اینترنت، بودن یا نبودن…

این روزها دنیا، دنیای اینترنت و دیجیتال شده و عدم دسترسی به اینترنت زندگی بسیاری را مختل می کند، بویژه این مطلب در مورد اداره کشور و شهر بیشتر صادق است.

من حتی یک روز هم بدون اینترنت نه تنها زندگی خصوصی بلکه زندگی کاریم به خطر می افته. تصور این فکر خیلی ترسناکه، فکر می کنم تبدیل به پسر جنگلی بشم که تمام ارتباطشو با دنیای بیرون از دست داده و باید تنها تو غارش به زندگی ادامه بده.

البته جنگل که نه، همون خونه یا جامعه، شاید دیگه این روزها تعریف ارتباط آدم ها بویژه نسل های جدید که با اینترنت و کامپیوتر ارتباط بیشتری دارند، متفاوت و پیچیده شده باشه و نمی دونم این پیچیدگی خوبه یا بد، اما راحت تره.

به هرحال این فکرها با خبر شنیدن ساخت شهرهای هوشمند، ترس را در من کم رنگ تر کرد. شهر هوشمند بدون وجود اینترنت امکان پذیر نیست. این اینترنته که عنصر اصلی این ایده هست، پس دیگر جای نگرانی وجود نداره.

شاید این گام هایی که به سمت جلو گذاشته می شوند برای عده ای ترسناک و غیر قابل باور باشه، اما یکی از آرزو های من اینه که زندگی مدرن و دیجیتالی آینده که همه ازش صحبت می کنند، در دوران من ساخته بشه تا من هم تجربه ای داشته باشم.

کنترل همه چیز با اینترنت، البته تا امروز هم به میزان زیادی در این زمینه پیشرفت داشتیم، کنترل تمام لوازم الکترونیکی خانه یا کنترل شهری و ماشین ها و و دیگه از فضا و ارتباطاتش که نمی شه تو یه جمله حرف زد...

اما شاید همه این ها از نظر برخی از ما عادی باشن و یا برای برخی حتی اهمیتی هم نداشته باشه، که البته نهایت اشتباهه. وقتی می بینم تمام این پیشرفت ها تنها در طول چند سال به وقوع پیوسته امیدم بیشتر می شه، البته مهم اینه که تا جوون و سرحال هستم از این امکانات استفاده کنم، در غیر اینصورت امیدوارم دانشمندای عزیز یه فکری هم به حال سالمندان آینده بکنن تا حداقل در اون دوران هم ما بی بهره نباشیم