گرامیداشتن مراسم باستانی، مذهبی و یا ملی، نشانه ای از تلاش برای حفظ گنجینه ای ارزشمند است که از پس سال ها، هزاران دستبرد و تغییر، جان سالم به در برده و تا به امروز باقی مانده است.
علاوه بر این تلاش خواسته یا ناخواسته، خود آگاه یا نا خودآگاه، در درونمایه برگزاری هر یک از این مراسم مفاهیم نهفته ای وجود دارد. تکرار این مراسم در هر سال از جنبه ای پاسداری از میراث گذشته است و از مظری دیگر خواهش و امید انسان ها برای یافتن خوشبختی و ساختن آینده ای بهتر است. شاید به الفاظی که در دید و باز دیدها به عنوان احوال پرسی بر زبان جاری می شوند، کم توجه شده باشیم زیرا که با وجود قالب کلیشه ای این جملات و کلمات، آرزوهای قبلی و خواسته های خود را بیان کرده و برای دیگران نیز بهترین آرزو ها را داریم و هر سال بسته به نوع تغییرات اجتماعی گونه ای جدید برای مطرح کردن این آرزوها و طلب ها یافته و با آنها به نوعی ناخودآگاه و یا نیمه خود آگاه انید به روزهای بهتر برای خود و دیگران را مطرح می کنیم.
بخش عمده ای از این عبارات رایج از میان کلمات قصار مذهبی یا جملات ادبی و اشعار شاعران فرهیخته برگزیده شده اند که فارغ از هر تفاوت های اجتماعی، فرهنگی، سیاسی، نژادی و بسیاری جنبه ها، بیانگر آرزوی آدمی برای روزهای آینده و زندگی هر چه بهتر است.
