوانده بود یک نوع تشنگی درآن ها به وجود آورده بود تا به هرحال نام خودشان را از زیر لوای آن حقارت های تاریخی بیرون کشیده و در میان مردم دنیا اعلام حضور کنند. به هر حال رقابت هایی که در دنیای امروز هست سبب شد تا چینی ها را با آن حس ناسیونالیستی که داشتند وارد رقابت های سخت و فشرده کرده تا بتوانند برای حفظ بقای خود تلاش بیشتر کنند.