در انتظار پایان تعطیلات

همیشه برای رسیدن به روزهای تعطیل نوروزی ثانیه شماری می کردم و وقتی که تعطیلات شروع می شد، آرزو

می کردم که ای کاش روزها کند بگذرند تا بتونم بیشتر در خونه و کنار خونواده وقت باشم.

اما این روزها مدام لحظه شماری می کنم که روزهای تعطیل نوروزی خیلی تند و سریع بگذرند، آخه امسال نخستین

سالیه که تعطیلاتم را با خانواده سر نمی کنم.

البته دلیل امسالم به خاطر تعطیلات نوروزیه! راستش حالا که مجبورم تنها یک ماه در سال را در ایران باشم،

می فهمم که چه قدر به روزهای غیر تعطیل در آن جا نیاز دارم. به قول معروف دست ما این جا کوتاه و خرما

بر نخیل مانده!

تا وقتی که این جا هستم در طول سال فکر می کنم، امسال ایران که برم، فلان کار عقب افتاده و بهمان کار انجام نشده رو حتما انجام می دم، اما وقتی تعطیلاتم با نوروز همراه می شد، عملا دو هفته را از دست می دادم و با درهای بسته ادارات و بسیاری از مراکز مورد نیازم رو به رو می شدم. رسم تق و لق بودن کارها تا یکی دو هفته پس از تعطیلات هم که همچنان پا برجاست و دیگه خودتون تصور بفرمایید که بنده پس از تعطیلات همان طور دست از پا درازتر

بی آن که کاری انجام داده باشم، دوباره به پکن برمی گشتم و در انتظار سالی نو و برنامه ریزی های تکراری

روزگارم رو می گذروندم. به هرحال، امیدوارم امسال سال شانس برای من باشد و تعطیلی ادارات و مراکز

تنها بهانه ای نبوده باشه برای روی روال قرار نگرفتن تعدادی از کارهای شخصی بنده!