این شعر سهراب است. هر کجا که باشم خانه ام آنجاست و زمین از آن بشر!!!!
اما این بشر چه برای زمینش انجام می دهد؟ در قبال این مالکیت دایمی که زمین به انسان داده است و جان را در راه این عقد نهاده، انسان برای این زمین در تصاحبش چه می کند.
آلودگی بیش از حد و آسیب به ریشه های اساسی طبیعت و راندن خشکی به دل دریاهای خروشان و گاهی طعمه کردن خاک به کام امواج خروشان، نا بجا رفتارهایی است که از ما انسان ها سر می زند و کسی را برای زمین ارزشی قایل نیست.
حکایت مادری را دارد این زمین که اولاد بی شمارش زمانی به او سر می زنند که دیگر مادر را توان نگهبانی و نگهداری از فرزندان نیست. زمانی باز خواهند گشت که دیگر مادر نیست.
