دنیای تنهایی

آخرش هم نفهمیدم که تنهایی بد است و باید هر چه زودتر پر شود یا این که واسه خودش غنیمت است و هر آدمی باید این فرصت را داشته باشد که مدت زیادی با خودش تنها باشد...

هر عالمی برای خودش در این باره نظر متفاوتی می دهد: برخی از علما بر این باور هستند که تنهایی غنیمته؛ باید لحظه های تنهایی را ثانیه به ثانیه قدر دانست، از آن لذت برد، زندگی کرد، تنهایی را باید پذیرفت!

یک سری دیگر از علما دقیقا خلاف این نظر را دارند و می گویند که تنهایی را باید کنار زد، باید ازش فرار کرد، باید پشت سر گذاشت، آدم تنها باید به جمع پناه ببرد.

این وسط یکی هم مثل من که توی جمع علما نمی گنجد توی دنیای خودش سرگردان مانده که آخرش چی؟ تنها باید بود؟ یا تنها باید نبود؟

اما واقعیت این است که هر کدام از این شرایط توی موقعیت های خاص خودشان لذت خاصی دارند، بعضی وقت ها به هیچ عنوان وجودت کس دیگری را غیر از خودت نمی پذیرد، هر کسی را که بهت نزدیک می شود پس می زند، دوست دارد خودش باشد و خودش... اما همان وجود گاهی اوقات تمرد می کند و سرکش می شود، می خواهد دنیای تنهایی ات را به در و دیوار بکوبد، می خواهد فرار کند از این دنیای تنهایی که اطرافت که وجود دارد، از اعماق وجودش جمع را طلب می کند و می خواهد میان جمعیت باشد.

همه این عوامل را نگه دار به اضافه این که شعر یا ضرب المثل معروف – حقیقتش این که خودمم نمی دانم شعر است یا ضرب المثل – می گوید که اندازه نگه دار که اندازه نکوست! یعنی از تنهایی ت در وقتش لذت ببر و در جمع بودن را به هم وقت خودش موکول کن، فقط ببین که درونت چی از تو می خواهد و شرایط چه چیزی را برایت رقم زده است؟