به مدت یک هفته از خانه دومم در پکن دور شدم و به همراه سه همکار چینی برای تهییه چند گزارش به شهر شانگهای سفر کردم. اولین حرفی که در تعریف از شانگهای شنیده بودم، این بود که شانگهای شهر مدرنی است. تا اینکه وارد آن شدم، در ابتدای ورودم تنها ساختمان های سر به فلک کشیده ای را دیدم که حرفی برای گفتن نداشتند و اطراف مرا احاطه کرده بودند، اما خب هنوز ساعاتی از ورود من نگذشته بود و من به زمان بیشتری برای قضاوت شنیده هایم نیاز داشتم.
سرانجام شب با آسمانی پر ستاره جای روشنایی روز را گرفت، اما گویی این ستاره ها بر زمین نیز ریخته بودند، شهر شانگهای سراسر نور بود و تاریکی در آن معنایی نداشت، نورپردازی هایی زیبا، شهری پر هیاهو و مردمی آرام، به جرات می توانم بگویم این آرامش در میان مردم شانگهای در مقایسه با پکن بیشتر است.
از سال ها پیش یکی از عکس هایی که مرا جذب کرده بود، عکسی از ساختمان های سر به فلک کشیده در کنار رودخانه ای بود که در این سفر متوجه شدم به منطقه پوتونگ مشهور است. منطقه ای که تا 170 سال پیش مردم آن فکرش را هم نمی کردند به منطقه ای جذاب برای گردشگران داخلی و خارجی تبدیل شود. اما امروز و پس از سال ها جنگ و ورود انگلیسی ها و فرانسوی ها، نه تنها به یکی از جاذبه های گردشگری تبدیل شده است بلکه قطب تجاری، اقتصادی، فرهنگی و علمی چین نیز به شمار می رود. شانگهای امروز کلان شهری شده است که هر روز نگاه های بیشتری را در سراسر جهان به خود جذب می کند.
با تماشای ساختمان های مدرن در گوشه و کنار این شهر پر از زرق و برق و با شنیدن موسیقی های فرانسوی و انگلیسی زبان نمی توان حضور انگلیسی ها را در طول سال ها نادیده گرفت. در این شهر شما به راحتی می توانید ترکیبی از فرهنگ های مدرن و سنتی، غربی و شرقی را یکجا ببینید. آسمان خراش های جدید و خانه های قدیمی شهر در کنار یکدیگر نگاه ها را به خود می چرخانند و آداب و رسوم غربی و سنتی چینی فرهنگ شانگهای را به شما در گوشه و کنار این شهر معرفی می کند.
حالا که به پکن بازگشته ام نمی دانم دلم برای کجا تنگ شده است.
