سه محور عمده در پیشبرد برنامه های کلان فرهنگی دولت چین

اصلاحات انجام گرفته در نظام فرهنگی

اکنون وزارت فرهنگ چین در اصلاحات نظام فرهنگی خود ، در سه زمینه تلاش جدی دارد .

1- تغییر در کارائی مدیران و برنامه ریزان دولتی و همچنین بخش های مختلف دولتی در امور اداری و فرهنگی و حرکت به سوی مدیریت های فرهنگی ، یعنی محیط مناسبی برای توسعه امور فرهنگی و صنایع فرهنگی فراهم ساخته و استراتژی و برنامه خود را برای توسعه فرهنگی تدوین کند .

2- فعالیت در اعطاء جوایز فرهنگی به مبتکران و مخترعان در بخش صنایع و تولیدات فر هنگی

3- تنظیم در اداره امور فرهنگی و نظام نظارتی

وزارت فرهنگ چین در تلاش است تا نیروهای اجرایی خود در بازارهای فرهنگی مانند سینما و فیلم ، تلویزیون و امور مطبوعاتی و... را تنظیم و سازمانهای موثر در بازار فرهنگی را تاسیس نماید .بدین منظور چند محور عمده و مهم مد نظر وزارت فرهنگ چین قرار گرفته است که شامل :

1- سیستم نظارتی

وزارت فرهنگ براساس دستور العمل ابلاغی از سوی کمیته مرکزی حزب کمونیست چین و با هدایت کمیته حزبی و مسئولیت اجرائی دولت و ارگانهای مربوطه ، همکاری خواهد کرد .

2 - تامین نیاز های حمایتی در عرصه سیاسی و حقوقی

3 - برقرار نمودن تامین و تضمین در سیستم مالی

4 - وزارت فرهنگ چین به واحدهای فرهنگی که از واحد های کوچک فرهنگی به مؤسسات بزرگ فرهنگی تبدیل شده اند کمک مالی می کند تا اینگونه مراکز بتوانند به مؤسسات بزرگتر و قویتر فرهنگی در عرصه بین المللی قرار گیرند .

5 - ایجاد تضمین شغلی برای افراد مستعد و توانا و مبتکر

6 - حمایت از افراد مستعد و توانا که به عنوان پایه های فرهنگی کشور تلقی می شوند شرط اساسی برای توسعه و شکوفائی فرهنگی است . از این جهت وزارت فرهنگ به تربیت و انتخاب افراد مستعد و توانا که آشنا به توسعه فرهنگی و یا قوانین اقتصادی و یا تکنولوژی پیشرفته هستند ، اهمیت زیادی می دهد تا بدین وسیله این افراد بتوانند در خصوص ایجاد اصلاحات نظام فرهنگی در جهت توسعه و شکوفائی بزرگ فرهنگی نقش آفرینی کنند . 6

آقاي "وو يانگ جيان" معاون وزير تبليغات مركزي معتقد است که باید اصلاحات داخلي واحدهاي فرهنگي عام المنفعه را با قدرت هر چه بیشتر به پیش ببریم و در جهت بهبود شبكه خدمات فرهنگي عمومي حرکت کرده و مديريت موسسات فرهنگي عمومي را تقويت کنیم تا موفقيتهاي جديدي در این زمينه بدست آوريم. 7

نگاه دولت به ادیان و آیین ها

مهمترین آیین ها و ادیان چین عبارتند از:

1- آئین بودایی یا بودیسم ، آئین بودا را در چین «شی جیاومنی» می خوانند.

2- آئین دائو (دائوئیسم): بر گرفته از تعلیمات دو حکیم به نام «لائوتزو» و «چوانگتزو» است که به ترتیب در قرن های ششم و چهارم قبل از میلاد می زیستند. دوران گسترش این آئین را قرن دوم و قرن هفتم میلادی می دانند.

3- آئین کنفو سیوس: این آئین همان تعلیمات کنفو سیوس، (551-479 ق.م) فیلسوف و حکیم نامدار چین است.

4-دین اسلام ، قدیمی ترین تاریخی که برای راه یابی دین اسلام به جامعه چین ذکر می شود سال 651 میلادی است که نماینده ای از سوی عثمان به دربار" امپراتور تانگ " وارد شد.

ولی گسترش اسلام در چین در دوره های بعد اتفاق افتاد و به ویژه در دوران حاکمیت مغولان (سلسله یوان) دین اسلام در چین گسترش بیشتری یافت.

