سفرنامه روز سوم: دنج. تو در تو. صمیمی

سومین روز از سفر را به مسیری کوتاه اختصاص دادیم تا خستگی که روز دوم از تنمان خارج شود. بنابراین صبح را در هتل ماندیم و گزارش های کاری را تکمیل و عکس ها را تنظیم کردیم.

هنگام ظهر گروه تصمیم گرفتند تا یک روز دیگر از خوردن غذای محلی لذت ببرند. این بار هم چیزی شبیه خوراک هو گو، به نام " " البته ماده اصلی این خوراک گوشت گاو بود.

پس از ناهار قدم زنان به سمت "لی جیانگ گوچن" حرکت کردیم. این بار از زاویه ای دیگر وارد بخش گردشگری شهر قدیمی لی جیانگ شدیم. این زاویه از "لی جیانگ گوچن" کاملا حالت مسکونی داشت.

کوچه پس کوچه های باریک و طولانی که در بعضی نقاط مسیر پهن ترمی شد و ناگهان به میدانگاهی می رسید. بخشی که می شد به راحتی تصور کرد که میزبان مردم خسته از کار روزانه بود که برای خوردن غذاهای محلی و گپ و گفت با دوستان و همسایگان کنار هم جمع می شدند. سنتی که هنوز هم بسیاری از مردم چین حتی در شهرهای بزرگ همچون پکن همچنان پایبندش هستند.

قدم زدن در کوچه های شهر قدیمی بسیار دل انگیز بود، تنها کافی بود کمی به همهمه گردشگران و کاسبان بی اعتنا شوی، آن وقت بود که غرق در آرامش محل می شدی! به ویژه آن که بخش هایی از محله با گل های نوستالژیک شمعدانی تزیین شده بود. شمعدانی هایی که من هرگز نتوانستم در هیچ گل فروشی در شهر پکن آن را پیدا کنم. بخش های این چنین که تو گویی زندگی در آن بیش از هر نقطه ای دیگر در جریان است، به واسطه خلاقیت افرادیست که خانه های قدیمیبا متراژ بزرگتر را دوباره زنده کرده اند.

ترکیب خانه های قدیمی را که بیشتر در دو طبقه بنا شده اند، یک حیاط به نسبت کوچک تشکیل داده است با چند اتاق در اطراف آن. ساکنان قدیمی برای رفتن به طبقه دوم یک راه پله چوبی در گوشه حیاط تعبیه کرده بودند. البته خانه ها بیشتر چوبیست. ترکیبی که از سلسله های دور به میراث مانده و هم اکنون آثارش را می توان در جای جای کشور چین مشاهده کرد. اگرچه حالا این خانه های چوبی شگفت انگیز که به خوبی برجای مانده اند، جایی شده برای بازدید گردشگران و یک منبع درآمد برای مردم و البته دولت!

باری، این روزها مالکان تصمیم گرفته اند تا پای خانواده ها را به خانه ها بازکنند و با افزودن لوازم استراحت که در یک خانه گرم و صمیمی لازم است، خانه هتل هایی را ترتیب داده اند که دل هر گردشگری با دیدنش غنج می رود.

ساخت وساز خانه هتل های منطقه لی جیانگ مربوط است به خانه سازی از دوره سلسله های "چینگ " و "مینگ" که با سلیقه ومهارت بناسازی قومیت های "ناسی" و "بای" ترکیب شدده است.

یعنی خانه ای چوبی با رنگ اصلی عنابی. درها و پنجره های مشبک. در ورودی چوبی با کلون های بزرگ وکوچک. راهروها و دالان های باریک برای اتصال اتاق ها به یکدیگر. البته درخانه هتلی که ما برای انجام گفت وگو با مدیر و مسافران انتخاب کرده بودیم، من جایی برای طبخ ندیدم. به نظرم مسافران در خانه هتل ها ناهار وشام را بیرون از خانه و در رستوران های محلی صرف می کنند. اما بساط چای چینی ها در هر محل کوچک و بزرگی همیشه برپاست. دراین خانه هم لوازم چای برروی میزهای چیده شده در حیاط خانه برپا بود.

مسافرانی که چند روزی در این خانه هتل ساکن بودند، همه از بودن در این خانه هتل ها وسرویس دهی مناسب راضی بودند. پس از پایان گفت و گو با مدیر ومسافران، به نوشیدن چای چینی دعوت شدیم.

من هم یک صندلی راحتی برای خود یافتم و چشم دوختم به تزیینات خانه که با آرام گرفتن در کنجی دنج، بیشتر به چشم می آمد. فلفل های قرمز و درشت که بر ستون های چوبی ایوان باریک خانه آویزان بود به اضافه زرد دسته های ذرت، ترکیب رنگی زیبایی به وجود آورده بود. تزیینات چوبی و فلزی هم که با خط دونگ با چیزی بر روی آن نوشته شده بود بر روی درختان و چتر بالای میز وصندلی ها دیده می شد. آب هنوز در قسمت راه باریکه ای که شکل رودخانه ای به خود گرفته بود درپشت خانه جاری بود. من هم اما، با مزمزه کردن چای محلی چشم بستم و گوش به آواز زنگوله های بادی سپردم که تو را به آن سال های دور روانه ات می کرد.