بعضی از سنت ها هستند که هر اندازه هم از خانه و زندگی ات دور افتاده باشی باز هم نمی توانی آن ها را فراموش کنی، سنت هایی که از بچگی با آن ها بوده ای و تقریبا تمام فکر و ذکرت با آن ها شکل گرفته است.
سنت ها را هر طور که بخواهی حتی به نوعی تغییر بدهی اما آن ها باز هم با تو خواهند بود، انگار گذشت زمان، فاصله های زیاد به هیچ عنوان در تغییر سنت ها کارساز نیستند؛ البته این را در مورد تمام سنت ها نمی شود عنوان کرد اما برخی از سنت ها هستند که تا همیشه با تو باقی می مانند. از جمله این سنت ها که ما ایرانی ها با آن ها بزرگ می شویم و شکل می گیریم سنت های خانوادگی و مهم ترین آن همذات پنداری با خانواده هاست.
روزهایی که این گوشه دنیا خیلی دلم می گیرد و دوست دارم هر طوری که هست به ایران بازگردم اما یک تماس کوچک تلفنی و شنیدن صدای خانواده برای من کلی آرامش به همراه می آورد، همان همذات پنداری... منظورم این است که وقتی صدای شادی و در کنار هم بودن آن ها را می شنوم من هم غرق در خوشی های آن ها می شوم، مثل این که خودم در میان آن ها هستم، البته نه به این شدت اما بالاخره یک جورایی خودم را آن جا احساس می کنم.
البته مطمئنم که این جریان محدود به من نمی شود و هر کدام از ما در هر گوشه دنیا که هستیم و برای هر کسی که احساس دلتنگی کنیم، با یک تلفن کوچک خیلی راحت می توانیم از جو دلتنگی خارج شویم، بگذریم از این جریان که گاهی همین تلفن ها و تماس های اینترنتی دلتنگی ها را چندین برابر می کند، ما فقط نیمه پر لیوان را نگاه می کنیم.
یک جورهایی می شود گفت این روزها دنیا خیلی کوچک شده است، خیلی کوچک تر از دوران های گذشته، اینقدر که با یک تماس تلفنی یا ویدیویی ساده به راحتی از یک سر دنیا با آن یکی سر دنیا تماس می گیری و خیلی ساده و راحت می توانی کسانی را که برایت مهم هستند ببینی و از بودن در کنارشان لذت ببری؛ این هم از فایده های زندگی کردن در این دهکده جهانی است.
