بخش نخست:
اویغورها در کل جمعیتی در حدود ۹.۳ میلیون نفر (بنابر آمار سال ۲۰۱۰) دارند و در بخش جنوبی شین جیانگ بیشتر در شهرهای کاشغر، آک سو و هوتان ساکن هستند. تعداد زیادی از اویغورها در شمال و شرق شین جیانگ و در شهرهای ایلی، تورپان و حامی و تعداد اندکی نیز در استان های «هونان»، «هه نان» و پکن زندگی می کنند.
«اویغور» واژه ای است که این قوم به خود نسبت داده اند و معانی آن «اتحاد»، «همبستگی» و «پیوستگی» است. از این قوم از سلسله وی شمالی تا سلسله مین با نام های «یوان گه»،«وی گه»، «هوی گه»، «هوی هو» و «وی وو آر» یاد شده است. هنگامی که در سلسله جینگ اویغورها به دین اسلام گرویدند، آنها را با نام های « هوی بو»،«هوی زی» و «چان هوی» (به معنی هوی امامه دار یا امامه به سر) خطاب می کردند. از سال ۱۹۳۴ میلادی، این قوم با نام اویغور شناخته می شود.
اویغورها از دیرباز به کشاورزی می پرداختند. نیاکان آنها نیز شبکه آبیاری و کانال کشی می کردند و قنات حفر می کردند. گندم محصول اصلی آنهاست و پنبه نیز بیش از ۱۰۰۰ سال در مزارع آنها کشت می شود. اویغورها همچنین میوه هایی مانند انگور،خربزه حامی، دستمبو، هندوانه، انار، انجیر و گیلاس نیز می کارند. اویغورهای شمال شین جیانگ از دامپروری، پرورش گوسفند برای استفاده از پشم آنها و پرورش اسب ایلی گذران زندگی می کنند.علاو ه بر این ها اویغورها در صنایع دستی نیز بسیار زبردست هستند و صنایعی مانند فلزکاری، جواهرسازی با یشم، بافت پارچه، تولید انواع نوشیدنی و دباغی و چرم سازی را با مهارت کامل انجام می دهند.
هنگامی که نیاکان اویغورها به سرزمین های غربی مهاجرت کردند، شهرها و روستاهای اویغوری در واحه های حوزه تاریم و کناره های کویر تکلمه خان به صورت پراکنده شکل گرفتند. آنها آغاز به کاشتن درختانی کردند تا در برابر شن بیابان مقاومت کرده و تعادل زیست محیطی بوجود آورند. اویغورها در اطراف زمین های کشاورزی، کرانه رودها و دو سمت جاده ها، درختان صنوبر، نارون، خرمای وحشی و بوته های رز کاشتند. درختان میوه،شکوفه ها و مراتع اطراف خانه،تصویر زیبایی از محیط زندگی دلنشین و خوشایند ایغورها به نمایش گذاشت.
