باز هم دور جدیدی از خداحافظی ها شروع شد، و باز هم فکر من مشغول، پس از پیدا کردن دوستای جدید و ساختن خاطره هایی پر از خنده و بجربه هایی مهییج و متفاوت، حالا وقت خداحافظی با دوتا از آن ها است، نمی دونم اینجا طول دوستی ها مهم نیست، اینجا نوع دیگری از دوستی هایی رو تجربه کردم که کاملا با گذشته متفاوت بود، اینجا در دوستی ها توقعی نیست، همه سعی می کنند تا برای یکدیگر بهترین لحظات را به عنوان یک خاطره باقی بگذارند.
چین برای من دنیای پر از تجربه است، هر روز با بیدار شدن از خواب به دنبال برنامه ای بعد از کار هستم و اگر خودم هم برنامه ای نداشته باشم، دوستان مرا بدون برنامه نمی گذارند. هنگامی که صدای خنده ها بالا می رود، تمام بالا بلندی های زندگی از خاطرم می رود و تنها خودم را به لحظه می سپارم تا از در کنار بودن با دوستانم لذت ببرم، چون می دانم این لحظه ها غنیمت هستند، و به هر حال دیر یا زود نوبت به من هم خواهد رسید که تک تک دوستانم را برای آخرین بار به آغوش بکشم و با آن ها وداع کنم. اما همیشه برای داشتن عشقی که در همه لحظه های خوشی و ناخوشی در کنارم هست بیشتر از همه از خدا سپاسگزارم و مطمئن هستم بدون اون تمام این لذت ها نصف می شد.
لحظه سخت خداحافظی، تجربه ای است که انگار تازه در زندگی من شروع شده و قرار است تا پایان راه به همراه من باشد. پس از خداحافظی از خانواده ام در ایران گمان می کردم اولین و آخرین خداحافظی باشد تا بار دیگر که پیش آن ها باز می گردم. اما اینجا هم جدا از دوستان جدید و مهربانی که در هر لحظه از شادی و ناراحتی و به گونه ای رفتار می کردند که احساس ناراحتی نکنی، به نوبه خود سخت است.
سخت تر از آن زمانی است که نوبت من باشد و مجبور باشم چند سال زندگی را بار چمدان کنم و با خود ببرم. همانطور که بیست و چند سال زندگی را در یک چمدان با خود به چین آوردم. اینگونه زندگی کردن سخت است، باید به فکر خانه ای برای همیشه باشم.
