اولین ساکنان ازبک چین مهاجرانی از کشور ازبکستان در آسیای مرکزی بودند. «یادیجار»(یادگاری)، شعری طولانی است که به توصیف تمام جزییات سفر و مهاجرت پر زحمت و دشوار ازبک ها، بازماندگان قبایل «قیپ چاق» و چگونگی ورود سازمان یافته آنها به چین را در سده های ۱۴ و ۱۵ می پردازد. در دوره امپراتوری چینگ، ازبک های بیشتری برای بازرگانی به شین جیانگ سفر کردند و به هر منطقه ای که پا گذاشتند، در آن منطقه ساکن شدند. برخی از آنها نیز خانواده هایی تشکیل دادند و به دلایل گوناگون در خاک چین اقامت گزیدند. در آن سال ها ازبک ها بیشتر در شهرهای کاشغر، یارکند، آک سو، ارومچی و ینگسار سکونت کردند.
اولین شهرک ازبک نشین شین جیانگ با نام «دانان گوا» در شهرک خود مختار «موری» قزاق در روز ۲ جولای ۱۹۸۷ میلادی به رسمیت شکل گرفت.
جمعیت ازبک های شین جیانگ در سال ۲۰۱۰ میلادی ۱۷۴۰۰ نفر اعلام شده است که در حدود ۰.۰۷ درصد از کل جمعیت شین جیانگ را تشکیل می دهد و بیشتر در شهر های کاشغر، هوتان، شاچه، یه چنگ، ارومچی، ینینگ، تا چنگ، شهرک خود مختار موری قزاق و چی تای زندگی می کنند. امروزه ازبک ها شهرنشین شده اند و تعداد کمی از آنها در مزارع و مناطق دامپروری زندگی می کنند.
شین جیان ناحیه شگفت آور از نظر تنوع اقوام و ملیت های مختلف است. ازبک ها نیز با گذر زمان و پیشرفت های امروزی خود را وفق داده و نقش تاثیر گذاری در فرهنگ و زندگی روزمره شین جیان داشته اند.
از تشابهات جنبه های فرهنگی شین جیان و ایران، می توان به همین تنوع فرهنگی و زیست نژدها و تبار های متفاوت در این دو سرزمین اشاره کرد که با توجه به اوضاع و اهمیت کشورهای متبوع خود، تفییراتی در روند زندگی آنها بوجود آمده است.