علاوه بر ادیان فوق الذکر ادیان دیگری نیز با پیروانی به مراتب کمتر در چین رواج داشته است که مهمترین آن عبارت است از:

مسیحیت ، آئین زردشتی، مانویت ، یهودیت

کشور چین دارای 56 قوم است و بیشتر آنها دارای اعتقادات دینی هستند. دولت چین بر اساس قانون ا ساسی ، درخصوص آزادی اعتقادات دینی مردم و حفظ باورها و فعالیت های مذهبی عادی مردم ، سیاست های مشخصی را تدوین و اجرا کرده است.

سال 1949 دولت چین سیاست آزادی اعتقادات مذهبی را تدوین و اجرا کردکه به موجب آن مردم می‌توانند آزادانه مذهب خود را انتخاب ‌نموده و تابعیت مذهبی خود را اعلام‌کنند؛ مذاهب مختلف از جایگاه برابر بهره‌مند بوده و در صلح و هماهنگی همزیستی حرکت خواهند کرد .

آقای "فن جین یوان " پژوهشگر پژوهشگاه مذاهب جهان وابسته به آکادمی علوم اجتماعی چین می گوید ، با وجود آن که حزب کمونیست چین به عنوان حزب حاکم فاقد اعتقادات دینی است اما همواره به حدود اختیارات آزادی اعتقادی مردم توجه خاصی داشته است .

وی می گوبد ، پس از تأسیس حزب کمونیست چین در سال 1921 میلادی این حزب همواره درصدد توجه به باورهای دینی مردم بوده اما در هر دوره با فراز و نشیب هایی روبرو بوده است .

آقای فن جین یوان در خصوص اعتقادات اقلیت های ملی می گوید ، در قانون خودمختاری مناطق اقلیت نشین جمهوری خلق چین ، درباره حفظ و تأمین آزادی اعتقادات دینی اقلیت های ملی از سوی نهادهای خودمختار اقلیت نشین ، به این موضوع اشاره و تاکید شده است .

به طور مثال ، "تبت " یکی از مناطق خودمختار چین است. اکثر تبتی ها به مذهب تبتی آیین بودایی اعتقاد دارند. آنان می توانند طبق تمایل خود به فعالیت های مذهبی بپردازند و هر سال بیش از یک میلیون تبتی برای زیارت به شهر " لها سا " مرکز تبت سفر می کنند. دولت چین برای حفظ فرهنگ سنتی و مذهب تبتی دین بودایی هر سال بودجه زیادی را برای تعمیر و نوسازی معا بدی چون " کاخ بودالا" و معبد "جوکهانگ " اختصاص می دهد. همچنین دولت چین در کمک به انتشار کتب مقدس مذهبی نیز همکاری داشته است . در تبت بیش از 1700 معبد وجود دارد که تقریبا هر معبد به ازای هر 1600 نفر می باشد . همچنین شمار راهبان و راهبه ها در این منطقه نیز به 50 هزار نفر است.

مسلمانان در چین نیز بیش از 30 میلیون نفر می باشند ( این رقم طبق آمار شفاهی و غیر مستند مسوولین دولتی است ، اما مسلمانان تعداد خود را حدو 70 میلیون تا 100 میلیون نفر ذکر کرده اند ) که 10 قوم از 56 قوم کل چین را شامل می شود.

در منطقه خودمختار اویغور سین کیا نگ که مسلمانان زیادی در آنجا زندگی می کنند بیش از 24 هزار مسجد و برای هر 400 مسلمان یک مسجد وجود دارد. این تعداد مسجد از میزان مساجد در بسیاری از کشورهای اسلامی بیشتر است.

به طور کلی فرهنگ اسلامی مردم چین فرهنگی خاص با تلفیقی از روش زندگی و تفکر اسلامی با روش و تفکر سنتی چین است و در واقع حاملان این فرهنگ ، ده اقلیت ملی جین معتقد به دین اسلام هستند .

با توجه به تفاوتهای زمانی و جغرافیایی و ویژگیهای این اقلیت ها در این فرهنگ پیچیدگی فراوانی به چشم می خورد .

چگونگی شکل گیری دین اسلام در چین با دین مسیح و یا آیین بودا کاملا تفاوت دارد . در واقع باید گفت که سایر مذاهب با سعی و کوشش مبلغان و با تیلیغات مذهبی وارد چین شدند و آنها کتب مقدس خود را به زبان چینی ترجمه و با برنامه ریزی به ترویج آن پرداختند . ولی دین اسلام از طریق تاثیر پذیری از رفتار و عمل مسلمانان مخصوصا بازرگانان مسلمان که با کشور چین ارتباط داشتند ، توانستند توده های مردم را به خود جلب کنند .