به کجا چنین شتابان؟؟؟؟

دو سال گذشت، مثل یک چشم به هم زدن، باور کردنی نیست، انگار همین دیروز بود که داشتم تصمیم می گرفتم آیا چین انتخاب درستیه؟؟ چین کشوری نبود که من در انتظارش بودم...اما گویا اون در انتظار من بود. با حسی غریب و هیجان بسیار دست در دست عشق، بدون هیچ پیش زمینه ای قدم در سرزمین عجایب گذاشتم.

وقتی به عقب نگاه می کنم، از هز دو انتخابم راضی هستم. در طول این دوسال تجربیات زیادی بدست آوردم که شاید در جای دیگر بدست نمی آمد.

از اینکه دست سرنوشت من رو در جریان موج های آرام قرار داد و همه اون چیزهایی که انتظار داشتم در پیش روی من گذاشت، انگیزه ای برای بیشتر خواستن و بیشتر تلاش کردن در من ایجاد می کند.

من در طول زندگی یاد گرفتم همیشه همه چیز آنطور که من می خواهم نیست، اما می توانم با تلاش و انرژی مثبتم بسیاری از خواسته هایم رو برآورده کنم. اما هنوز راه درازی برای رسیدن به بسیاری از خواسته هام در پیش رو دارم و هنوز به نیمه راه هم نرسیده ام.

دوسال از زندگی من در چین گذشت، تجربیات بسیار با ارزشی بدست آوردم. اما باید اعتراف کنم در مقایسه با بسیاری از کشورهای دیگری که ایرانیان زیادی در آن زندگی می کنند و در نتیجه لوازم و خوراکی های ایرانی بیشتری در دسترس است، اینجا چیزی یافت نمی شود، تنها یک رستوران ایرانی شاید بتواند لحظه ای شمارو به خانه ببرد که آن هم طعم چینی این اجازه را نمی دهد.

اینجا خبری از برنج ایرانی، نان سنگک و انواع بیشمار خوراکی ها و ترشیجات و شیرین های ایرانی نیست، دلیل اصلی هم همانطور که گفتم، کم بودن جمعیت ایرانی ها است. البته فرق خانه با غربت هم در همین هاست.

شاید من خودم باید دست به کار بشم، البته هدف من ماندن در اینجا نیست، شاید هم سیب سرنوشت من همچنان در اینجا می چرخد، نمی دانم...

اما دوستانه برای کسانی که به دنبال سرمایه گذاری هستند، اما نمی دانند از کجا شروع کنند توصیه می کنم چین را دست کم نگیرند. همیشه اولین ها ماندگار ترینند.