تائویوان مین"

"تائو یوان مین " در دوران سلسله امپراتوری "جین شرقی" در قرن چهارم میلادی زندگی میکرد وبنیادگذار گروه سرایندگان اشعار روستائی چین میباشد . وی تمام عمر به زندگی ساده و فقیر تن در داده و طبیعت را می پرستید لذا خصوصیات اخلاقی ایش حاکی از سادگی و با نزاکت ،روگردانی از ملاحظات سیاسی و مادی و رک و راست و بیپرده بودن مورد تحسین و تجلیل و علاقمندی دانشمندان و ادیبان قدیمی و کنونی چین قرار دارد.

"تائو کان " از اجداد این شاعر بنیادگذار کشور "جین " شرقی بود و پدر بزرگ و پدرش مقامهائی در دربار این کشور بودند . ولی در سن هشت سالگی "تائو یوان مین "از پدر خود محروم و در زندگی با مصایقی زیاد روبرو گردید. وی در جوانی برای کسب مقامی در دربار و موفقیت سیاسی تلاش کرده بود لکن چون دوران سلسله امپراتوری "جین شرقی "یک دوران پر اغتشاش بوده و مبارزات و کشمکش بین اشراف و شاهزادگان لاینقطع بوده و حکومت فاسد و ناتوان بود ،باین سبب "تائو یوان مین " درستکار و ساده روح پس از انکه در سن 29 سالگی مقامی در دربار بود و نتوانست فساد و تیرگی در صجنه سیاسی را تحمل کند،ازاین مقام استعفا داده و به زندگی منزوی در خانه پرداخت.

بعدها این شاعر در زندگی با مضایق روزافزونی دست به گریبان شده و با کشت وکاری در مزارع نتوانست اعضای خانواده خود را سیر کمد و بناچار در 41سالگی شهرستاندار "پن تسه " شد ولی بعلتیکه وی خصلتا مقام و قدرت و اموال را حقیر شمرده و از چاپلوسی و خوشرقصی در جلو مقامات بالابیزار بود ،بیش از 80 روز در این مقام نمیماند.

زندگی "تائو" در روستا بسیار سخت و دشوار بود و در 44سالگس آتش سوزی غیر مترقبه او را فقیرتر نمود. این بیت شعر مبنی بر اینکه در روزهای تابستانی از گرسنگی طویل رنج میبرم و در شبهای سرد زمستانی میخوابم بدون لحاف،درست تنکدستی این شاعر را نشان میدهد. معذالک "تائو یوان مین " از نظر معنوی وروحی آسوده خاطر و دلخوش بود و دراین دوران وی تعداد بیشمار اشعار در وصف زندگی روستائی را سرود . در این شعرها زندگی روستائی و مناظر طبیعی آن

برای اولین بار چون آماج مهم زیبائی شناسی تلقی شده وزندگی روستائی که وی آنرا به طرزعالی در نهایت مکمل و زیبا ترسیم میکرد، به یک پناهگاه روحی در دنیای دردناک واقعیات بدل شده بود. شاعر در سالهای پیری را در نهایت فقر و بینوائی گذراندو گاهی حتی برای امرار معاش به کدائی میپرداخت ولی با این حال او دعوت دربار را رد کرده ازمحافل مامورین گریخت . وی در کهولت ، نثری معروف بنام " حکایت درباره پناهگاه "تائو حوایوان " را برشته تحریر در آورد.وی دراین نثر یک جامعه تخیلی را تصریح کرد .

در این نثرچنین حکایت میشود: مردی اشتباها وارد دره کوهی میشود و گروهی از مردم را دیدکه نیاکانشان برای گریز از جنگ دراین دره بنام :"تائو حوا یوان " ( تائو حوا یعنی گلهای هلو) در انزوائی بسر میبردند ونسل اندر نسل از این محل بیرون نرفته اند .ساکنان این دره از وقایع خارج هیچ اطلاعی نداشتند .آنان ساده روح و پشتکاری هستند و در صلح و صفا و بیبند و باری زندگانی میکنند.

باانکه در حال حاضر از این شاعر فقط بیش از صد شعر و 10و اندی نثر باقی مانده اما "تائو یوان مین " در تاریخ ادبیات چین موقعیت بسیار مهمی در اشغال دارد . چونکه در دوران "جین شرقی"که" تائو یوان مین " در آن بسر میبرد،در ادبیات فرمالیسم متداول بود.نوسندگان در افرینش عمدا از جمله پردازیها و کلمات پرطمطراق استفاده میکردند معذالک "تائو یوان مین " ترانه روستائی این سوژه کاملا جدیدی را بوجود آورده و در شعر سازی ازسبک ساده باستانی اشعار سنتی پیروی میکرد ودر آثار خود بیانات ساده و روان وترو تازه بکار میبرد.از اینجهت اشعار" "تائو یوان مین " نشانه حد اعلای اشعار ساده و بی آرایش باستانی چین محسوب میشود.